Бялоўскае — сяло ў Белгародскім раёне Белгародскай вобласці Расіі. Адміністрацыйны цэнтр Бялоўскага сельскага паселішча.
Размешчана на рацэ Разумная паблізу ўсходніх ускраін Белгарада (па вуліцы Макаранкі), з унутранага боку Белгародскай аб’язной дарогі.
Назву сяло атрымала ад белых крэйдавых адгор’яў, якія выступаюць на паверхню ў ярах і на схілах.
Вёска заснавана ў сярэдзіне XVIII стагоддзя.
Пры стварэнні абарончай «засечнай рысы» служылыя людзі сталі сяліцца непадалёк ад горада-крэпасці. Так, у 1599 годзе, праз 6 гадоў пасля заснавання Белгарада, з’явілася сяло Ястрабава. Пасля шэрагу мерапрыемстваў, прынятых урадам, многія ястрабаўскія памешчыкі да 1762 года аказаліся выштурхнутымі з дваранскай касты і ўключаны ў саслоўе аднадворцаў, якія прыраўноўваліся да сялян. У гэтым жа годзе з сяла Ястрабава вылучылася Бялоўскае.
Першапачаткова вылучылася 4 ці 5 двароў. За імі пацягнуліся і іншыя. Вёска моцна разраслася.
У апісанні эканомікі Белгародскага павета Курскай губерні гаварылася: «Сяло Мікольскае, Ястрабава таксама, слабадка Шчаглоўка, сяльцо Бялоўскае, вёска Сеўрукова… Колькасць двароў — 167, па рэвізіі душ мужчынскіх — 701, жаночых — 651. Вёска Бялоўскае на правым беразе рэчкі Разумнай, на якой мучны млын аб двух паставах, з двума таўчыльнямі. Царква драўляная Мікалая Цудатворца, тры дамы панскія, драўляныя».
У 1843 годзе намаганнямі прыхаджан пабудавана царква. Пазней адкрылася царкоўна-прыходская школа.
36 сем’яў карысталіся купчай зямлёй, іншыя арандавалі яе ў больш заможных.
Многія ішлі на сезонныя заробкі ў Белгарад і Харкаў. Працавалі яны ў якасці муляраў, печнікоў, страхароў.
У 1929 годзе дваццаціпяцітысячнік камуніст Камароў (імя невядома) арганізаваў у Бялоўскім першы калгас. Яму было дадзена імя Клімента Яфрэмавіча Варашылава. Большасць мясцовых сялян балюча ўспрынялі калектывізацыю.
У 1958 годзе калгас быў пераўтвораны ў калгас «Зара», а ў лютым 1965 — у саўгас «Зара». Галоўным напрамкам гаспадаркі стала агародніцтва. У лютым 1969 года гаспадарка ўзбуйнілася за кошт далучэння да яе калгаса імя Леніна.
Актыўна працягвалася гаспадарчае і жыллёвае будаўніцтва.
На цэнтральнай сядзібе гаспадаркі ўсё больш узнікала шматкватэрных дамоў. Здадзены ў эксплуатацыю сховішчы для агародніны, збожжасклад, гараж, лазня, кармацэх. Узведзена памяшканне сярэдняй школы.
Дзясяткі жыхароў Бялоўскага ваявалі з гітлераўцамі.
Летам 1943 года, выкарыстоўваючы выгаднае стратэгічнае становішча вёскі (стромкія схілы на правым беразе ракі Разуменкі), гітлераўцы ператварылі вёску ў магутны апорны пункт на подступах да Белгарада. З сяла як на далоні праглядаўся ўвесь абсяг левабярэжжа, да лесу на гарызонце. Задача з ходу фарсіраваць Разуменку і вызваліць Бялоўскае аказалася вельмі цяжкай. Як толькі савецкія падраздзяленні адрываліся ад узлеску, гітлераўцы адкрывалі па іх шквальны агонь. Бялоўскае апрацоўвалі авіяцыя і артылерыя.
Праваяваўшы ўсяго паўгода, пры фарсіраванні Дняпра стаў Героем Савецкага Саюза ўраджэнец Бялоўскага, 19-гадовы артылерыст Сяргей Асташчанка. Увесну 1944 года ён прыязджаў на пабыўку ў Бялоўскае і не пазнаў роднай вёскі. Яна была разбурана, не ацалела ніводнай хаты. Людзі туліліся ў зямлянках. Паступова сяло паўставала з руін.
З мясцовых промыслаў самымі значнымі былі выпальванне вапны і вытворчасць драўляных грабянёў для пражы.
Жанчыны пралі, ткалі, адбельвалі палатно, абшывалі сем’і. Мужчыны нарыхтоўвалі кару і плялі лапці. Яшчэ адзін папулярны промысел — выраб дуг для запрэжкі коней. Гэтыя вырабы карысталіся вялікім попытам далёка за межамі Белгародчыны. Вядома, што ў пачатку XX ст. дугі з Бялоўскага вазілі ў Сібір. Паралельна з гэтымі промысламі развіваюцца саматужныя вытворчасці братоў Федароўскіх, якія пабудавалі невялікія цагельні. Мелася і некалькі ветракоў, якія выраблялі таварную муку.
У 1925 годзе ў Бялоўскім нарадзіўся Герой Савецкага Саюза С. М. Асташчанка, у 1926 г. — паэт В. С. Буханаў. Сяло Бялоўскае з’яўляецца радзімай паэта Віталя Буханава. Яго верш «Сельшчына» быў пакладзены на музыку настаўніцай Бялоўскай сярэдняй школы Ірынай Раманенка і стаў гімнам Бялоўскага:
Гляну с пригорка на белые хаты: Лебеди ль сели в родимом Логу? Милая сельщина, край небогатый, Вырвать из сердца тебя не могу. Белое наше село в перелесках, Тополь высокий, обрыв меловой. Словно вчера удивленное детство Здесь неторопко бродило со мной.
Дзясятая рэвізія перапісала ў вёсцы Бялоўская «516 душ мужчынскага полу». У 1884 годзе ў в. Бялоўскай Старагародскай воласці Белгародскага павета — 446 двароў (199 хат; «15 гадоў таму згарэла 95 двароў, 10 гадоў таму згарэла 10 двароў і ў 1881 годзе згарэла 7 двароў») сялян дзяржаўных душавых і 70 двароў сялян дзяржаўных душава-чацвяртных, 1440 жыхароў (738 мужчынскага і 702 жаночага полу), пісьменных 93 мужчыны і 6 жанчын, навучэнцаў 51 хлопчык і 6 дзяўчынак; у сялян — 1348,9 дзесяціны сядзібнай і ворнай зямлі (чарназём), 17,3 дзесяціны сенажаці, 70 дзесяцін выгана і 175,1 дзесяціны лесу («Лясная дача Карэйскага ўезджага лесу знаходзіцца ў агульным карыстанні в. Бялоўскай і сёлаў Ястрабава і Сеўрукова»); у сялян — 255 працоўных коней і 55 жарабят, 281 карова са 166 цялятамі, 733 авечкі, 159 свіней; у вёсцы — карчма, шынок і дзве гандлёвыя крамы.
У 1931 г. у Бялоўскім — 2140 жыхароў. У 1950-1980-я гг. с. Бялоўскае ў Ястрабаўскім сельсавеце Белгародскага раёна. На 17 студзеня 1979 г. у Бялоўскім 1219 жыхароў, на 12 студзеня 1989 г. — 1487 (680 мужчын, 807 жанчын), у 1994 г. — 1589 жыхароў. У 1997 годзе с. Бялоўскае (501 домаўладанне) — цэнтр Бялоўскай сельскай акругі (чатыры вёскі) у Белгародскім раёне.