До́ры[1] (трансліт.: Dory) — аграгарадок у Валожынскім раёне Мінскай вобласці Беларусі. Цэнтр Дорскага сельсавета.
Знаходзіцца за 20 км на ўсход ад Валожына[2], за 60 км ад Мінска[2], за 23 км ад чыгуначнай станцыі Аляхновічы[2], за 3 км на поўнач ад аўтамабільнай дарогі М7 (E28)[3].
Рэльеф раўнінна-ўзгорысты. На поўначы цячэ рака Дараўлянка (правы прыток р. Яршоўка).
Планіровачна складаецца з працяглай плаўна выгнутай вуліцы, арыентаванай з паўднёвага ўсходу на паўночны захад, забудавана двухбакова, шчыльна, драўлянымі дамамі сядзібнага тыпу. Паўднёва-ўсходняя частка забудовы размежавана З прамалінейнымі вуліцамі, перпендыкулярнымі да галоўнай. Тут сфарміраваны грамадскі цэнтр з паркам. Вытворчы сектар — на паўночна-заходняй, паўднёвай і паўднёва-ўсходняй ускраінах.
У вёсцы, на правым беразе ракі, ва ўрочышчы Царкавішча размешчана гарадзішча, якое сведчыць аб засяленні гэтых мясцін у далёкай старажытнасці.
Паводле пісьмовых крыніц вядома з XV ст. ў складзе ВКЛ. Да 1473 г. паселішча, у якім існаваў парафіяльны касцёл. У 1511 г. маёнтак з парафіяльным касцёлам, у якім Я. Міцкавіч з жонкай заснавалі аптацыю (капліцу) і далі ёй фундуш. Каля 1522 г. маёнтак ва ўласнасці С. Вештартовіча, да 1527 г. Я. Касцевіча, потым М. Угроўскай, з сярэдзіны 1540-х гг. А. Радзівілаўны і яе мужа Е. Сіняўскага. У 1559 г. каталіцкая парафія і касцёл валодалі тут 18 дымамі падданых сялян. У 1567 г. сяло ў Мінскім павеце, шляхецкая ўласнасць. Побач з маёнткам Доры ва ўладанні Сіняўскага знаходзіліся 2 дробныя маёнткі, уладальнікі якіх М. Міткавіч і Я. Кураша выстаўлялі ў войска па адным конніку. У 1688 годзе пабудавана Пакроўская драўляная царква.
З 1793 года ў Расійскай імперыі. У 1800 годзе згадваюцца царква, гасподскі драўляны дом, вадзяны млын; уласнасць сапраўднага стацкага саветніка І. Рожэрсана. У 1858 г. сяло і маёнтак, 100 жыхароў мужчынскага полу, цэнтр сельскага таварыства Мінскага павета, уласнасць графа В. Тышкевіча. У 1863 г. адкрыта школа (народнае вучылішча), у якой у 1888 г. навучаліся 44 хлопчыкі і 1 дзяўчынка. Паводле перапісу 1897 г. ў сяле меліся царква, школа, хлебазапасны магазін, вадзяны і ветраны млыны, кузня, карчма. Многія сяльчане былі беззямельнымі і малазямельнымі. 24 красавіка 1906 года яны накіравалі прашэнне ў Дзяржаўную думу аб надзяленні зямлёй, але станоўчага рашэння не атрымалі.
З 1921 года пад уладай Польшчы. У гэты час у вёсцы 72 двары, 417 жыхароў, у фальварку 53 жыхары. Доры належалі да Пяршайскай воласці Стаўбцоўскага павета Навагрудскага ваяводства.
З лістапада 1939 года ў БССР. З 12 кастрычніка 1940 года цэнтр сельсавета ў Валожынскім раёне Баранавіцкай вобласці. У 1940 годзе арганізаваны калгас імя «18-й партканферэнцыі».
З 25 чэрвеня 1941 да 5 ліпеня 1944 года акупіраваны нацыстамі. У час карнай аперацыі «Герман» гітлераўцы спалілі 49 дамоў, акупанты 23 ліпеня 1943 года загналі ў царкву і ў жылую хату 146 жыхароў, у т.л. 36 дзяцей, і спалілі іх жывымі, толькі 3 дорцы уратаваліся.[4] На франтах Вялікай Айчыннай вайны загінуў 21 вясковец.
З 20 верасня 1944 года ў Маладзечанскай вобласці. 10 лютага 1950 года в. Доры перайшла з калгаса «Новае жыццё» ў калгас «Чырвоны Сцяг» з цэнтрам у в. Зарэчча, у 1953 годзе вёска стала цэнтрам калгаса. З 20 студзеня 1960 года ў Мінскай вобласці, з 25 снежня 1962 года ў Маладзечанскім, з 6 студзеня 1965 года ў Валожынскім раёнах.
Калгас «Чырвоны Сцяг» спецыялізаваўся на мясамалочнай жывёлагадоўлі, насенняводстве шматгадовых траў і збожжавых. У вёсцы размяшчаліся вытв. ўчастак, ферма буйной рагатай жывёлы, машынны двор, піларама, устаноўка па прыгатаванні корму для жывёлы, дзейнічала сярэдняя школа (16 настаўнікаў), дзіцячы сад, Дом культуры, бібліятэка з фондам 11,5 тыс. кніг, амбулаторыя, аддзяленне сувязі, АТС, аддзяленне ашчаднага банка, З магазіны, сталовая, комплексны прыёмны пункт бытавога абслугоўвання насельніцтва, 2 спартыўныя пляцоўкі. У 1986 годзе праект планіроўкі і забудовы Дораў распрацоўваў архітэктар Р. І. Белагорцаў з калектывам[5].
Першы аграгарадок у раёне. СВК «Дорскі» уключаў жывёлагадоўчы комплекс, З фермы, майстэрні (з 2003).
У вёсцы размешчаны (2009) сядзіба СВК «Дорскі», дзіцячы сад-яслі, сярэдняя і мастацтваў школы, Дом культуры і вольнага часу, бібліятэка, фельчарска-акушэрскі пункт, аддзяленне сувязі, прыёмны пункт бытавога абслугоўвання насельніцтва, пажарная часць, спортпляцоўка, сталовая, 2 магазіны, кафэ.
Мемарыял ахвярам нацызму[2]. У цэнтры вёскі, каля будынка школы пахаваны 257 мірных жыхароў, загубленых фашыстамі, у іх ліку і тыя, якія былі спалены гітлераўцамі ў ліпені 1943 года. На месцы гібелі жыхароў вёскі ўстаноўлены помнік «Смуткуючыя маці», у 1992 годзе на сродкі калгаса «Чырвоны сцяг» адкрыты мемарыяльны комплекс «Загінуўшых чакаюць вечна» (скульптар М. Кандрацьеў, архітэктары В. Ладыгіна і С. Федчанка). На могілках у брацкай магіле пахаваны 4 воіны 183-га запаснога палка і 18-га асобнага санітарнага батальёна, якія загінулі пры вызваленні раёна.
Царква Пакрова Прасвятой Багародзіцы, мураваны праваслаўны храм, узведзена ў 1995-97 гады.
Царква Пакрова Прасвятой Багародзіцы (1773)[6].