Востраў Гоф (англ.: Gough Island) — востраў на поўдні Атлантыкі. Уваходзіць у склад брытанскай заморскай тэрыторыі Астравы Святой Алены, Узнясення і Трыстан-да-Кунья. Агульная плошча — 91 км²[1].
Геаграфія
Востраў Гоф мае вулканічнае паходжанне. Лічыцца адным з найбольш аддаленых ад буйных масіваў сушы — 350 км на поўдзень ад архіпелага Трыстан-да-Кунья, 2,7 тыс. км. — на захад ад Кейптаўна, 3,2 тыс. км. — на ўсход ад Бразіліі.
Цэнтральная частка гарыстая. Найвышэйшы пункт — каля 900 м над узроўнем мора. На востраве маецца шмат крыніц пітной вады, ёсць ручаі і рэкі. Дзякуючы дзеянню вады і тэктанічным зрухам уздоўж берагоў і ў гарах утварыліся пячоры, у якіх у канцы XVIII — пачатку ХХ стст. знаходзілі прытулак часовыя насельнікі вострава. Шмат вадаспадаў.
Клімат мяккі вільготны, пераходны да субантарктычнага. Сярэдняя летняя тэмпература (студзень — люты) вагаецца ад 11,1 да 17,4 °C. Сярэдняя зімовая тэмпература (ліпень — верасень) рэдка апускаецца ніжэй за 6,5 °C. Аднак дзякуючы паўднёвым вятрам узімку здараюцца снегапады. Снег пакрывае вяршыні гор усе тры зімовыя месяцы. Гадавая норма ападкаў — 3069 мм[2].
Вакол Гофа месцяцца некалькі малых выспаў і марскіх скал.
Гісторыя
Востраў быў упершыню адкрыты ў ліпені 1505 г. партугальскім мараплаўцам Гансала Альварысам і названы ў яго гонар (парт.: Gonçalo Álvares). Але ў 1731 г. ён нанава быў адкрыты брытанскім капітанам Чарльзам Гофам. У 1939 г. востраў быў анексаваны Вялікабрытаніяй.
Маракі звычайна пазбягалі вострава, паколькі яго скалістыя берагі разам са сталымі штармамі лічыліся небяспечнымі для суднаў. Толькі з канца XVIII ст. сюды сталі наведвацца паляўнічыя на ластаногіх і зборшчыкі гуана. Яны стваралі часовыя паселішчы і жылі тут па некалькі месяцаў. У пачатку ХХ ст. на Гофе няўдала вяліся пошукі дыяментаў.
Навуковае даследаванне вострава пачалося ў 1904 г., калі шатландская антарктычная экспедыцыя зрабіла першыя апісанні геалогіі і мясцовага расліннага свету. Брытанскія і нарвежскія палярнікі спыняліся на ім у 1922 і 1935 гг. Найбольшы поспех мела брытанская кембрыджская экспедыцыя 1955—1956 гг., якая зрабіла поўнае даследаванне прыроды, надвор’я і экалогіі Гофа. Пасля экспедыцыі па ініцыятыве ўрада ПАР на востраве была адкрыта метэаралагічная станцыя, якая сёння таксама з’яўляецца даследчай базай.
У 1995 г. Гоф быў абвешчаны прыродным запаведнікам.
Прырода
Дзякуючы ізаляванасці на Гофе захавалася амаль не кранутая чалавекам прырода.
Раслінны свет не багаты. Аднак цікавасць прадстаўляюць розныя віды эндэмічных імхоў, а таксама сафоры — дрэвавіднай расліны, якая сустракаецца яшчэ ў Новай Зеландыі.
Гоф славіцца птушынымі базарамі. Усяго яго насяляе каля 50 відаў птушак, у тым ліку 12 відаў альбатросаў, кудлаты пелікан, каралеўскі буравеснік, пінгвіны і г. д. Асабліва вылучаецца рэдкі трыстанскі альбатрос, падобны да паўднёвага альбатроса. Размах яго крылаў дасягае 3,5 м. Ён гняздуецца на вышыні 400—700 м над узроўнем мора, сілкуецца рыбай і ракападобнымі. Эндэмічнымі з’яўляюцца мясцовая аўсянка і «вадзяная курыца», якая страціла ўменне лётаць. Каля вострава заўсёды шмат ластаногіх.
Але прырода вострава даволі далікатная. Было заўважана, што пасля наведвання на імхах на некалькі гадоў застаюцца чалавечыя сляды. Разам з чалавекам на Гоф патрапілі мышы, якія ў адсутнасці іншых наземных драпежнікаў распладзіліся і ўяўляюць сабой рэальную пагрозу для эндэмікаў.
Ахова
З 1995 г. увесь востраў цалкам уяўляе сабою запаведнік. У 2004 г. да яго таксама быў далучаны востраў Інасесібл. З’яўляецца прыродным аб’ектам сусветнай спадчыны.
Галерэя
-
Выгляд з космасу
-
Астраўны пейзаж
-
Эндэмічная прырода
-
Вадзяная курыца
Зноскі
Спасылкі
