La mayoría de les teoríes apunten a que'l nome de "Cacín" vien de un antropónimu, yá que dende'l sieglu VIII esistió una tribu árabe, "Gassin", de gran influencia n'Elvira en dómina de Abd al-Jaliq al-Gassani que foi nomáu cadí de la cora.
Otru topónimu qu'apaez con frecuencia nes actes municipales de Alhama en rellación con Cacín ye "Algar", dacuando como una alquería más de la ciudá. Nel Diccionariu de Madoz esplícase qu'una vegada axuntaos los cinco ríos, na zona qu'agora ocupa'l banzáu de los Bermejales, a la nueva corriente dábase-y «el nome de ríu Algar, hasta llegar a los tajos de Cacín, onde se denomina ríu de Cacín».
Sufrió fiero les consecuencies del terremotu qu'afaró la rexón na navidá de 1884. Por cuenta de esto tuvo que ser reconstruyíu en gran parte.
Cacín cunta con numberoses cueves. Na llamada Cueva de Cacín, na zona conocida como Los Tajos, apaecieron restos arqueolóxicos del Neolíticu, ente ellos el famosu vasu de Cacín que s'atopa espuestu nel Muséu d'esti xéneru en Madrid. Tamién s'atoparon delles tumbes prehistóriques.
La población de Cacín asitiar nuna llanura asitiada na vera derecha del ríu del mesmu nome, lo que fai que les sos cais sían rectillinies. Pela redolada destaquen los tajos de Cacín por ente los que cuerre'l ríu dende la so salida del banzáu de los Bermejales hasta pocos quilómetros antes de llegar a la llocalidá. Como puntos más elevaos d'esti conceyu tán el Cuetu de la Talaya de Agrón (1.168 m), la Llomba Coscojas (1.051 m) y el más conocíu'l Pingurucho (918 m), ente otros. En Cacín la temperatura media añal xira en redol a los 14 °C. Los meses d'avientu y xineru son los más fríos, nos que la media ronda los 6 °C; ente qu'en xunetu y agostu algamen temperatures medies d'unos 23 °C. Tando la precipitación media añal en redol a los 400 mm. Poro, el clima ye templáu-templáu o mediterraneu.
La Ponte de Cacín: ponte d'un solu güeyu que la so plataforma fuelga sobre un arcu, por aciu otros arcos de mediu puntu. Data de la primer metá del sieglu XX, sobre 1901 y ta clasificáu d'estilu funcionalista. Ente los cacineños ye conocíu como La Ponte Romana.
Contraembalse de Cacín: asitiáu a 13.5 km de la presa, la so construcción empecipiar en xunu de 1965 pa regular los caudales sacupaos pola presa y dende el cual parte la canal de Cacín.
Ilesia de La nuesa Señora de los Dolores: compuesta por una sola nave con columnes nos sos llaterales siendo lo más destacable el mota de plata de más de dos sieglos d'antigüedá, un cuadru de pequeña azulejería remembrando la Santa Cena, y les vidreres de colores.
Cueva de Cacín: tratar d'un xacimientu arqueolóxicu del Neolíticu allugáu na zona conocida como Los Tajos. Una cueva que tuvo habitada mientres la Edá de Piedra y en que'l so interior fueron afayaes cerámiques con sellaos triangulares y bandes. Ente elles destaca'l famosu vasu de Cacín que s'atopa nel Muséu Arqueolóxicu de Madrid.
A la persona con más edá del pueblu homenáxase-y. Esa tarde toes los mayores celebren una fiesta na que se-yos agasaya con una merienda. Esi mesmu día tien llugar la eleición de Miss y Míster Cacín.
Ye tamién tradición que'l grupu de baille de les neñes del pueblu faiga una exhibición. Pa los neños y mozos del pueblu mientres los cuatro díes, na Plaza del Conceyu o nel Paséu de la Ilesia fáense distintos xuegos, como les cucañes, les carreres de cintes con bici, les carreres de cintes en moto o les carreres de sacos; cabo destacar la gran paellada —carauterística del Llevante peninsular— que tien llugar el sábadu de feria pa tolos vecinos y visitantes.
El día 20 de xineru celebra la festividá conocida como Día de les Merendicas, una especie de romería na qu'esfruten los vecinos del campu en familia, comen, beben y canten nuna xornada de convivencia.
Na nueche previa al 2 de febreru tien llugar la celebración de les tradicionales candelarias, onde se faen diverses fogueres formaes por palés, muebles vieyos, etc, que van recoyendo los mozos mientres les selmanes anteriores.
Una vegada prendíes les fogueres proceder al mancheo, esto ye, a xirar verticalmente'l mancho, que ta formáu por tocha (espartu secu) y unes cuantes fueyes verdes tamién d'espartu. Los manchos tienen forma de tea, siendo la resultancia d'arrexuntar gabillas de tocha arreyar llargorinalmente por aciu les fueyes verdes d'espartu. Finalmente se trenza unu de los estremos y faise un nuedu na punta, de forma que tol conxuntu seya resistente al xiru vertical.
Pa manchear hai qu'averar l'estremu "barbudu" del mancho en cantu de la foguera hasta qu'empieza a prender. Entós realízase esa especie de "círculos de fueu" carauterísticos del mancheo, que puede durar ente diez y quince minutos en función del so llargor. Esta costume ta bien estendida pela zona centro-oeste de la provincia de Granada.
En Cacín prodúcense ceberes, hortolices y frutes. Cuenta con una enraigonada tradición culinaria como se demuestra nes "merendicas" de xineru, n'honor del so patrón San Sebastián, cuando la xente sale al campu pa comer a base de migues, arroces y embutíos caseros. Amás, el ríu Cacín brinda escelentes salmónidos, como la trucha cola que s'ellaboren les típiques truches al fornu.
.jpg)
.svg)
.svg){kind=small}
