Present Pasau perfecto simple Pasau imperfecto Pasau perfecto composau Pasau anterior Pasau plusquamperfecto Futuro simple Futuro perfecto
Condicional simple Condicional perfecto
Present Pasau imperfecto Pasau perfecto Pasau plusquamperfecto
Imperativo present Imperativo pasau
Infinitivo simple Infinitivo composau
Participio pasau Participio present
Cherundio
Present progresivo Pasau recient Futuro proximo
O imperativo present en o francés expresa ordens u prohibicions d'acuerdo con o modo imperativo, pero tamién consello, deseyo, suposición y ruego[1].
O imperativo present amuestra formas pareixidas a las d'o present d'indicativo. No tiene que tres personas: a segunda d'o singular, a primera d'o plural y la segunda d'o plural. En as atras personas se fa servir o present de subchuntivo[1].
Una caracteristica d'o imperativo francés que lo fa diferent d'o imperativo occitán[2], catalán y aragonés ye que se fa servir en as oracions negativas, por o que no se recurre a garra present de subchuntivo como en estas luengas:
En a primera conchugación a segunda persona d'o singular no presenta a -s final d'o morfema, de no estar debant d'una particla pronomino-adverbial en u y por razons d'eufonía:
Os verbos pronominals o pronombre se posa dezaga d'o verbo en a forma afirmativa pero debant en a forma negativa:
As irregularidaz mes notables d'o imperativo present las trobamos en os verbos être ("estar-ser"), avoir ("haber"), savoir ("saber"), y vouloir ("querer").
O verbo vouloir ye defectivo y no presenta que a segunda persona d'o plural veuillez ("querit"[3], "querez"[4]).
O verbo avoir presenta as formas aie ("tiene"[3][4]), ayons y ayez ("tenit"[3], "tenez"[4]).
O verbo être ("estar-ser") presenta as formas sois ("se"[3][4]-"está"[3][4]), soyons y soyez ("set"[3]-"estat"[3], "sez"[4]-"estaz"[4]).
O verbo savoir presenta as formas sache ("sabe"[3]), sachons y sachez ("sabet"[3], "sabez").
Un emplego basico d'o imperativo son as ordens:
Un atro emplego basico son as prohibicions, tipicament con a forma negativa:
O imperativo se puede fer servir pa expresar deseyos:
Os consellos se pueden expresar con o imperativo:
Un d'os tiempos adecuaus pa fer suposicions ye o imperativo:
Bi ha un emplego d'o imperativo d'o verbo aller ("ir") pa exhortar a belún que no faiga cualquecosa: