İskoçya Reformasyonu, İskoçya'nın Papalık'tan koptuğu ve ağırlıklı olarak Kalvinist bir ulusal kilise olan İskoçya Kilisesi'ni (Kirk) olarak da bilinir) geliştirdiği süreçtir. Bu, 16. yüzyıldan itibaren gerçekleşen daha geniş Avrupa Protestan Reformu'nun bir parçasıydı.
15. yüzyılın sonlarından itibaren Rönesans fikirleri Yerleşik Katolik Kilisesi'nin bazı yönlerini eleştiren hümanizm, özellikle İskoç ve kıtalı akademisyenler arasındaki temaslar yoluyla İskoçya'ya ulaşmaya başladı. XVI. yüzyılın başlarında Martin Luther'in öğretileri İskoçya'yı etkilemeye başladı. Özellikle 1528 yılında idam edilen Lutherci İskoç Patrick Hamilton'un çalışmaları önemliydi. İngiltere'deki amcası Henry VIII'in aksine, James V kilisede büyük yapısal ve teolojik değişikliklerden kaçındı ve kiliseyi gayrimeşru çocukları ve gözdeleri için bir gelir kaynağı ve atamalar için kullandı. James'in 1542'deki ölümü, bebek yaştaki Mary, İskoç Kraliçesi'ni varisi olarak bıraktı ve daha sonra Rough Wooing olarak bilinen bir dizi İngiliz istilasına izin verdi. İngilizler 1547'de işgal ettikleri Lowlands bölgesine kitap tedarik edip İncil ve Protestan literatürü dağıttılar. Zwingli'den etkilenen George Wishart'ın 1546'da Kardinal David Beaton'ın emriyle kazığa bağlanıp yakılarak idam edilmesi, bu fikirlerin tepki olarak büyümesini teşvik etti. Wishart'ın bazı Fife lairdlerini de içeren destekçileri kısa bir süre sonra Beaton'a suikast düzenlediler ve Fransız kuvvetlerinin yardımıyla yenilmeden önce bir yıl boyunca ellerinde tuttukları Aziz Andrews Kalesi'ni ele geçirdiler. Aralarında papaz John Knox'un da bulunduğu hayatta kalanlar kadırga kölesi olarak hizmet etmeye mahkûm edildi. Onların şehit edilmesi Fransızların öfkesini uyandırdı ve Protestan davası için başka şehitlere ilham verdi. 1549'da İngilizlerin Fransız desteğiyle yenilgiye uğraması, Mary'nin Fransız veliahtı olan Fransa Francis II ile evlenmesine ve kraliçenin annesi Marie de Guise'in İskoçya naipliğine yol açtı.
Sınırlı hoşgörü ve sürgündeki İskoçlar ile diğer ülkelerdeki Protestanların etkisi Protestanlığın yayılmasına yol açmış, bir grup laird 1557'de kendilerini Cemaat Lordları ilan ederek Protestan çıkarlarını siyasi olarak temsil etmeye başlamıştır. Fransız ittifakının çökmesi ve naibin ölümü, ardından 1560'ta İngiliz müdahalesi, nispeten küçük ama oldukça etkili bir grup Protestanın İskoç kilisesine reform dayatma gücüne sahip olduğu anlamına geliyordu. 1560'taki İskoç Reform Parlamentosu, papalığın yargı yetkisini ve ayini reddeden Protestan bir inanç itirafını onayladı. Kürek cezasından kaçan ve Cenevre'de zaman geçiren Knox, burada Calvin'in takipçisi oldu ve en önemli figür olarak ortaya çıktı. Knox önderliğindeki reformcuların Kalvinizmi, Presbiteryen bir sistemi benimseyen ve Orta Çağ kilisesinin ayrıntılı süslemelerinin çoğunu reddeden bir yerleşimle sonuçlandı. Francis 1560 yılında öldüğünde, Katolik Mary yönetimi devralmak üzere İskoçya'ya döndü. Altı yıllık kişisel saltanatı, büyük ölçüde önde gelen soyluların entrikaları ve rekabetlerinin neden olduğu bir dizi krizle gölgelendi. Üçüncü kocası James Hepburn, 4. Bothwell Kontu'na karşı muhalefet, Mary'yi yakalayan ve 1567'de James VI olarak tahta çıkan oğlu lehine tahttan çekilmeye zorlayan bir soylular koalisyonunun kurulmasına yol açtı. James Protestan olarak yetiştirildi, ancak Presbiteryenliğe ve Kirk'ün bağımsızlığına direndi.
Reformasyon İskoç toplumunda büyük değişikliklere yol açtı. Bunlar arasında her mahallede bir okul kurma isteği ve üniversite sisteminde büyük reformlar yer alıyordu. Kirk, birçok oyun türünün yanı sıra doğası gereği adanmışlık içermeyen şiiri de engelledi. George Buchanan ve James VI'nın hükümdarlığı dönemindeki Castalian Band gibi önemli oyun yazarları ve şairler ortaya çıkmıştır. İskoçya'nın kilise sanatı, Reformasyon ikonoklazmının bir sonucu olarak ağır bir bedel ödedi. Yerli ustalar ve sanatçılar laik patronlara yönelerek İskoç Rönesansı boyalı tavan ve duvarların gelişmesine neden oldu. Reform kilise mimarisinde devrim yaratmış, yeni kiliseler inşa edilmiş ve mevcut kiliseler reform ayinlerine uygun hale getirilmiş, özellikle de vaaz verme ibadetin merkezinde olduğu için kürsü kilisenin merkezine yerleştirilmiştir. Reformun kilise müziği üzerinde de ciddi bir etkisi olmuş, şarkı okulları kapatılmış, korolar dağıtılmış, müzik kitapları ve el yazmaları yok edilmiş ve orglar kiliselerden kaldırılmıştır. James'in şarkı okullarını ve koro şarkılarını yeniden kurma girişimlerine rağmen, bunların yerini mezmurların cemaatle söylenmesi aldı. Kadınlar yeni eğitim olanakları elde etmiş ve din birçok kadının hayatında önemli bir rol oynamıştır, ancak birçok kadın azarlama, fuhuş ve büyücülük suçlarından yargılanarak suçlu muamelesi görmüştür. İskoç Protestanlığı İncil'e odaklanmıştı ve 17. yüzyılın sonlarından itibaren batıl inanç veya anlamsız olarak görülen popüler faaliyetleri ortadan kaldırma çabaları vardı. Kirk ulusal gururun konusu haline geldi ve birçok İskoç ülkelerini yeni bir İsrail olarak gördü.
Hristiyanlık İskoçya'da 6. yüzyıldan itibaren İrlandalı-İskoç misyonerlerin ve daha az ölçüde de Roma ve İngiltere'den gelenlerin müjdelemesiyle yayılmıştır.[1] İskoçya'daki kilise, Celestine III'ün Papalık Boğası (Latince: Cum universi, 1192) ile Galloway dışındaki tüm İskoç piskoposluklarının York ve Canterbury'den resmen bağımsız hale gelmesinden sonra İngiltere'den net bir bağımsızlık elde etti. Whithorn/Galloway hariç tüm Latince: Ecclesia Scoticana, İskoç piskoposluklarıyla birlikte "Roma'nın özel kızı" haline geldi.[2] Tüm İskoç piskoposlarından oluşan özel konseyler tarafından yönetildi ve St Andrews piskoposu en önemli figür olarak ortaya çıktı.[2] Cemaatlerin yönetimi genellikle tahsis olarak bilinen bir süreçte yerel manastır kurumlarına verilmiştir. 16'ncı yüzyılın ortalarındaki Reformasyon sırasında İskoç cemaatlerinin %80'ine el konulmuş ve cemaat din adamlarına çok az kaynak kalmıştı.[3]
1472'de St Andrews İskoç kilisesinde ilk başpiskoposluk oldu ve bunu 1492'de Glasgow izledi.[2] Papalık otoritesinin Papalık Bölünmesi (1378-1418) ile çökmesi, İskoç Krallığı'nın krallık içindeki önemli dini atamalar üzerinde etkili bir kontrol elde etmesini sağladı. Atamalar üzerindeki bu "de facto" yetki 1487 yılında Papalık tarafından resmen tanındı. Kraliyet, James IV'ün (hükümdarlık dönemi 1488-1513) gayrimeşru oğlu Alexander Stewart da dahil olmak üzere, kralın müşterilerini ve akrabalarını kilit pozisyonlara yerleştirdi. Bu uygulama kraliyet nüfuzunu güçlendirdi ama aynı zamanda Kilise'yi venality ve nepotizm eleştirilerine karşı savunmasız hale getirdi.[4] İskoç Krallığı ile Papalık arasındaki ilişkiler genel olarak iyiydi ve James IV papalık lütfunun simgelerini alıyordu.[2]
Geleneksel Protestan tarih yazımı, geç Orta Çağ İskoç kilisesinin yozlaşmışlığını ve sevimsizliğini vurgulama eğilimindeydi. 20. yüzyılın sonlarından bu yana yapılan araştırmalar, kilisenin farklı sosyal grupların ruhani ihtiyaçlarını nasıl karşıladığını ortaya koymuştur.[5][6] Tarihçiler bu dönemde manastır yaşamında bir gerileme olduğunu ve birçok dini evin daha az sayıda keşiş bulundurduğunu belirtmektedir. Kalanlar da genellikle daha bireysel ve seküler bir yaşam tarzı için komünal yaşamı terk etmişlerdir. Soylulardan gelen yeni manastır bağışlarının oranı da 15. yüzyılda azalmıştır.[5][7] Buna karşılık, kasabalar 15. yüzyılın sonlarında, eski manastır tarikatlarının aksine halka vaaz vermeye ve hizmet etmeye önem veren mendicantfriar tarikatlarının gelişmesine tanık oldu. Fransisken tarikatı 1467'den itibaren bir İskoç vilayeti olarak örgütlendi ve daha eski Fransiskenler ve Dominikanlar 1480'lerde ayrı vilayetler olarak tanındı.[4]
16. yüzyıl ortalarında Dundee'deki bir evde bulunan meşe panel oyması
İskoç burghlarının çoğunda, kiliselerin ve cemaatlerin çoğalma eğiliminde olduğu İngiliz kasabalarının aksine, genellikle tek bir cemaat kilisesi vardı.[2] Orta Çağ'ın sonlarında Araf doktrini önem kazandıkça, ruhların cennete geçişini hızlandırmak için tasarlanan şapellerin, rahiplerin ve içlerinde ölüler için dua edilen ayinlerin sayısı hızla arttı.[8] Bu süreçte aracılık edebilecek azizlere adanmış sunakların sayısı da önemli ölçüde artmıştır. Dundee'deki St. Mary's kilisesinde belki 48, Edinburgh'daki St Giles' kilisesinde ise 50'den fazla sunak vardı.[2] İskoçya'da kutlanan azizlerin sayısı da artmış, St Nicholas church in Aberdeen'de kullanılan missal'e yaklaşık 90 aziz eklenmiştir.[9] İsa ve Meryem Ana ile ilgili yeni bağlılık kültleri, Beş Yara, Mesih'in Kanı/Kutsal Kan ve İsa'nın Kutsal Adı dahil olmak üzere 15. yüzyılda İskoçya'ya ulaşmaya başladı. Sunum, Ziyaret ve Karlar Meryemi kutlamaları da dahil olmak üzere yeni dini ziyafetler ortaya çıktı.[2][9]
14. yüzyılın başlarında Papalık, din adamlarının iki ya da daha fazla livings'e sahip olmasıyla ortaya çıkan ve başka yerlerde cemaat kiliselerinin rahipsiz kalmasına ya da yetersiz eğitimli ve maaşlı papazlar ve katipler tarafından hizmet verilmesine neden olan ruhban pluralism sorununu en aza indirmeyi başardı. Özellikle Kara Ölüm'den sonra İskoçya'daki yoksul din adamlarının sayısı ve genel din adamı sıkıntısı, 15. yüzyılda sorunun yoğunlaştığı anlamına geliyordu.[10] Sonuç olarak, kilise din adamları büyük ölçüde mesleğin alt kademelerinden seçildi ve bu da eğitim standartları veya yetenekleri hakkında sık sık şikayetlere yol açtı. Standartların düştüğüne dair çok az kanıt olmasına rağmen, bu durum Reformasyonun en büyük şikayetlerinden biri olarak dile getirilmiştir.[4] Sapkınlık, Lollardry şeklinde, 15. yüzyılın başlarında İngiltere ve Bohemya'dan İskoçya'ya ulaşmaya başladı. Lollardlar, John Wycliffe (yaklaşık 1330 -84) ve daha sonra Jan Hus'un (yaklaşık 1369 -1415) takipçileriydi ve Kilise'de reform çağrısında bulunarak Evharistiya doktrinini reddettiler. Heretiklerin yakıldığına dair kanıtlara ve sakramental karşıtı unsurlarına yönelik bazı halk desteğine rağmen, muhtemelen küçük bir hareket olarak kalmıştır.[11]
Avrupa hümanizminin önemli isimlerinden biri olan ve Aberdeen Üniversitesinin ilk müdürü olarak geri dönen Hector Boece'nin (1465-1536) portresi
15. yüzyıldan itibaren RönesansHümanizm İskoçya'da eleştirel teolojik düşünceyi ve kilisenin yenilenmesi çağrılarını teşvik etti. 1495 gibi erken bir tarihte bazı İskoçlar kuzey hümanist hareketinin Hollanda doğumlu önde gelen ismi Desiderius Erasmus (1466-1536) ile temas halindeydi. Ayrıca, Erasmus gibi yolsuzluk ve suistimallerin ortadan kaldırılması yoluyla Katolik Kilisesi'nde reform yapılmasını şiddetle savunan Fransız hümanist ve akademisyen Jacques Lefèvre d'Étaples (yaklaşık 1455 - 1536) ile de temas halindeydiler.[12] İskoç akademisyenler genellikle Kıta'da ve İngiliz üniversitelerinde eğitim görmüşlerdir.[13] Kıtada eğitim görmüş hümanist akademisyenler, St Andrews, Glasgow ve Aberdeen'de kurulan yeni İskoç üniversitelerine alındılar.[14] Bu uluslararası temaslar İskoçya'nın daha geniş bir Avrupa bilim dünyasına entegre olmasına yardımcı oldu ve yeni hümanizm fikirlerinin İskoç entelektüel hayatına girmesinin en önemli yollarından biri oldu.[14] 1497'de Dundee'de doğan ve Paris'te eğitim gören hümanist ve tarihçi Hector Boece, yeni Aberdeen Üniversitesi'nin ilk müdürü olmak için geri döndü.[13]
Akademisyenlerin diğer üniversitelere taşınmaya devam etmesi, 16. yüzyılın başlarında Paris'te İskoç nominalist bir ekolün ortaya çıkmasına neden oldu; bunların en önemlisi, genellikle skolastik olarak tanımlanan John Mair idi. Latince yazdığı Büyük Britanya Tarihi (1521) hümanist sosyal gündeme sempati duyuyordu. 1518'de Glasgow Üniversitesi'ne müdür olmak için geri döndü.[15] Andrews ve Köln'de öğretmenlik yapan ve 1462-1493 yılları arasında genç James III ve Kraliyet Sekreteri'nin özel öğretmeni olan Archibald Whitelaw da bir diğer önemli figürdü. Robert Reid, Kinloss Başrahibi ve daha sonra Orkney Piskoposu, 1520'lerde ve 1530'larda İtalyan hümanist Giovanni Ferrario'nun Kinloss Manastırı'nda ders vermesinden sorumluydu. Ferrario etkileyici bir kütüphane kurmuş ve İskoç tarihi ve biyografisi üzerine eserler yazmıştır.[16] Reid, Edinburgh Üniversitesi'nin kurulması için vasiyetinde yeterli miktarda bağış bırakacaktı. James McGoldrick, on altıncı yüzyılın ilk on yılında kraliyet sarayında "Erasmian tipi akademisyen-reformculardan" oluşan bir çevre olduğunu öne sürer.[13]
Saint Andrews'daki Şehitler Anıtı, Patrick Hamilton ve George Wishart dahil olmak üzere Reformasyondan önce idam edilen Protestanları anmaktadır.
1520'lerden itibaren Martin Luther'in fikirleri İskoçya'da etkili olmaya başladı ve Lutherci literatür doğu kıyısındaki kasabalarda dolaşmaya başladı. 1525 yılında Parlamento bunların ithalini yasakladı.[17] 1527 yılında Antwerp'teki İngiliz büyükelçisi İskoç tüccarların William Tyndale'in New Testament adlı kitabını Edinburgh ve St. Andrews'a götürdüklerini not etmiştir.[18] 1528 yılında, Wittenberg ve Marburg üniversitelerinde okurken Lutherci teolojiden etkilenen soylu Patrick Hamilton, İskoçya'daki ilk Protestan şehit oldu. Saint Andrews'daki St Salvator's College'ın dışında sapkınlık suçundan kazıkta yakıldı.[19] Hamilton'un idamı yeni fikirlere daha fazla ilgi duyulmasını sağladı. St Andrews Başpiskoposu, "Maister Patrik Hammyltoun'un kokusu [dumanı] üzerine üflediği kadar çok kişiye bulaştığı için" bu tür halka açık infazlara karşı uyarıldı.[20]
1528'de kişisel hükümdarlığına başladıktan sonra, James V İngiltere'deki çağdaşı Henry VIII tarafından kilisede gerçekleştirilen büyük yapısal ve teolojik değişiklikleri takip etmekten kaçındı. Roma'ya olan sadakatinin karşılığında, {{Atıf gerekli} gayrimeşru çocuklarını ve gözdelerini Kilise'deki görevlere atayabildi, özellikle de 1538'de Kardinal ve 1539'da Saint Andrews Başpiskoposu olan David Beaton|date=November 2020}}. James kiliseyi ağır bir şekilde vergilendirerek kraliyet gelirlerini artırdı ve dört yıl içinde 72.000 sterlin aldı. Bu tür atamaların ve vergilendirmenin sonuçları Kilise'nin hem statüsünü hem de mali durumunu zayıflattı.[21] Kilise ayrıca Glasgow Başpiskoposu Gavin Dunbar ile 1539'daki ölümüne kadar St. Andrews Başpiskoposu olan James Beaton arasındaki yetki anlaşmazlıkları nedeniyle bölünmüştü. Sonuç olarak, 1536'da 1470'ten beri toplanan ilk taşra kilise konseyi büyük reformlar ya da sapkınlığa karşı birleşik bir cephe oluşturmayı başaramadı.[22] Patrick Hamilton (şehit)|Patrick Hamilton]]'ın idamından sonra, Kraliyet bazı kişileri yargıladı ve 1530'larda ve 1540'larda az sayıda idam gerçekleşti, ancak kral geniş çaplı kan dökülmesiyle ilgilenmediği için sistematik bir zulüm yoktu. Özellikle Angus, Mearns, Fife ve St Andrews Üniversitesi'nde artan sayıda laird ve soylu reformu desteklemeye başladı.[23] Önde gelen isimler arasında Alexander Cunningham, 5. Glencairn Kontu ve John Erskine of Dun yer alıyordu.[24] 1541 yılında Parlamento, ayinin onurunu, Meryem Ana'ya duayı, azizlerin resimlerini ve papanın otoritesini korumak için bir yasa çıkardı.[25]
Cardinal Beaton, eski inancın savunucusu ve Fransız yanlısı hizbin lideri
V. James 1542'de öldü ve varisi olarak bebek yaştaki Mary, İskoç Kraliçesi'ni bıraktı. Mary'nin hükümdarlığının başında İskoç siyasi ulusu, Kardinal Beaton ve Kraliçe'nin annesi Guise'li Mary tarafından yönetilen Fransız yanlısı bir hizip ile Mary'nin müstakbel varisi James Hamilton, Arran Kontu tarafından yönetilen İngiliz yanlısı bir hizip arasında bölünmüştü.[26] Başlangıçta Arran, sarayda dini reformdan yana olan küçük "evanjelik parti" tarafından desteklenerek naip oldu. Parlamento'nun 1543 tarihli yasası İncil'in yerel dilde okunmasına karşı yasağı kaldırdı.[27] Mary ile İngiltere Kralı 8. Henry'nin oğlu Edward arasında Greenwich Antlaşması (1543) uyarınca yapılması planlanan evlilik, İskoçya'da tepkiye ve Kardinal Beaton önderliğinde bir darbeye yol açtı. Reform politikalarını ve Kraliçe için bir İngiliz evliliği düşüncesini reddederek İngilizleri kızdırdı.[28] Daha sonra "kaba kur yapma" olarak bilinen ve güneydoğu İskoçya'yı harap eden bir eylem olan maçı uygulamak için işgal ettiler.[28]
1546 yılında, İsviçreli reformcu Huldrych Zwingli'nin etkisi altına giren bir vaiz olan George Wishart, Kardinal Beaton'ın emriyle tutuklandı ve St Andrews'da kazığa bağlanarak yakıldı. Wishart'ın bazı Fife lairdlerini de içeren destekçileri kısa süre sonra Beaton'a suikast düzenlediler ve Fransız kuvvetlerinin yardımıyla yenilgiye uğratılmadan önce St Andrews Kalesi Kuşatması sırasında bir yıl boyunca ellerinde tuttukları St Andrews Kalesi'ni ele geçirdiler. Aralarında papaz John Knox'un da bulunduğu sağ kalanlar kürek mahkûmu olarak Fransızlara karşı kin beslemeye ve Protestan davası için şehit olmaya mahkûm edildiler.[29]
1547'de Edward Seymour, 1. Somerset Dükü komutasındaki İngilizler işgallerini yenilediler ve Pinkie'de İskoçları yendiler, Lauder, Haddington'da kaleler ve Dundee'de bir ileri karakol ile güneydoğu İskoçya'yı işgal ettiler. Bu işgal (1547-1549) reform davasını teşvik etti. İngilizler Lowlands bölgesine kitap tedarik edip İncil ve Protestan edebiyatı dağıttılar.[30] Bazı kontlar 'Tanrı'nın sözünün öğretilmesi ve vaaz edilmesi için' kendilerine söz verdiler.[31] İskoçlar İngilizlere karşı koymak için Fransızların yardımını sağladılar; bunun bedeli de bebek Kraliçe'nin Fransız dauphin, geleceğin Francis II'si ile nişanlanmasıydı. Kraliçe 1548'de yetiştirileceği ve eğitileceği Fransa'ya doğru yola çıktı. Bu noktada, "8. Henry'nin politikası tamamen başarısız olmuştu."[32] Fransız üstünlüğü sonraki on yıl içinde mutlak hale geldi. 1554 yılında Arran'a Duke du Châtellerault unvanı verildi ve Guise'li Mary (Ana Kraliçe) lehine naiplikten alındı.[32]
Kraliçe'nin annesi naipliği sırasında (1554-1560) İskoçya işlerinde Fransa'nın baskın olmasını sağladı. Hazineden ve Büyük Mühür'den sorumlu Fransızları ve Fransız büyükelçisi'ni görevlendirdi. Henri Cleutin bazen Privy Council'e katılmıştır.[33] Başlangıçta Guise'li Mary, 1553'ten itibaren 1554'te geleceğin İspanya Kralı Philip II ile evlenen Katolik Mary Tudor'un yönetimi altında olan İngiltere'ye karşı ve Fransız yanlısı politikalarına desteklerini kazanmayı umarak Protestanlara karşı sınırlı bir hoşgörü politikası geliştirdi.[34] Mevcut kilisede reform umutları siyasi ulusun bir arada kalmasına yardımcı oldu.[35] Ancak İskoç Kraliçesi Mary'nin 1558'de veliahtla evlenmesi, İskoçya'nın bir Fransız eyaleti haline geleceği korkusunu artırdı. İngiltere'de Protestan Queen Elizabeth'in 1558'de tahta geçmesi reformculara umut verdi ve Büyük Britanya'da bir mezhep sınırı yarattı.[36]
Reform Konseyleri
Kilise kendisine yöneltilen bazı eleştirilere yanıt verdi. John Hamilton, St Andrews Başpiskoposu, çağdaş Trent Konseyi'ni model alan bir dizi taşra konseyini (1549, 1552, muhtemelen 1556 ve 1559'da) başlattı.[37] Bunlar Protestan sapkınlıklarının ilerlemesinden "ahlakın yozlaşmasını ve her rütbeden kilise mensubunun yaşamındaki ahlaksızlığı, edebiyat ve liberal sanatlar konusundaki kaba cehaleti" sorumlu tutuyordu. 1548'de cariyelik, clerical pluralism, ruhban ticareti ve ikametsizliği ortadan kaldırmak ve ehil olmayan kişilerin kilise makamlarında bulunmasını yasaklamak için girişimlerde bulunuldu. Ayrıca, din adamlarına Kutsal Yazılar üzerine düşünmeleri, piskoposlara ve papazlara da yılda en az dört kez vaaz vermeleri emredildi. Keşişler üniversiteye gönderilecek ve her manastır, kolej ve katedral için ilahiyatçılar atanacaktı. Ancak 1552'de çok az şey başarıldığı kabul edildi. Ayinlere katılım hala seyrekti ve "bu diyarın alt düzey din adamları ve piskoposlar, çoğunlukla, Kutsal Yazılar konusunda, kendi çabalarıyla halka Katolik inancını ve kurtuluş için gerekli diğer şeyleri doğru bir şekilde öğretebilecek ya da hatalı olanları dönüştürebilecek kadar yetkinliğe ulaşamadılar."[38]
Protestanlığın Yayılması
Lord James Stewart, daha sonra 1. Moray Kontu, 1559'da taraf değiştirerek Reformasyon krizinin patlak vermesine yardımcı olan soylulardan biri
Protestanlık bu dönemde genişlemeye devam etmiş ve mevcut kilise içinde reform isteyenlerden daha belirgin hale gelmiştir. Başlangıçta Katolik Kilisesi'ne katılmaya devam eden bir laird ailesinin veya akraba grubunun ve sosyal ağların üyelerinden oluşan konventiküller olarak örgütlenen Protestanlar, üyeleri giderek mevcut kilise yapılarından uzaklaşan bir dizi privy kirk (gizli kilise) geliştirmeye başladı. Bunların örgütlenmesi Knox'un 1555 yılında İskoçya'ya dönmesi için yeterli oldu. Bir Protestan cemaatini yönetti ve özel kiliselerde bir vaaz turu gerçekleştirdi. Üyeleri, Protestan inançlara sahip oldukları halde Katolik ayinlerine katıldıkları Nikodemit Nikodemizmi reddetmeye çağırdı. Argyll Kontu 4. Archibald Campbell tarafından koruma teklif edilmesine rağmen 1556 yılında Cenevre'ye geri döndü.[39] Önde gelen bir din adamının yokluğunda, hareketin liderliğini Protestanlığı benimsemiş birkaç soylu ve Argyll'in oğlu Lord Lorne, merhum Kral V. James'in gayrimeşru oğlu Lord James Stewart (daha sonra Moray Kontu) ve Lord John Erskine.[40] 1557'de Argyll, Glencairn, Morton, Lorne ve Erskine tarafından "Sathan'a ve söz konusu cemaate karşı zorbalık ve hileye niyetlenen tüm kötü güçlere" karşı ortak destek için bir "ilk senet" imzalandı. Sonunda Cemaatin Lordları olarak bilinen bu grup, mevcut rejime doğrudan bir meydan okumaydı.[41]
Reform krizi (1559-1560)
1 Ocak 1559'da manastırların kapılarına, mülklerinin gerçek yoksullara ait olduğu gerekçesiyle keşişleri tahliye etmekle tehdit eden isimsiz bir "Dilenci Celbi" asıldı. Bu, keşişlere karşı özel şikayetleri olduğu anlaşılan kasaba halkının tutkularına hitap etmek için hesaplanmıştı.[42][42] Knox İskoçya'ya döndü ve 11 Mayıs'ta Perth'deki Vaftizci Aziz John kilisesinde İsa tapınağın temizlenmesi üzerine vaaz verdi. Cemaat buna kilisedeki mabetleri, resimleri ve sunakları soyarak karşılık verdi ve ardından yerel keşişleri ve Kartaca evini yağmaladı. Naip düzeni sağlamak için birlikler göndererek karşılık verdi ve Glencairn kasabanın yeni Protestan statüsünü savunmak için bir kuvvete liderlik etti. Argyll ve James Stuart'ın da aralarında bulunduğu bir kraliyet heyeti kasabayı kapılarını açmaya ikna etti, ancak naibin güçlerinin ağır muamelesi müzakerelerin kesilmesine yol açtı. Argyll ve Stuart taraf değiştirdi ve Cemaat Lordları artık silahlı bir çatışma için yandaşlarını toplamaya başladı.[43]
Petworth House'dan 7 Mayıs 1560 tarihli Leith Kuşatması Haritası
Protestan azınlıkların, genellikle yerel lairlerin desteğiyle çeşitli bölgelerin ve kasabaların kontrolünü ele geçirmesi ve Katolik şehitler yaratmaktan kaçınarak, manastır ve kiliselerde "temizlik" yapmak için korkutma yöntemini kullanması ve ardından Protestan vaizlerin atanmasıyla bir dizi yerel reform gerçekleşti. Bu tür reformlar muhafazakâr Aberdeen ve kilise başkenti St. Andrews ile diğer doğu limanlarında meydana geldi. Haziran ayında Guise'li Mary, kontrolü yeniden sağlamak için St. Andrews'a bir Fransız ordusu göndererek karşılık verdi, ancak ordu Cupar Muir'de sayıca üstün olduğu için durduruldu ve geri çekilmek zorunda kaldı.[44] Edinburgh Temmuz ayında Lordların eline geçti ve Mary üssünü Dunbar'a taşıdı. Fransızların 1.800 kişilik takviye kuvvetlerinin gelişi Lordları savunmaya zorladı ve başkenti terk ettiler.[45]
Lordlar İngiltere'den, Mary de Fransa'dan yardım istedi. İngiliz ajanlar, Chatelherault'un en büyük oğlu ve vârisi olan Earl of Arran'ın güvenli bir şekilde geri dönmesini sağlayarak Lordların liderliğini kabul etmesini sağladı.[45] Ekim ayında naip "askıya alındı" ve yerine "krallığın büyük konseyi" kuruldu.[46] Guise'li Mary'nin kuvvetleri ilerlemeye devam ederek St. Andrews'u bir kez daha tehdit etti. Ocak 1560'ta İngiliz filosunun Firth of Forth'a varmasıyla durum değişti ve Fransızlar Edinburgh yakınlarındaki Leith kalesine çekildi.[47] İngilizler ve Lordlar, Şubat 1560'ta Treaty of Berwick ile daha fazla destek konusunda anlaştılar ve bir İngiliz ordusu sınırı geçerek lay siege to the French in Leith. Guise'li Mary hastalandı ve Haziran ayında öldü. Takviye kuvvet gelmeyince Fransızlar müzakerelere başladı. Edinburgh Antlaşması]] (5 Temmuz 1560) uyarınca hem Fransızlar hem de İngilizler askerlerini İskoçya'dan çekerek ülkenin kontrolünü Protestan Lordlara bıraktı. Lordlar, İskoç Kraliçesi Mary ve kocası, artık Fransa Kralı II. Francis'i hükümdar olarak kabul ettiler ve din konusuna dokunmamak kaydıyla bir parlamento kurma izni aldılar.[47]
İskoç Parlamentosu]] Edinburgh'da toplandı 1 Ağustos 1560.[46] On dört kont, altı piskopos, on dokuz lord, yirmi bir başrahip, yirmi iki burgh komiseri ve yüzden fazla laird oturma hakkı talep etmiştir.[48] Edinburgh Antlaşması'nın hükümlerini göz ardı eden Parlamento, 17 Ağustos'ta Reformcu İnanç İtirafını (İskoç İtirafı) onayladı ve 24 Ağustos'ta İskoçya'daki eski inancı ortadan kaldıran üç Yasayı kabul etti. Bu yasalar uyarınca, Reform İtirafı ile uyumlu olmayan önceki tüm yasalar iptal edildi. Kutsal ayinler sadece reformcu vaizler tarafından icra edilmek üzere ikiye indirildi (Vaftiz ve Efkaristiya/Komünyon). Ayinin kutlanması bir dizi cezayla (nihayetinde ölümle) cezalandırıldı ve İskoçya'daki Papalık yargı yetkisi reddedildi.[49] Kraliçe, Parlamento'nun kabul ettiği yasaları onaylamayı reddetti ve yeni kirk yasal bir belirsizlik içinde varlığını sürdürdü.[50]
İskoç Kraliçesi Mary ve genç kocası II. Fransa Kralı, 1559 yılında, adlarına Scottish Reformation Parliament denilen Lordlar, Parlamento'nun ısmarladıkları ve büyük ölçüde Knox'un eseri olan bir "Reformasyon Kitabı "nı değerlendirmesini amaçlamışlardı. Belgeden memnun kalmayan Lordlar, revize edilmiş bir versiyon hazırlamak üzere Knox, John Winram, John Spottiswood, John Willock, John Douglas ve John Row'un da aralarında bulunduğu "altı John "dan oluşan bir komite kurdu. Gecikmenin sonucu olarak, "Birinci Disiplin Kitabı" olarak bilinen belge Parlamentonun tamamı tarafından değil, sadece Ocak 1561'de soylular ve yaklaşık 30 laird'den oluşan zayıf katılımlı bir kongre tarafından değerlendirildi ve daha sonra toplu olarak değil, sadece bireysel olarak onaylandı.[48] "Kitap", eski Kilise'nin kaynaklarını kullanarak bir papazlar ağı, cemaat temelli bir okul sistemi, üniversite eğitimi ve yoksullara yardım için ödeme yapacak cemaat temelli bir reform programı öneriyordu. Kilise servetinin kullanılmasına yönelik bu öneri reddedildi. Bunun yerine, bir Konsey Yasası Kilise'nin varlıklarının üçte ikisini mevcut sahiplerinin elinde tutarken, kalan üçte biri Kraliyet ve reformist önlemler arasında paylaştırıldı. Eğitim programından vazgeçildi, bakanlara düşük maaş ödenmeye devam edildi ve Kilise yetersiz finanse edildi.[51]
"İskoç İtirafnamesi" Knox ve beş meslektaşı tarafından dört günde hazırlanmıştır. Yapısı Havariler İnancı ile paralellik gösterir; Baba, Oğul, Kilise ve Son temalarına dayanan 25 bölümden oluşur. İngiliz İç Savaşı]] sırasında İngiliz Parlamenter müttefikleriyle müzakere edilen ve 1647'de Kirk tarafından kabul edilen Westminster Confession ile değiştirilene kadar Kirk'ün standardı olarak kalmıştır.[52] İtiraf, güçlü bir Kalvinist tondaydı. Her şeyi belirlemiş olan Tanrı'nın "esrarengiz takdirini" vurgulamıştır. Sonsuz lanetlenmeyi hak eden insanlığın aşırı ahlaksızlığını ve Tanrı'nın yalnızca lütuf yoluyla kurtuluş için insanlığın bir kısmını seçerek merhametini vurgulamıştır.[53] Transubstantiation]]'ı reddetmiş, ancak Eucharist'teki real presence'ı korumuştur. Yeni inancı basit bir dille ortaya koymaya odaklanarak Katolikliğe yönelik olumsuz duygusal kınamalardan büyük ölçüde kaçınmıştır. Kirk'ü "tüm uluslardan, diyarlardan, milletlerden, dillerden, Yahudilerden ve Yahudi olmayanlardan" oluşan "katolik" bir topluluk olarak görüyordu.[54] 1581 yılında, algılanan Katoliklik tehdidine verilen tepkinin bir parçası olarak, saray, muhtemelen James VI tarafından yaptırılan ve Katolikliği çok daha sert bir şekilde kınayan bir "Kral" ya da "Negatif İtiraf" imzaladı.[55]
Liturji ve ibadet
Reformasyonla birlikte dini ibadetlerde tam bir dönüşüm yaşanmıştır. Katolik Kilisesi'nin çok sayıdaki kutsal günü ve bayramı ile ara sıra yapılan ayinlerin yerine, hayatta kalan tek kutsal gün Pazar günüydü ve dindarların düzenli olarak ayinlere katılması ve iştirak etmesi gerekiyordu. Latince, yerel dil lehine terk edildi. Eğitimli koroların özenle hazırlanmış çok sesliliğinin yerini cemaatle söylenen mezmurlar aldı. İncil'e ve genellikle bir saatten uzun süren vaazlara önem verilmesine rağmen, papazı olmayan birçok cemaatte sadece mezmurlar, dualar ve İncil okumalarından oluşan bir "okuyucu ayini" yapılırdı. Cenevre İncili]] yaygın olarak benimsenmiştir.[56] İngiltere'deki Marian zulümlerinden kaçan Protestan vaizler yanlarında Edward VI'nın Cemaat Lordları tarafından övülen ikinci Book of Common Prayer'ını (1552 tarihli) getirmişlerdi. Knox başlangıçta bunu destekledi, ancak Cenevre'den ayrılmadan önce ve Calvin'in teşvikiyle kendi Book of Common Order kitabını yazdı ve bu kitap 1562 yılında General Assembly tarafından basılıp onaylandı. Genişletilen kitap, İtiraf ve Psalms in meter in 1564 ile birlikte yeniden basıldı ve 1643 yılında Westminster Directory ile değiştirilene kadar standart olarak kaldı.[57] Galce basılan ilk kitap olan "Book of Common Order "ın Galce çevirisi 1563 yılında yapılmıştır, ancak 18. yüzyıla kadar Galce bir İncil hazırlanmayacaktır.[56]
Kilise yönetimi
St Andrews Katedrali'nin kalıntıları; taşlar alınmış ve çevredeki birçok evde yeniden kullanılmıştır
"Birinci Disiplin Kitabı" yaklaşık 1.080 cemaatin her birinde reformcu papazların görevlendirilmesini öngörüyordu. 1561 yılının sonunda bu yerlerin 240'ı doldurulmuştu. 1567'de yaklaşık 850 din adamı vardı ve 1574'te bu sayı 1,000'in biraz üzerindeydi. Bunlar çoğunlukla güney ve doğuda yoğunlaşmıştı. Dağlık bölgelerde eksiklikler vardı ve çok azı yerel halkın konuştuğu Galceyi konuşabiliyordu. Üniversiteler bir nesil boyunca yeterli sayıda eğitimli papaz sağlayamadı ve birçoğu (1574'te dörtte üçünden fazlası) nitelikli papazlardan ziyade okuyucu olarak görev yaptı. Bunların büyük kısmı eski Katolik din adamlarıydı.[58] On üç orta çağ piskoposlukları şeklindeki düzensiz sistemin yerini, her biri bir müfettiş tarafından denetlenecek on daha rasyonel bölge alacaktı. Bu plan, görevlerinde kalmalarına izin verilen üç piskoposun Protestanlığa geçmesiyle karmaşık bir hal aldı. Az sayıda müfettiş atandı ve boşlukları doldurmak için geçici komiserler görevlendirildi. 1576'da Genel Meclis Kirk'ün yapısını değerlendirdiğinde beş makam tanıdı: başpiskoposlar, piskoposlar, müfettişler, komiserler ve ziyaretçiler.[58]
