Artem (Artyom) Ivanovich Mikoyan (Rusça: Артём Ива́нович Микоя́н; Ermenice: Արտյոմ (Անուշավան) Հովհաննեսի Միկոյան Artyom (Anushavan) Hovhannesi Mikoyan; 5 Ağustos [E.U. 23 Temmuz] 1905 – 9 Aralık 1970) SovyetErmeni bir uçak tasarımcısı. Mihail Gureviç ile birçok tanınmış MiG askerî uçağının tasarımını yapmıştır.
İlk yılları ve kariyeri
Mikoyan, 5 Ağustos 1905 yılında Sanahin, Ermenistan'da doğdu.[1] Onun abisi, Anastas Mikoyan, kıdemli bir Sovyet politikacı olabilirdi. Temel eğitimini tamamladı ve Rostov da bir makine-aracı operatörü olarak çalışmaya başladı, ardından askere gitmeden önce Moskova'daki "Dinamo" fabrikasında çalıştı.[2] Askerî hizmetinden sonra Zhukovsky Hava Kuvvetleri Akademisine katıldı, 1936'da mezun olduktan sonra ilk uçağını yarattı.[3] O Aralık 1939'da Moskova'da yeni bir uçak tasarım bürosunun başına geçmeden önce Polikarpov şirketinde çalıştı. Mikoyan, Mihail Gureviç ile birlikte savaş uçağı üreten Mikoyan-Gureviç tasarım bürosunu kurdu. Mart 1942'de, büro OKB MiG (Osoboye Konstruktorskoye Büro), ANPK MiG (Aviatsionnyy nauchno-proizvodstvennyy kompleks) ve OKO MiG olacak şekilde yeniden adlandırıldı. MiG-1 zayıf bir başlangıç olduğunu kanıtladı, MiG-3 üretime girdi ancak nadiren amaçlanan üst düzey önleme uçağı rolünde savaşabilirdi. Daha sonra MiG-5, MiG-7 ve MiG-8 araştırma prototiplerinin ötesine geçemedi.
Sonraki yaşamı
1952'den itibaren Mikoyan, ünlü MiG-21 gibi uçaklarına özellikle uygun füze sistemlerini tasarladı. 1950'ler ve 1960'lar boyunca yüksek performanslı savaş uçakları üretmeye devam etti.
Mikoyan'ın ölümünden sonra, tasarım bürosunun adı Mikoyan-Gureviçten basitçe Mikoyan olarak değiştirildi. Bununla birlikte, firma MiG olarak kaldı. Tasarım bürosundan daha birçok tasarım geldi. Örnek olarak MiG-23, MiG-29, MiG-35 ve MiG-29 verilebilir.
1969 yılında meydana gelen inmeden muzdarip olan Mikoyan ertesi yıl öldü ve Moskova'daki Novodeviçi Mezarlığı'na gömüldü.[3]
^abAmbartsumian, Victor (1981). "Artem Mikoyan". Հայկական սովետական հանրագիտարան (Soviet Armenian Encyclopedia) (Ermenice). Cilt 7. s. 542. 14 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Nisan 2017.