Çıplak fotoğrafçılık, fotoğrafçılık türlerinden biridir. Çıplak veya yarı çıplak bir kişinin resmini veya çıplaklığı düşündüren bir resim içerir. Çıplak fotoğrafçılık, eğitim amaçlı kullanımlar, ticari uygulamalar ve sanatsal kreasyonlar dahil olmak üzere çeşitli amaçlarla gerçekleştirilmektedir.[1] Çıplak fotoğrafların sergilenmesi veya yayınlanması, bazı kültürlerde veya ülkelerde diğerlerinden daha fazla ve tartışmalı olabilir.
Çıplak veya yarı çıplak görüntüler, bazen pornografik dergi, fetiş dergisi, eğlence alanında yaygın olarak kullanılmaktadır. Bu kartpostallar (fransız kartpostalı) ve diğer formatlar şeklinde olabilir. Çıplak fotoğraflar, etnografik çalışmalar, insan vücudu veya cinsel eğitim gibi bilimsel ve eğitim amaçlı kullanılabilir.[2] Çıplak görüntüler, tıbbi veya diğer ders kitapları, bilimsel raporlar, makaleler veya araştırma kağıtlarına eşlik etmek için de kullanılabilir.
Çıplak fotoğraflar etnografik çalışmalar, insan fizyolojisi veya cinsel eğitim gibi bilimsel ve eğitsel amaçlarla kullanılabilir. Bu bağlamda, fotoğrafın vurgusu özne veya görüntünün güzelliği veya erotizmi üzerinde değil, görüntünün üretildiği eğitimsel veya gösterici amaç üzerindedir.
Çıplak görüntü analiz için veya tıbbi veya diğer ders kitaplarına, bilimsel raporlara, makalelere veya araştırma makalelerine eşlik etmek için kullanılabilir.[3] Esasen açıklayıcı niteliktedirler ve bu nedenle bu tür çıplak fotoğraflar genellikle destekleyici bir bağlamda temel özellikleri göstermek için etiketlenir.
Fotoğrafın ilk günlerinden beri çıplak fotoğrafçılık, fotoğrafçılar için bir ilham kaynağı olmuştur. İlk görüntülerin çoğu, fotoğraf çıplak olduğu için dönemin sosyal normlarının ihlali olarak yakından korunmuş ya da gizlice dolaşıma sokulmuştur. Birçok kültür, sanatta çıplaklığı kabul ederken, gerçek çıplaklıktan kaçınır. Örneğin, çıplak resimlerin sergilendiği bir sanat galerisi bile tipik olarak bir ziyaretçinin çıplaklığını kabul etmeyecektir.[4]Alfred Cheney Johnston (1885-1971) sıklıkla Ziegfeld Follies'i fotoğraflayan profesyonel bir Amerikalı fotoğrafçıydı.[5] Aynı zamanda kendi son derece başarılı ticari fotoğraf stüdyosunu işletmiş, başta erkek ve kadın modası olmak üzere çok çeşitli lüks perakende ticari ürünler için dergi reklamları üretmiş ve bazılarının çıplak fotoğrafları da dahil olmak üzere yüzlerce sanatçı ve şov kızının fotoğrafını çekmiştir.
Glamour fotoğraflar, genellikle kadın olan özneyi romantik ve en çekici, cinsel açıdan cazip bir şekilde vurgular. Konu tamamen giyinik veya yarı çıplak olabilir, ancak cazibe fotoğrafçılığı izleyiciyi kasıtlı olarak cinsel olarak tahrik etme ve pornografik olmaktan uzak durur. Yaklaşık 1960'lardan önce, cazibe fotoğrafçılığı genellikle erotik fotoğrafçılık olarak adlandırılırdı.
Reklamcılık
Çıplaklık ve cinsel açıdan müstehcen görüntüler günümüz kültüründe yaygındır ve ürün satışına yardımcı olmak için reklamcılıkta yaygın olarak kullanılmaktadır. Bu reklam biçiminin bir özelliği, kullanılan görüntülerin genellikle reklamı yapılan ürünle hiçbir bağlantısının olmamasıdır. Bu tür görüntülerin amacı, potansiyel bir müşterinin veya kullanıcının dikkatini çekmektir. Kullanılan görüntüler arasında çıplaklık, gerçek veya müstehcen ve cazibeli fotoğraflar yer alabilir.
Eğlence
Çıplak veya yarı çıplak görüntüler, bazen yetişkin eğlencesi olarak adlandırılan eğlencede de yaygın olarak kullanılmaktadır. Bu, kartpostallar ve diğer formatlar şeklinde olabilir.
Ana akım dergilerin kapakları bazen çıplak veya yarı çıplak öznelerin görüntülerini içerir.
Güzel sanatların temel konusu estetik ve yaratıcılıktır; herhangi bir erotik ilgi, genellikle mevcut olmasına rağmen, arka plandadır.[6] Bu, nü fotoğrafçılığı hem glamour fotoğrafçılığından hem de pornografik fotoğrafçılıktan ayırır. Bunlar arasındaki ayrım her zaman net değildir ve fotoğrafçılar kendi çalışmalarını nitelendirirken kendi yargılarını kullanma eğilimindedir,[7][8][9] ancak izleyicilerin de kendi yargıları vardır. Çıplak fotoğrafçılık, tüm medya araçlarında tartışmalı bir konu olmaya devam etmektedir, ancak doğasında var olan gerçekçilik nedeniyle fotoğrafçılıkta daha da tartışmalıdır.[10] Erkek çıplak fotoğrafları, kadın çıplak fotoğraflarından
daha az yaygın olmuş ve daha nadir sergilenmiştir.[11][12]
Odalisque (1857), Eugène Delacroix tarafından yapılmış, benzer pozlu bir tablo
Jean Louis Marie Eugène Durieu'nün fotoğrafı, y. 1855
19. yüzyıl
Fotoğrafı bir güzel sanatlar aracı olarak yerleştirmeye çalışan Batı kültürü'ndeki ilk güzel sanatlar fotoğrafçıları, nü'lerinin özneleri olarak, diğer medyadaki geleneksel uygulamalara uygun pozlarda sıklıkla kadınları seçmişlerdir. Nü fotoğrafçılığından önce, sanat nüleri genellikle klasik antikite imalarını kullanıyordu; tanrılar ve savaşçılar, tanrıçalar ve periler. Pozlar, ışıklandırma, yumuşak odak, vinyetleme ve elle rötuşlama, o dönemde diğer sanatlarla karşılaştırılabilir fotoğrafik görüntüler yaratmak için kullanılmıştır.[10] Diğer medyadaki 19. yüzyıl sanatçıları genellikle fotoğrafları canlı modellerin yerine kullanmış olsalar da, bu fotoğrafların en iyileri aynı zamanda kendi başlarına sanat eserleri olarak tasarlanmıştır.[10]
Zoë Mozert, 1930'larda Earl Moran'ın ilk çıplak modellerinden biriydi
I. Dünya Savaşı'ndan sonra Brassaï, Man Ray, Hans Bellmer, André Kertész ve Bill Brandt gibi avangart fotoğrafçılar çıplaklığı tasvir ederken daha deneysel olmuş, soyutlamalar yaratmak için yansıtıcı çarpıtmalar ve baskı teknikleri kullanmış veya klasik imalar yerine gerçek hayatı tasvir etmişlerdir. Alfred Stieglitz'in Georgia O'Keeffe fotoğrafları, tarafsız bir idealizasyondan ziyade samimi ve kişisel bir tarzda sunulan ilk çıplaklardan bazılarına örnektir. Edward Weston,[13]Imogen Cunningham,[14]Ruth Bernhard, Harry Callahan, Emmet Gowin ve Edward Steichen bu eğilimi sürdürdü. Weston, geniş format fotoğraf makinesi kullanarak doğa ve manzara görüntülerinin yanı sıra nü fotoğrafları da çekerek özellikle Amerikan estetiğini geliştirdi ve fotoğrafçılığı bir güzel sanatlar aracı olarak kurdu. Weston 1937 yılında John Simon Guggenheim Anma Bursu'na layık görülen ilk fotoğrafçı oldu.[15] Weston'ın çalışmalarının ünlü bir örneği için bkz: Charis Wilson. Birçok güzel sanatlar fotoğrafçısının çalışmalarında çeşitli konular vardır, çıplaklık da bunlardan biridir. Diane Arbus, bir çıplaklar kampı da dahil olmak üzere alışılmadık ortamlardaki alışılmadık insanlardan etkilenmiştir. Lee Friedlander'ın daha geleneksel konuları vardı, bunlardan biri genç bir model olarak Madonna idi.[16]
Çağdaş
Güzel sanatlar ve glamour arasındaki ayrım genellikle pazarlama ile ilgilidir; güzel sanatlar galeriler veya bayiler aracılığıyla sanatçı tarafından imzalanmış sınırlı sayıda baskılar halinde satılırken, glamour fotoğrafları kitlesel medya aracılığıyla dağıtılır. Bazılarına göre aradaki fark modelin bakışında yatmaktadır; glamour modelleri kameraya bakarken sanat modelleri bakmaz.[17] Glamour ve moda fotoğrafçıları bazı çalışmalarında güzel sanatlar statüsünü hedeflemişlerdir. Bu fotoğrafçılardan biri, "Vogue" dergisinden Kate Moss gibi moda modellerini çıplak fotoğraflamaya kadar ilerleyen Irving Penn'dir. Richard Avedon, Helmut Newton ve Annie Leibovitz[18] çoğu çıplak olan ünlü portreleriyle benzer bir yol izlemişlerdir[19] ya da kısmen giyinik[20] .Şöhretin sıklıkla güzel sanatlara konu olduğu post-modern çağda,[21] Avedon'ın Nastassja Kinski'nin pitonla çekilmiş fotoğrafı ve Leibovitz'in Demi Moore pregnant ve body paint dergi kapakları ikonik hale gelmiştir. Joyce Tenneson
'ın çalışmaları, yaşamın her aşamasındaki kadınları gösteren benzersiz, yumuşak odaklı bir stile sahip güzel sanatlardan ünlü kişilerin portrelerine ve moda fotoğrafçılığına kadar farklı bir yol izledi.
Çıplak fotoğrafçılar büyük ölçüde bedenleri heykelsi soyutlamalar olarak gösteren yerleşik formlar içinde çalışmış olsalar da, Robert Mapplethorpe gibi bazıları erotika ve sanat arasındaki sınırları kasıtlı olarak bulanıklaştıran eserler yaratmışlardır.
Bazı fotoğrafçılar reşit olmayan kişilerin çıplak fotoğraflarını çektikleri için tartışmalı hale gelmiştir.[22]David Hamilton sıklıkla erotik temalar kullanmıştır.[23][24][25]
Vücut imajı, vücutları güzellik hakkındaki geleneksel önyargılara uymayan modellerle çalışan birçok fotoğrafçı tarafından araştırılan bir konu haline gelmiştir.[26]
^Hudovernik, Robert (2006). Jazz Age Beauties: The Lost Collection of Ziegfeld Photographer Alfred Cheney Johnston. New York: Universe Publishing/Rizzoli International Publications. s. 272.
^Jones, Jonathan (8 Şubat 2006). "Not naked but nude". The Guardian. Londra. 6 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Kasım 2012.
^"Miley Knows Best". Vanity Fair. 2008. 25 Kasım 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2012.
.jpg)
_-_Nu_masculin_debout_-_ca._1855_-_02.jpg)
_-_n._0071_-_Nudo_accademico_seduto.jpg)
