อัลมุนษิรที่ 3 อิบน์ อันนัวะอ์มาน (อาหรับ: المنذر بن النعمان) มีอีกพระนามว่า อัลมุนษิร อิบน์ อิมริิอ์ อัลก็อยส์ (المنذر بن إمرئ القيس; สวรรคต ค.ศ. 554) เป็นกษัตริย์ลัคมิดใน ค.ศ. 503/505–554
พระราชมารดาของพระองค์คือมาวิยะฮ์ บินต์ เอาฟ์ อิบน์ ญุชม์ พระองค์เป็นพระราชโอรสในอันนัวะอ์มานที่ 2 อิบน์ อัลอัสวัด โดยขึ้นครองตำแหน่งหลังพระราชบิดาสวรรคตทันทีใน ค.ศ. 503 หรือหลังช่วงว่างระหว่างรัชกาลโดยอะบู ยะอ์ฟุร อิบน์ อัลเกาะมะฮ์ พระองค์เป็นหนึ่งในกษัตริย์ลัคมิดที่มีชื่อเสียงมากที่สุด และเป็นที่รู้จักจากความสำเร็จทางการทหาร โดยก่อนขึ้นครองราชย์ ในสงครามอานัสตาเซีย พระองค์เข้ารุกรานปาไลส์ตีนาซาลูตาริสและอาราเบียเปไตรอาใน ค.ศ. 503 แล้วจับกุมชาวโรมันจำนวนมาก[1] การรุกรานของอัลมุนษิรครอบคลุมพื้นที่ระหว่างแม่น้ำยูเฟรติสทางตะวันออกถึงอียิปต์ทางตะวันตก[2] และนัจญ์ทางตอนใต้ที่พระองค์เข้าสู้รบกับซัยฟ์ อิบน์ ษียะซัน กษัตริย์ฮิมยัรใน ค.ศ. 516[3]
อัลมุนษิรถูกปลงพระชนม์ขณะสู้รบในยุทธการที่เยาม์ฮะลีมะฮ์ต่อพวกฆ็อสซานของอัลฮาริษ อิบน์ ญะบะละฮ์ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 554 พระราชโอรส 3 พระองค์ขึ้นครองราชย์ต่อจากพระองค์ ได้แก่ อัมร์ที่ 3 อิบน์ อัลมุนษิร (ครองราชย์ ค.ศ. 554–569), กอบูส อิบน์ อัลมุนษิร (ครองราชย์ ค.ศ. 569–573) และอัลมุนษิรที่ 4 อิบน์ อัลมุนษิร (ครองราชย์ ค.ศ. 574–580).