รายนามเวิลด์เฮวีเวตแชมเปียนส์ (ดับเบิลยูดับเบิลยูอี)

ไฟล์:ORTON7.jpg
แชมป์โลกเฮฟวี่เวท 4 สมัย แรนดี ออร์ตัน

เวิลด์ เฮฟวี่เวท แชมเปียนชิพ เป็นเข็มขัดระดับโลกรุ่นเฮฟวี่เวทที่เป็นกรรมสิทธิ์ของเวิลด์ เรสต์ลิง เอ็นเตอร์เทนเมนต์ (WWE) โดยเป็นเข็มขัดระดับโลกเส้นที่ 3 ที่ได้ใช้งานในดับเบิลยูดับเบิลยูอีเมื่อปี ค.ศ. 2002 ภายหลังจากการซื้อกิจการสมาคมที่ล้มละลายอย่าง เวิลด์ แชมเปียนชิพ เรสต์ลิง (WCW) และเอ็กซ์ตรีม แชมเปียนชิพ เรสต์ลิง (ECW) และยกเลิกสถานะดับเบิลยูซีดับเบิลยู เวิลด์ เฮฟวี่เวท แชมเปียนชิพ (WCW World Heavyweight Championship) โดยนำมารวมกับดับเบิลยูดับเบิลยูเอฟ แชมเปียนชิพ (WWF Championship) กลายเป็นเข็มขัดเดี่ยว ดับเบิลยูดับเบิลยูเอฟ อันดิสพิวเต็ด แชมเปียนชิพ (WWF Undisputed Championship) ซึ่งกลายเป็นกรรมสิทธิ์ของสแมคดาวน์ ภายหลังการขยายค่าย[1][2] ส่งผลให้รอว์ไม่มีเข็มขัดระดับโลกไว้ในครอบครอง ทำให้ เอริค บิชอฟฟ์ อดีตผู้บริหารและเจ้าของดับเบิลยูซีดับเบิลยู ซึ่งเป็นผู้จัดการทั่วไปของรอว์ในขณะนั้น[3] นำเวิลด์ เฮฟวี่เวท แชมเปี้ยนชิพออกมาใช้งาน ในปัจจุบัน ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของ สแมคดาวน์

การครองเข็มขัดจะถูกตัดสินโดยการปล้ำในการแข่งขันรูปแบบต่างๆ หรือถูกมอบให้โดยมีเหตุจูงใจเป็นต้น โดยนักมวยปล้ำจะมีบทแสดงเป็นฝ่ายธรรมะหรืออธรรม โดยเกิดความขัดแย้งและต่อสู้กันในการแข่งขันรูปแบบต่างๆ เพื่อชิงเข็มขัดดังกล่าว ผู้ครองเข็มขัดนี้เป็นคนแรกคือ ทริปเปิล เอช ซึ่งเอริค บิชอฟฟ์มอบให้ในเดือนกันยายน ค.ศ. 2002[3] โดยรวมมีผู้ครองเข็มขัดนี้ทั้งสิ้น 14 คน โดยมีจำนวน 28 สมัย ซึ่งทริปเปิล เอชก็เป็นผู้ครองเข็มขัดดังกล่าวมากสมัยที่สุดอีกด้วย (5 สมัย)

ทางดับเบิลยูดับเบิลยูอีได้แถลงอย่างเป็นทางการว่า เวิลด์ เฮฟวี่เวท แชมเปี้ยนชิพ ไม่ได้เป็นเข็มขัดเส้นเดียวกับ เอ็นดับเบิลยูเอ เวิลด์ เฮฟวี่เวท แชมเปี้ยนชิพ (NWA World Heavyweight Championship) หรือดับเบิลยูซีดับเบิลยู แชมเปี้ยนชิพ (WCW Championship) แม้ว่าจะมีความคล้ายคลึงกันโดยการที่เป็น "เข็มขัดทองขนาดใหญ่" เหมือนกัน จึงทำให้ประวัติความเป็นมาและผู้ครองเข็มขัดนั้นไม่สืบเนื่องหรือเกี่ยวโยงกัน[4] โดยเวิลด์ เฮฟวี่เวท แชมเปี้ยนชิพเป็นเพียงรุ่นถัดมาของดับเบิลยูซีดับเบิลยู แชมเปี้ยนชิพ เหมือนที่มันเป็นรุ่นถัดมาของเอ็นดับเบิลยูเอ เวิลด์ เฮฟวี่เวท แชมเปี้ยนชิพนั่นเอง[5]

รายนามแชมเปียน

ลำดับ สมัย รายนาม วันที่ชนะ สถานที่ หมายเหตุ
1 1 ทริปเปิล เอช 2 กันยายน ค.ศ. 2002 มิลวอกี รัฐวิสคอนซิน เอริค บิชอฟฟ์มอบเข็มขัดดังกล่าวในรอว์ ต่อมาเอาชนะเคนเมื่อวันที่ 20 ตุลาคม ค.ศ. 2002 ที่ลิตเทิลร็อก รัฐอาร์คันซอ และรวมอินเตอร์คอนทิเนนทัล แชมเปี้ยนชิพเข้าด้วยกันกับเข็มขัดโลก[6][7]
2 1 ชอว์น ไมเคิลส์ 17 พฤศจิกายน ค.ศ. 2002 นิวยอร์กซิตี้ รัฐนิวยอร์ก ชนะในการแข่งขัน อีลิมิเนชั่น เชมเบอร์ครั้งแรกที่เซอร์ไวเวอร์ ซีรีส์ โดยมีทริปเปิล เอช, ร็อบ แวน แดม, บูเกอร์ ที, คริส เจริโคและเคน เข้าร่วมปล้ำด้วย[8]
3 2 ทริปเปิล เอช 15 ธันวาคม ค.ศ. 2002 ซันไรส์ รัฐฟลอริดา

เป็นการปล้ำในรูปแบบทรี สเตจ ออฟ เฮลล์ ที่อาร์มาเก็ดดอน ประกอบด้วยรูปแบบสตรีทไฟท์ สตีลเคจและแลดเดอร์ โดยทริปเปิ้ล เอชเอาชนะในรอบแรกและรอบสุดท้ายได้[9]

4 1 โกลด์เบิร์ก 21 กันยายน ค.ศ. 2003 เฮอร์ชีย์ รัฐเพนซิลเวเนีย ครองเข็มขัดหลังชนะที่อันฟอร์กิฟเว่น[10]
5 3 ทริปเปิล เอช 14 ธันวาคม ค.ศ. 2003 ออร์แลนโด รัฐฟลอริดา เป็นการปล้ำรูปแบบ ทริปเปิ้ล เธรตที่อาร์มาเก็ดดอน โดยมีเคนร่วมปล้ำด้วย[11]
6 1 คริส เบนวา 14 มีนาคม ค.ศ. 2004 นิวยอร์กซิตี้ รัฐนิวยอร์ก เป็นการปล้ำรูปแบบทริปเปิ้ล เธรตที่เรสเซิลเมเนีย XX โดยมีชอว์น ไมเคิลส์ร่วมปล้ำด้วย[12]
7 1 แรนดี ออร์ตัน 15 สิงหาคม ค.ศ. 2004 โตรอนโต รัฐออนแทริโอ

ครองเข็มขัดหลังชนะที่ซัมเมอร์สแลม[13]

8 4 ทริปเปิล เอช 12 กันยายน ค.ศ. 2004 พอร์ตแลนด์ รัฐออริกอน

ครองเข็มขัดหลังชนะที่อันฟอร์กิฟเว่น [14]

ว่างลง 6 ธันวาคม ค.ศ. 2004 ชาร์ลอตต์ รัฐนอร์ทแคโรไลนา ยกเลิกใช้ในรอว์ หลังการปล้ำรูปแบบ 3 เส้า ระหว่างทริปเปิล เอช, คริส เบนวาและเอดจ์ สัปดาห์ก่อนหน้านี้ที่บอลทิมอร์ รัฐแมริแลนด์ และจบด้วยการชนะคู่ โดยเอดจ์จับเบนวากด ในขณะที่เบนวาต์บังคับให้เอดจ์ยอมแพ้[6][15]
9 5 ทริปเปิล เอช 9 มกราคม ค.ศ. 2005 San Juan PR Triple H defeated Chris Benoit, Chris Jericho, Randy Orton, Batista, and Edge in an Elimination Chamber match with Shawn Michaels as Special Guest Referee to win the vacant championship.
10 1 บาทิสตา 3 เมษายน ค.ศ. 2005 Los Angeles CA Batista was drafted to the SmackDown! brand as the pick on June 30, 2005, making the title SmackDown! exclusive.
ว่างลง 10 มกราคม ค.ศ. 2006 Philadelphia PA Batista vacated the title after he was sidelined with a legitimate triceps injury. This episode aired on tape delay on January 13, 2006.
11 1 เคิร์ต แองเกิล 10 มกราคม ค.ศ. 2006 Philadelphia PA Angle won the vacant championship in a 20 man battle royal last eliminating Mark Henry. This episode aired on tape delay on January 13, 2006
12 1 เรย์ มิสเตริโอ 2 เมษายน ค.ศ. 2006 Rosemont IL This was a Triple Threat match also involving Randy Orton. Rey Mysterio also became the lightest World Heavyweight Champion. Also, title is referred to as the "World Championship" during this and any other time Mysterio will hold the championship
13 1 คิง บูเกอร์ 23 กรกฎาคม ค.ศ. 2006 Indianapolis IN
14 2 บาทิสตา 16 กันยายน ค.ศ. 2006 Philadelphia PA This was a Last Chance match.
15 1 ดิอันเดอร์เทเกอร์ 1 เมษายน ค.ศ. 2007 Philadelphia PA
16 1 เอดจ์ 8 พฤษภาคม ค.ศ. 2007 Pittsburgh PA Edge cashed in his Money in the Bank contract to earn the right to challenge for the title. Edge, a Raw wrestler at the time, transferred to the SmackDown! roster shortly after the win. This episode aired on tape delay on May 11, 2007.
ว่างลง 17 กรกฎาคม ค.ศ. 2007 Laredo TX Edge vacated the title after he was sidelined with a legitimate pectoral injury. This episode aired on tape delay on July 20, 2007.
17 1 เดอะเกรทคาลี 17 กรกฎาคม ค.ศ. 2007 Laredo TX Khali won the vacant championship in a 20 man battle royal. This episode aired on tape delay on July 20, 2007.
18 3 บาทิสตา 16 กันยายน ค.ศ. 2007 Memphis TN This was a Triple Threat match also involving Rey Mysterio.
19 2 เอดจ์ 16 ธันวาคม ค.ศ. 2007 Pittsburgh PA This was a Triple Threat match also involving The Undertaker.
20 2 ดิอันเดอร์เทเกอร์ 30 มีนาคม ค.ศ. 2008 Orlando Floreda This was a title vs streak match in which the Undertaker's Wrestlemania undefeated streak improved to 16-0.
ว่างลง 29 เมษายน ค.ศ. 2008 Atlantic City NJ SmackDown's General Manager Vickie Guerrero ordered The Undertaker to relinquish the title because of the danger that his Hell's Gate choke hold caused. This episode aired on tape delay on May 2, 2008.
21 3 เอดจ์ 1 มิถุนายน ค.ศ. 2008 San Diego CA Edge defeated The Undertaker in a Tables, Ladders, and Chairs match to win the vacant title.
22 1 ซีเอ็ม พังก์ 30 มิถุนายน ค.ศ. 2008 Oklahoma City OK Punk cashed in his Money in the Bank contract in order to challenge for the title. CM Punk was a part of the Raw brand, thus making the title Raw-exclusive again.
23 1 คริส เจอริโค 7 กันยายน ค.ศ. 2008 Cleveland OH Originally, CM Punk was to defend his title in a Championship Scramble match also involving John "Bradshaw" Layfield, Batista, Rey Mysterio, and Kane, but he was replaced by Jericho, who won the match and championship as a result of Punk sustaining a scripted injury.
24 4 บาทิสตา 26 ตุลาคม ค.ศ. 2008 Phoenix AZ This match involved Steve Austin as Special Guest Referee.
25 2 คริส เจอริโค 3 พฤศจิกายน ค.ศ. 2008 Tampa FL This was a Steel Cage match.
26 1 จอห์น ซีนา 23 พฤศจิกายน ค.ศ. 2008 Boston MA
27 4 เอดจ์ 15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2009 Seattle WA This was an Elimination Chamber match also involving Chris Jericho, Rey Mysterio, Mike Knox, and Kane. The title becomes SmackDown exclusive as a result of Edge being a part of the SmackDown roster.
28 2 จอห์น ซีนา 5 เมษายน ค.ศ. 2009 Houston TX This was a Triple Threat match also involving The Big Show. Becomes exclusive to the Raw brand once again due to John Cena being a Raw brand wrestler.
29 5 เอดจ์ 26 เมษายน ค.ศ. 2009 Providence LA This was a Triple Threat match also involving The Big Show. Becomes exclusive to the Raw brand once again due to John Cena being a Raw brand wrestler.
30 1 เจฟฟ์ ฮาร์ดี 7 มิถุนายน ค.ศ. 2009 New Orleans LA This was a Ladder match. Hardy held the title in the shortset time in WWE History.
31 2 ซีเอ็ม พังก์ 7 มิถุนายน ค.ศ. 2009 New Orleans LA Punk cashed in his Money in the Bank contract immediately after Hardy's victory to win the championship.
32 2 เจฟฟ์ ฮาร์ดี 26 กรกฎาคม ค.ศ. 2009 Philadelphia PA
33 3 ซีเอ็ม พังก์ 23 สิงหาคม ค.ศ. 2009 Los Angeles CA This was a Tables, Ladders, and Chairs match.
34 3 ดิอันเดอร์เทเกอร์ 4 ตุลาคม ค.ศ. 2009 Newark NJ This was a Hell in a Cell match.
35 3 คริส เจอริโค 21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2010 St. Louis MO This was an Elimination Chamber match
36 1 แจ็ก สแวกเกอร์ 30 มีนาคม ค.ศ. 2010 Las Vegas NV Swagger cashed in his Money in the Bank contract. Signed to RAW at the time, Swagger transfers to Smackdown! upon winning the title. This episode aired on tape delay on April 2, 2010.
37 2 เรย์ มิสเตริโอ 20 มิถุนายน ค.ศ. 2010 Uniondale NY This was a Fatal 4-Way match, also involving The Big Show and CM Punk. The title was referred to solely as the "World Championship" during the reign.
38 1 เคน 18 กรกฎาคม ค.ศ. 2010 Kansas City MO Kane cashed in his SmackDown Money in the Bank contract in order to challenge for the title.
39 6 เอดจ์ 19 ธันวาคม ค.ศ. 2010 Houston TX This was a Fatal 4-Way Tables, Ladders, and Chairs match, also involving Alberto Del Rio and Rey Mysterio.
40 1 ดอล์ฟ ซิกก์เลอร์ 15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2011 San Diego CA Edge was stripped as a result of using the spear (which had been banned) in a previous match by Vickie Guerrero, who then awarded the belt to Ziggler. This episode aired on tape delay on February 18, 2011.
41 7 เอดจ์ 15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2011 San Diego CA This episode aired on tape delay on February 18, 2011.
ว่างลง 11 เมษายน ค.ศ. 2011 Bridgeport, CT เอดจ์ได้ประกาศว่าเขาจะเลิกปล้ำ เพราะมีอาการบาดเจ็บ และขอสละแชมป์เฮฟวี่เวท.[16]
42 1 คริสเตียน 1 พฤษภาคม ค.ศ. 2011 Tampa, FL ชนะ อัลเบร์โต เดล รีโอ ในแมทช์ไต่บันได ในศึกเอ็กซ์ตรีมรูลส์ (2011)
43 2 แรนดี ออร์ตัน 3 พฤษภาคม ค.ศ. 2011 Orlando, FL This episode aired on tape delay on May 6, 2011.
44 2 คริสเตียน 17 กรกฎาคม ค.ศ. 2011 โรสมอนต์ รัฐอิลลินอย ชิงได้ในศึกมันนี่อินเดอะแบงค์ ในแมทช์โดยถ้าออร์ตัน ทำผิดกฎิตา หรือตามคำสั่งยุติการปล้ำของกรรมการ เข็มขัดจะตกเป็นของ คริสเตียน โดยปริยาย
45 3 แรนดี ออร์ตัน 14 สิงหาคม ค.ศ. 2011 Los Angeles, California ชิงได้ในศึกซัมเมอร์สแลม ในแมทช์ไม่มีกฎกติกา
46 1 มาร์ก เฮนรี 18 กันยายน ค.ศ. 2011 Buffalo, New York ชิงได้ในศึกไนท์ออฟแชมเปียนส์
47 1 บิ๊กโชว์ 18 ธันวาคม ค.ศ. 2011 Baltimore, MD ชิงได้ในศึกทีแอลซี
48 1 แดเนียล ไบรอัน 18 ธันวาคม ค.ศ. 2011 Baltimore, MD ชิงได้ในศึกทีแอลซี จากการใช้สิทธิ์มันนีอินเดอะแบงก์
49 1 เชมัส 1 เมษายน ค.ศ. 2012 Miami, FL ชิงได้ในศึกเรสเซิลเมเนีย ชนะ แดเนียล ไบรอัน ในเวลาเพียงแค่ 18 วินาที[17]
50 2 บิ๊กโชว์ 28 ตุลาคม ค.ศ. 2012 แอตแลนตา, รัฐจอร์เจีย ชิงได้ในเฮลอินเอเซล ชนะ เชมัส
51 1 อัลเบร์โต เดล รีโอ 8 มกราคม ค.ศ. 2013 Miami, FL ชิงได้ในศึกสแมคดาวน์ในแมทช์ Last Man Standing
52 2 ดอล์ฟ ซิกก์เลอร์ 8 เมษายน ค.ศ. 2013 East Rutherford, NJ ชิงได้ในศึกรอว์ การการใช้สิทธิ์มันนีอินเดอะแบงก์
53 2 อัลเบร์โต เดล รีโอ 16 มิถุนายน ค.ศ. 2013 Rosemont, IL ชิงได้ในศึกเพย์แบ็ค ชนะ ดอล์ฟ ซิกก์เลอร์
54 3 จอห์น ซีนา 27 ตุลาคม ค.ศ. 2013 Miami, FL ชิงได้ในศึกเฮลอินเอเซล ชนะ อัลเบร์โต เดล รีโอ
55 4 แรนดี ออร์ตัน 15 ธันวาคม ค.ศ. 2013 ฮูสตัน, รัฐเท็กซัส ชิงได้ในศึกทีแอลซี: เทเบิล แลดเดอร์ แอนด์ แชร์ ชนะ จอห์น ซีนา
- - รวบแชมป์ 16 ธันวาคม ค.ศ. 2013 รวบแชมป์ World Heavyweight Championship เป็นเส้นเดียวกันพร้อมกับเปลี่ยนชื่ออีกครั้งเป็น WWE World Heavyweight Championship

สถิติการครองแชมป์

ลำดับ รายชื่อนักมวยปล้ำ สมัยที่ครอง ระยะเวลาการครอง (วัน)
1 Triple H 5 616
2 Batista 4 510
3 Edge 7 412
4 Del Rio, AlbertoAlberto Del Rio 2 226
5 The Undertaker 3 213
6 Sheamus 1 210
7 CM Punk 3 160
8 Cena, JohnJohn Cena 3 154
Benoit, ChrisChris Benoit 1 154
Kane 1 154
11 Mysterio, ReyRey Mysterio 2 140
12 Orton, RandyRandy Orton 4 138
13 King Booker 1 126
14 Jericho, ChrisChris Jericho 3 109
15 Bryan, DanielDaniel Bryan 1 105
16 Henry, MarkMark Henry 1 91
17 Goldberg 1 84
18 Swagger, JackJack Swagger 1 79
Angle, KurtKurt Angle 1 79
20 Big Show 2 75
21 Ziggler, DolphDolph Ziggler 2 69
22 The Great Khali 1 58
23 Christian 2 33
24 Hardy, JeffJeff Hardy 2 28
Michaels, ShawnShawn Michaels 1 28

อ้างอิง

  1. ↑ "WWE Entertainment, Inc. Acquires WCW from Turner Broadcasting". World Wrestling Entertainment Corporate. 2001-03-21. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-03-13. สืบค้นเมื่อ 2008-10-17.
  2. ↑ "WWE Entertainment To Make RAW and SMACKDOWN Distinct Television Brands". World Wrestling Entertainment Corporate. 2002-03-27. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-10-17. สืบค้นเมื่อ 2008-10-17.
  3. ↑ 3.0 3.1 "RAW get's it's own champion". Wayback Machine. World Wrestling Entertainment. 2002-09-02. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2002-10-15. สืบค้นเมื่อ 2008-10-17.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  4. ↑ "World Heavyweight Championship title history". World Wrestling Entertainment.
  5. ↑ "WCW World Heavyweight Championship history". World Wrestling Entertainment.
  6. ↑ 6.0 6.1 "World Heavyweight Championship history". Wrestling-Titles.com. สืบค้นเมื่อ 2007-03-23.
  7. ↑ "Triple H's first reign". World Wrestling Entertainment. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-02-21. สืบค้นเมื่อ 2007-03-22.
  8. ↑ "Shawn Michaels' first reign". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2007-03-22.
  9. ↑ "Triple H's second reign". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2007-03-22.
  10. ↑ "Goldberg's first reign". World Wrestling Entertainment. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-04-07. สืบค้นเมื่อ 2007-03-22.
  11. ↑ "Triple H's third reign". World Wrestling Entertainment. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-07-24. สืบค้นเมื่อ 2007-03-22.
  12. ↑ "Chris Benoit's first reign". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2007-03-22.
  13. ↑ "Randy Orton's first reign". World Wrestling Entertainment. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-06-30. สืบค้นเมื่อ 2007-03-22.
  14. ↑ "Triple H's fourth reign". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2007-03-22.
  15. ↑ "Triple H's fifth reign". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2007-03-22.
  16. ↑ "Injury forces Edge to retire". World Wrestling Entertainment. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-02-17. สืบค้นเมื่อ 2011-11-04.
  17. ↑ "Sheamus' first reign". WWE. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-05-13. สืบค้นเมื่อ 2012-04-11.

ดูเพิ่ม

แหล่งข้อมูลอื่น

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!