ความพิการในประเทศสิงคโปร์

ขบวนพาเหรดทีมชาติสิงคโปร์ในพาราลิมปิก 2016

ประเทศสิงคโปร์ไม่มีคำจำกัดความอย่างเป็นทางการของความพิการ ประเทศสิงคโปร์ได้ลงนามในอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิคนพิการใน ค.ศ. 2013 รวมถึงประสานงานแผนแม่บทการสนับสนุนกับทั้งรัฐบาลและองค์การนอกภาครัฐ

ประวัติ

วาทกรรมการกุศลโดยทั่วไปแพร่หลายในประเทศสิงคโปร์ตั้งแต่ช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 การสนับสนุนคนพิการได้ตกเป็นของชุมชนที่ก่อตั้งองค์การอาสาสมัครต่าง ๆ^[1] การสิ้นสุดของสงครามทำให้อังกฤษบังคับใช้รัฐสวัสดิการตามรายงานของเบเวอริดจ์ ซึ่งส่งผลกระทบในประเทศสิงคโปร์ ส่วนกรมสวัสดิการสังคม (SWD) ก่อตั้งขึ้นเมื่อ ค.ศ. 1946 โดยเป็นส่วนหนึ่งของการมุ่งเน้นเรื่องสวัสดิการ^[1] ซึ่งมีจุดมุ่งหมายเพื่อให้ความช่วยเหลือถาวรเฉพาะผู้ทุพพลภาพถาวรหรือเนื่องจากวัยชราเท่านั้น^[1] อย่างไรก็ตาม กรมสวัสดิการสังคมยังไม่ครอบคลุมเท่ากับระบบของอังกฤษ^[2] กรมสวัสดิการสังคมไม่ได้จัดเตรียมข้อกำหนดสำหรับการศึกษาพิเศษ และในความเป็นจริง ดูเหมือนว่าจะมีความคิดที่ว่าเด็กที่มีความต้องการพิเศษจะ "กีดขวางการศึกษาของเด็กโดยทั่วไป"^[1] ในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1960 และคริสต์ทศวรรษ 1970 ด้วยการที่สิงคโปร์เน้นการเติบโตทางเศรษฐกิจ ได้เห็นความสำคัญครั้งใหม่ในการฟื้นฟูสมรรถภาพคนพิการ เพื่อให้พวกเขาสามารถเข้าร่วมและกลับเข้าสู่ตลาดแรงงานได้^[1] โดยเป็นเพียงใน ค.ศ. 1981 เมื่อการประชุมระดับโลกครั้งแรกของคนพิการนานาชาติจัดขึ้นที่สิงคโปร์ ซึ่งได้เริ่มวาทกรรมใหม่บนพื้นฐานของตัวแบบความพิการทางสังคม^[1] ทั้งนี้ นักเคลื่อนไหวคนพิการจากทั่วโลก รวมถึงวิก ฟิงเคลสไตน์, เอ็ด รอเบิตส์ (นักเคลื่อนไหว) และเบ็งต์ ลินด์ควิสต์ ได้เลือกรอน แชนแดรน ดัดลีย์ ชาวสิงคโปร์เป็นประธานผู้ก่อตั้งคนแรก โดยสิ่งนี้จะนำไปสู่การเติบโตของการเคลื่อนไหวเพื่อคนพิการตั้งแต่คริสต์ทศวรรษ 1980 เป็นต้นไป^[1]

ใน ค.ศ. 1983 กระทรวงกิจการสังคมได้จัดการประชุมเชิงปฏิบัติการเรื่องคนพิการและมีนโยบายอย่างเป็นทางการเกี่ยวกับการให้การสนับสนุนคนพิการ^[1] การประชุมเชิงปฏิบัติการดังกล่าวได้นำเสนอคำจำกัดความความพิการที่ได้รับการรับรองระดับชาติเป็นครั้งแรก ซึ่งตระหนักถึงความต้องการของพวกเขาในสังคม^[1] ส่วนสภาที่ปรึกษาคนพิการก่อตั้งขึ้นในเดือนเมษายน ค.ศ. 1988 และมีโทนี ตัน เค็ง ยัม เป็นประธานคนแรก^[1] โดยสภาดังกล่าวได้เน้นย้ำถึงความสำคัญของการรวมตัวคนพิการให้เป็นพลเมืองที่เท่าเทียมกัน^[1]

ดูเพิ่ม

• หมวดหมู่:คนพิการชาวสิงคโปร์

อ้างอิง

การอ้างอิง

1. Kuansong, Zhuang (2010). "Enabling the Singapore Story: Writing a History of Disability". Monograph 42: Studies in Malaysian & Singapore History: Mubin Sheppard Memorial Essays: 47–81.
2. Luk 2014, p. 96.

แหล่งที่มา

• DPA (2015). Singapore and the UN CRPD (PDF). Singapore: Disabled People's Association, Singapore.
• Fam, Anita (2016). 3rd Enabling Masterplan 2017-2021: Caring Nation, Inclusive Society (PDF). ISBN 9789811119606. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2021-04-20. สืบค้นเมื่อ 2023-08-28.
• Luk, Sabrina (2014). Health Insurance Reforms in Asia. New York: Routledge. ISBN 9781317748649.
• Raghunathan, Ranjana; Balakrishnan, Balambigai; Smith, Catherine J.; Kadir, Mumtaz MD. (2015). People With Physical Disabilities in Singapore: Understanding Disabling Factors in Caregiving, Education, Employment and Finances. Singapore: Lien Centre for Social Innovation. ISBN 9789810959364.
• Wong, Meng Ee; Ng, Ian; Lor, Jean; Wong, Reuben (2017). "Navigating Through the 'Rules' of Civil Society: In Search of Disability Rights in Singapore". ใน Song, Jiyoung (บ.ก.). A History of Human Rights Society in Singapore: 1965-2015. New York: Routledge. ISBN 9781315527406.
• Kuansong, Zhuang. "Enabling the Singapore Story: Writing a History of Disability", in Monograph 42: Studies in Malaysian & Singapore History: Mubin Sheppard Memorial Essays, pp. 47–81. Edited by Bruce Lockhart and Lim Tse Siang. KL: MBRAS, 2010.

แหล่งข้อมูลอื่น

• 3rd Enabling Masterplan เก็บถาวร 2021-04-20 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน