ก๋งเป่ย์ (ศาสนาอิสลาม)

ก๋งเป่ย์ที่มัสยิดหวาสี้

ก๋งเป่ย์ (จีน: 拱北; พินอิน: Gǒngběi; จาก เปอร์เซีย: گنبد โกนแบด,^[1] แปลว่า "โดม", "คัพพอลา") เป็นคำที่ใช้โดยชุมชนมุสลิมในจีน โดยเฉพาะชาวหุย และ อุยกูร์ ในทางตะวันตกเฉียงเหนือของจีน เพื่อใช้เรียกหมู่ศาสนสถานอิสลามที่ล้อมรอบสุสาน (มักบะรา) ของศาสนบุคคลในนิกายศูฟีย์ ซึ่งมักเป็น มุรชิด ("อาจารย์") หรือ วะลี ("นักบุญ") โดยทั่วไปคือผู้สถาปนาสายตระกูลศักดิ์สิทธิ์หรือ เหมินหวน (เฏาะรีเกาะฮ์) ตัวโครงสร้างมักมีโดม^[1][2] ศาสนสถานชนิดเดียวกันในมุสลิมชุมชนอื่นทั่วโลกอาจเรียกว่า ดัรกาฮ์ หรือ ตือร์เบ

ระหว่างปี 1958 ถึง 1966 ก๋งเป่ย์จำนวนหนึ่งในหนิงเซี่ยและโดยรอบถูกรื้อถอนทำลายโดยรัฐบาลพรรคคอมมิวนิสต์จีนในฐานะของเก่าที่ต้องถูกกำจัดในการปฏิวัติวัฒนธรรม (1946−1950) รวมถึงเพื่อเป็นการเพิ่มพื้นที่ทำการเกษตร หลังทศวรรษ 1980 เป็นต้นมา จึงมีการฟื้นฟูและสร้างก๋งเป่ย์ขึ้นคืนตามเดิม^[3]

ในหนิงเซี่ยสามารถแบบก๋งเป่ย์ออกเป็นสามประเภท ได้แก่^[4] ก๋งเป่ย์ที่เป็นส่วนหนึ่งของ daotang (ศาลาสอน), ก่วงเป่ย์ที่มีโถงสวด และก๋งเป่ย์ที่มีมัสยิด^[4]

อ้างอิง

1. Lipman, Jonathan Neaman (1998). Familiar strangers: a history of Muslims in Northwest China. Hong Kong University Press. p. 61. ISBN 962-209-468-6.
2. Joseph Fletcher, The Sufi Paths (turuq) in China”, Etudes Orientales 13/14 (1994). Quoted in: Dru C. Gladney (1996). Muslim Chinese: ethnic nationalism in the People's Republic. (Volume 149 of Harvard East Asian monographs). Harvard Univ Asia Center. p. 41. ISBN 0-674-59497-5.
3. Gladney, Dru C. (August 1987). "Muslim Tombs and Ethnic Folklore: Charters for Hui Identity". The Journal of Asian Studies. 46 (3): 495–532. doi:10.2307/2056897. JSTOR 2056897. S2CID 163809196.
4. Steinhardt, Nancy Shatzman (2015). China's Early Mosques (ภาษาอังกฤษ). Edinburgh University Press. pp. 222–223. ISBN 978-0-7486-7041-3.