โลนจี (พม่า : လုံချည် เอ็มแอลซีทีเอส : lum hkyany ออกเสียง: [lòʊɰ̃dʑì] ) เป็นผืนผ้าที่ใช้กันแพร่หลายในประเทศพม่า มีความยาวราว 2 เมตร (6.6 ฟุต) และกว้าง 80 เซนติเมตร (2.6 ฟุต) มักเย็บเป็นรูปทรงกระบอก สวมรอบเอว ลากยาวไปถึงเท้า และยึดด้วยการพับผ้าแล้วเหน็บโดยไม่ผูกเป็นปม ในสมัยโบราณนักสู้ และเหว่ [ 1] ชี่นโล่น
ภาพสีน้ำพม่าจากคริสต์ศตวรรษที่ 19 ที่แสดงภาพการขาย โลนจี ภาพสีน้ำพม่าจากคริสต์ศตวรรษที่ 19 ผู้หญิงกำลังทอผ้า ปาโซ ขณะที่ผู้ชายซึ่งสวม ปาโซ กำลังมองดู ชายคนหนึ่งสวมชุด ตองเช ปาโซ ช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 1800 สตรีที่สวม ทะเมน แบบดั้งเดิมซึ่งแพร่หลายจนถึงช่วงปี ค.ศ. 1900 โลนจีสมัยใหม่ซึ่งเป็นผ้าชิ้นเดียวทรงกระบอก เป็นผ้าที่เพิ่งนำเข้ามาในพม่าไม่นานนี้ ผ้าชนิดนี้ได้รับความนิยมในช่วงอาณานิคมของอังกฤษ แทนที่ผ้า ปาโซ ทะเมน [ 2] โลนจี เดิมหมายถึง โสร่ง [ 3]
ยุคก่อนอาณานิคม ปาโซของผู้ชาย ผืนผ้ามีความยาว 9.1 เมตร (30 ฟุต) เรียกว่า ตองเช ปาโซ (တောင်ရှည်ပုဆိုး ) และไม่ได้เย็บ เช่นเดียวกับทะเมนของสตรี ผืนผ้ามีความยาว 1.4 เมตร (4 ฟุต 7 นิ้ว) มีแถบผ้าฝ้ายหรือกำมะหยี่สีเข้มเย็บไว้ที่ขอบด้านบน ผืนผ้ามีลายอยู่ช่วงกลาง และมีผ้าแดงหรือผ้าขาวเย็บติดไว้ที่ชายผ้าลากยาวลงมาด้านล่าง[ 4] [ 5] [ 6] [ 7] [ 7]
ผู้มาเยือนชาวตะวันตกที่มาเยือนย่างกุ้ง ในคริสต์ศตวรรษที่ 19 บันทึกว่า:
ผู้ชายเกือบทุกคนเปลือยถึงเอว หรือสวมเสื้อแจ็กเก็ตผ้าลินินสีขาวตัวเล็กแบบผ่า พร้อมด้วยปาโซขนาดหนาพันแน่นรอบเอว และมัดรวมกันเป็นมัดใหญ่หรือปมด้านหน้า[ 8]
เมื่อไปเยือนเมืองอมรปุระ เฮนรี ยูล ได้บรรยายถึงปาโซของผู้ชายและทะเมนของสตรี ว่าเป็นผลิตภัณฑ์ที่สำคัญที่สุดในท้องถิ่น มีการจ้างงานคนในพื้นที่เป็นจำนวนมาก ผ้าไหมนำเข้าจากจีน[ 6]
ผ้าปาโซมักจะมีความยาวประมาณ 9 ถึง 10 หลา การทำขึ้นเพื่อใช้งาน จะนำผ้าทอผืนยาวมาตัดแบ่งครึ่ง แล้วเย็บต่อกันให้กว้างขึ้นเป็นสองเท่า พันรอบเอวโดยไม่ต้องผูกเชือก[ 6]
อย่างไรก็ตาม เมื่อเริ่มการปกครองแบบอาณานิคม พม่าตอนล่าง และเขตเมืองก็เริ่มมีการนำโลนจีแบบมาเลย์และอินเดียเข้ามาใช้มากขึ้น ซึ่งสวมใส่ได้สะดวกกว่า[ 4] [ 5]
ในพม่าโลนจีที่ผู้ชายสวมใส่เรียกว่า ปาโซ (ပုဆိုး ) ขณะที่ผู้หญิงสวมใส่เรียกว่า ทะเมน หรือ ทะบี (ထဘီ ) หากว่ากันอย่างเคร่งครัดแล้ว ชุดเหล่านี้ไม่ถือเป็นชุดที่สวมใส่ได้ทั้งชายและหญิง เนื่องจากวิธีการสวมใส่ รวมถึงลวดลายและการแต่งชุดจะแตกต่างกันระหว่างเพศ
ผู้ชายจะสวมปาโซแบบสมัยใหม่โดยรวบผ้าทั้งสองข้างแล้วพับเหน็บที่เอวใต้สะดือเล็กน้อย ส่วนชุดสตรีมักจะมีความยาว 3 ศอก 1 นิ้ว (ราว 1.5 เมตร) แต่สมัยก่อนก็ยังไม่ได้เย็บเช่นเดียวกับชุดผู้ชาย มักสวมห่อรอบตัวโดยพับกว้างครั้งเดียวด้านหน้าแล้วเหน็บปลายผ้าเข้าด้านหนึ่ง หรือห่อจากด้านหลังช่วงสะโพกแล้วเหน็บฝั่งตรงข้ามเอว โดยปกติจะสวมทับด้วยเสื้อพอดีตัวยาวถึงช่วงเอว
ชายผ้าจะยาวขึ้นหรือสั้นลงตามแฟชั่นในสมัยนั้น แม้ว่าจะไม่ยาวเหนือเข่าก็ตาม โดยทั่วไปแล้วโลนจีจะขายแบบไม่เย็บ แต่ปัจจุบันมีจำหน่ายแบบพร้อมใส่ โดยอาจเย็บแบบเดียวกับกระโปรงสไตล์ตะวันตก การคลายและการเหน็บโลนจีมักจะพบเห็นได้ในที่สาธารณะทั้งกับผู้ชายและผู้หญิง โดยผู้หญิงจะดูไม่สะดุดตาเมื่อเทียบกับผู้ชาย
ปาโซของผู้ชายโดยทั่วไปจะเป็นลายทางหรือลายตาราง อาจต่างกันไปตามสีพื้น และอาจสวมกลับหัวหรือกลับด้านได้โดยไม่มีความแตกต่าง ทะเมนของสตรีมีแถบผ้าดิบสีดำเรียกว่า อะเทะ ซี่น (အထက်ဆင့် , แปลว่า แถบบน ) สำหรับเอว นอกจากนี้ยังมีหลากสีสันและลวดลายดอกไม้อีกด้วย
ผ้าฝ้ายเป็นวัสดุพื้นฐาน แต่ผ้าทุกประเภททั้งนำเข้าและในประเทศ สามารถทำเป็นโลนจีได้[ 9] บาติก ของประเทศอินโดนีเซีย แม้จะมีราคาแพง แต่ก็ได้รับความนิยมมาหลายทศวรรษ ชุดผ้าบาติก (ပါတိတ် ) ที่มีส่วนบนและส่วนล่างรูปแบบเดียวกัน ได้รับความนิยมอย่างมากในช่วง ค.ศ. 1980
สำหรับพิธีการและโอกาสพิเศษ ผู้สวมใส่จะใช้ผ้าไหมที่ดีที่สุด ผ้าไหมที่ประณีตที่สุดเรียกว่า อะเชะ အချိတ် ) เป็นลายลอนคลื่นที่สวยงามและสลับซับซ้อนหลากสีสันจากช่างทอเมืองอมรปุระ ผ้าไหมมักจะสวมใส่ในงานแต่งงาน โดยเจ้าบ่าวและเจ้าสาวมักจะสวมชุดที่สีเข้ากัน[ 10]
ในสมัยโบราณ ผ้าไหมเป็นเครื่องแต่งกายของราชวงศ์และข้าราชบริพาร โดยผ้าปาโซและผ้าทะเมนของราชวงศ์จะปักลวดลายอย่างวิจิตรด้วยทอง เงิน ไข่มุก และอัญมณีล้ำค่า ปัจจุบันสามารถพบเห็นการจำลองเหล่านี้ได้บนละครเวที ซะปเว (ဇာတ်ပွဲ)
ผ้าทอและลวดลายของชาติพันธุ์ระดับภูมิภาคนั้นมีมากมายและเป็นที่นิยม ได้แก่ ยะไข่ โลนจี, มอญ โลนจี, กะชีนโลนจี, อี้นเล่ โลนจี, ยอโลนจี, ทวาย โลนจี และอื่น ๆ[ 11] [ 12] [ 13]
ปาโซผ้าไหมแต่ไม่ใช่ อะเชะ ที่ผู้ชายสวมใส่ในโอกาสพิเศษเรียกว่า บางเกาะปาโซ (บางกอก), กะลาปาโซ (อินเดีย) ที่มักจะยาวและสวมใส่โดยคนที่ตัวสูง, กากา ซิน หมายถึงลายตารางกว้างสีดำ สีน้ำตาล และสีขาวที่เจ้าของร้านชาชาวอินเดียสวมใส่ โลนจีที่ผ่านกระบวกการ Mercerisationfrom จากอินเดียเป็นที่นิยมเนื่องจากเนื้อผ้ามีความทนทานมากกว่า
ชายชาวพม่านุ่ง ปาโซ คาดองไจ กำลังเล่นชี่นโล่น ในย่านย่างกุ้ง โลนจีเหมาะกับสภาพอากาศเพราะทำให้มีอากาศถ่ายเท และช่วยคลายร้อนจากแสงแดด ผ้าไหมมีคุณสมบัติพิเศษในการเก็บความอบอุ่นช่วงฤดูหนาว และเย็นสบายในฤดูร้อน
โลนจีเป็นชุดที่ใช้งานได้หลากหลาย ผู้ชายมักจะเหน็บส่วนล่างของปาโซไว้ด้านบน โดยรวบด้านหน้าแล้วสอดเข้าระหว่างขาทั้งสองไปด้านหลังตรงเอว เรียกว่า ปาโซ คาดองไจ (ပုဆိုးခါးတောင်းကျိုက်) เช่นเดียวกับโดติ มักจะใช้สวมใส่ขณะปีนป่ายหรือเล่นกีฬาแทนการเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้น[ 14]
ในพื้นที่ชนบท มักพบเห็นผู้ชายพับผ้าปาโซไว้บนไหล่ข้างหนึ่งในขณะอาบน้ำ หรือสำหรับใช้เป็นเบาะรองสะพายข้างหรือรองของหนักด้านหลัง สตรีเมื่ออาบน้ำเพียงแค่สวมทะเมนให้สูงแล้วเหน็บไว้ใต้รักแร้เพื่อปกปิดหน้าอกก่อนจะถอดเสื้อออก อาจเห็นพวกเขาใช้ทะเมนเป็นทุ่นลอยน้ำในแม่น้ำโดยกักอากาศไว้แล้วใช้มือรวบแน่นด้านล้าง พวกเขาใช้ผ้าปาโซของผู้ชายหรือผ้าชิ้นยาวม้วนและขดเป็นเบาะบนศีรษะสำหรับเทินหม้อน้ำ ฟืน ตะกร้า และถาด ซึ่งเป็นวิถีปกติของการขายสินค้าหาบเร่ริมถนน
การเปลี่ยนชุดทำได้ง่ายเพียงแค่ก้าวเข้าไปในโลนจีตัวใหม่และดึงขึ้น ในขณะเดียวกันก็คลายและปล่อยตัวเก่าออก หรือจะสวมตัวใหม่จากหัวลงมาก็ได้ อย่างไรก็ตาม แม้ในที่ส่วนตัว ผู้หญิงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่ถอดชุดออกทั้งหมด พวกเธอจะสวมผ้าทะเมนหนึ่งผืนในขณะเปลี่ยนชุดใหม่ อาจเห็นผู้หญิงบางคนดึงผ้าทะเมนขึ้นทีละนิดในขณะลุยน้ำลึกลงแม่น้ำเพื่อไม่ให้เปียก การซักและรีดผ้าเป็นเรื่องง่ายดาย เพราะผ้าเป็นทรงกระบอก แขวน รีด พับ และวางซ้อนกันได้ง่ายโดยใช้พื้นที่ในตู้เสื้อผ้าเพียงเล็กน้อย
ในสมัยโบราณ นักสู้และเหว่ แบบดั้งเดิมจะสวมโลนจีในการแข่งขัน[ 1] ปาโซ คาดองไจ (ပုဆိုးခါးတောင်းကျိုက်) เพื่อให้สามารถใช้ขาและเตะได้ ปัจจุบันการแข่งขันและเหว่นักสู้จะสวมกางเกงขาสั้น
↑ 1.0 1.1 Matthew Carter (December 23, 2018). "Lethwei Fighters Wear Skirts!" . Lethwei World. ↑ Thant Myint-U (2008). The River of Lost Footsteps: A Personal History of Burma 182 . ISBN 9780374531164 ↑ Judson, Adinoram (1893). Judson's Burmese-English dictionary . Government of Burma. ↑ 4.0 4.1 Ferrars, Max; Bertha Ferrars (1900). Burma ↑ 5.0 5.1 Imperial gazetteer of India . Vol. 10. Superintendent of Government Printing. 1908. p. 46.↑ 6.0 6.1 6.2 Sir Henry Yule (1858). A narrative of the mission sent by the governor-general of India to the court of Ava in 1855: with notices of the country, government, and people 154 . ↑ 7.0 7.1 Bowie, Katherine A. (February 1993). "Assessing the Early Observers: Cloth and the Fabric of Society in 19th-Century Northern Thai Kingdoms". American Ethnologist . 20 (3): 138–158. doi :10.1525/ae.1993.20.1.02a00070 . JSTOR 645416 . ↑ Annie Brassey; Mary Anne Broome (23 December 2010). The Last Voyage, to India and Australia, in the Sunbeam ISBN 978-1-108-02471-6 ↑ "Myanmar Longyi" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2006-06-23.↑ Bird, George W (1897). Wanderings in Burma ↑ "Inle longyi inc. video" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2007-10-06.↑ "Yaw longyi from Gangaw inc. video" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2005-03-13.↑ "Dawei longyi from Tanintharyi inc. video" . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 2007-10-06.↑ Marshall, Andrew (2002). The Trouser People ISBN 9781582431208
