โรคหืด
โรคหืด (อังกฤษ : asthma ) หรือ โรคหอบหืด [ 10] เป็นโรคการอักเสบเรื้อรังของทางเดินอากาศหายใจที่พบบ่อย ลักษณะคือ มีอาการหลายอย่างแบบเป็นซ้ำ มีการอุดกั้นทางเดินอากาศหายใจ และหลอดลมหดเกร็ง แบบย้อนกลับได้[ 11] อาการทั่วไปมีเสียงหวีด ไอ แน่นหน้าอกและหายใจกระชั้น[ 2]
เชื่อว่าโรคหืดเกิดจากปัจจัยทางพันธุกรรม และสิ่งแวดล้อมผสมกัน[ 12] การวินิจฉัยโดยปกติอาศัยรูปแบบของอาการ การตอบสนองต่อการรักษาตามเวลาและการวัดปริมาตรอากาศหายใจ (spirometry)[ 13] ในทางคลินิก จำแนกตามความถี่ของอาการ ปริมาตรการหายใจออกเบ่งใน 1 วินาที (FEV1) และอัตราการไหลของการหายใจออกสูงสุด (peak expiratory flow rate)[ 14] โรคหืดยังอาจจำแนกเป็นแบบภูมิแพ้กรรมพันธุ์ (atopic) หรือภายนอก (extrinsic) หรือไม่ใช่ภูมิแพ้กรรมพันธุ์ (non-atopic) หรือภายใน (intrinsic)[ 15] โดยภูมิแพ้กรรมพันธุ์หมายถึงความไวแฝงรับโรค (predisposition) ต่อการเกิดปฏิกิริยาไวเกินชนิดที่ 1 [ 16]
เสียงหวีดที่ได้ยินทางหูฟังทางการแพทย์
การรักษาอาการเฉียบพลันโดยปกติใช้ตัวทำการบีตา-2 ที่ออกฤทธิ์สั้นแบบสูด (inhaled short-acting beta-2 agonist) เช่น ซัลบูทามอล เพื่อให้มีฤทธิ์ขยายหลอดลม และคอร์ติโคสเตอรอยด์ ทางปาก[ 7] ในผู้ป่วยที่อาการรุนแรงมาก อาจต้องใช้คอร์ติโคสเตอรอยด์ แมกนีเซียมซัลเฟต ทางหลอดเลือดดำ และให้เข้ารักษาในโรงพยาบาล[ 17] อาการสามารถป้องกันได้โดยการเลี่ยงสิ่งกระตุ้น เช่น สารก่อภูมิแพ้ [ 6] และยาระคาย และโดยการใช้คอร์ติโคสเตอรอยด์แบบสูด[ 18] ตัวทำการบีตาที่ออกฤทธิ์ยาว (LABA) หรือสารต้านลิวโคไตรอีน (antileukotriene) อาจใช้เพิ่มเติมจากคอร์ติโคสเตอรอยด์แบบสูดหากยังควบคุมอาการโรคหืดไม่ได้[ 19] [ 20]
การเกิดโรคหืดเพิ่มขึ้นอย่างสำคัญนับแต่คริสต์ทศวรรษ 1970 ในปี พ.ศ. 2554 มีผู้ได้รับวินิจฉัยเป็นโรคหืดทั่วโลก 235–300 ล้านคน[ 21] [ 22] และเป็นเหตุให้มีผู้เสียชีวิต 250,000 คน[ 22] ส่วนใหญ่เป็นคนในประเทศกำลังพัฒนา ผู้ป่วยส่วนใหญ่เริ่มมีอาการตั้งแต่วัยเด็ก ประวัติศาสตร์ของโรคหืดมีย้อนไปถึงสมัยอียิปต์โบราณ
การรักษา
การใช้ยา
ยาที่ใช้รักษาโรคหืดแบ่งออกเป็นสองกลุ่มหลักๆ ได้แก่ ยาสำหรับบรรเทาอาการเมื่อมีอาการกำเริบ และ ยาสำหรับควบคุมอาการในระยะยาวเพื่อป้องกันไม่ให้มีอาการกำเริบ[ 23] โดยทั่วไปแล้วจะไม่มีการใช้ยาปฏิชีวนะ สำหรับรักษาผู้ป่วยโรคหืดที่มีอาการกำเริบเฉียบพลัน เว้นแต่มีข้อบ่งชี้อื่น[ 24] [ 25]
พยากรณ์โรค
ผู้ป่วยโรคหืดโดยทั่วไปแล้วจะมีพยากรณ์โรคที่ดี โดยเฉพาะผู้ป่วยเด็กที่มีอาการเล็กน้อย[ 26] อัตราการเสียชีวิตลดลงอย่างมากในช่วง 20-30 ปีที่ผ่านมา เนื่องจากผู้ป่วยได้รับการวินิจฉัยครอบคลุมมากขึ้น และการรักษาพัฒนามากขึ้น[ 27] ใน ค.ศ. 2010 อัตราการเสียชีวิตของผู้ป่วยโรคหืดอยู่ที่ 170 ในล้าน สำหรับผู้ป่วยชาย และ 90 ในล้าน สำหรับผู้ป่วยหญิง[ 28] อย่างไรก็ดีอัตราการเสียชีวิตในแต่ละประเทศยังแตกต่างกันมาก โดยอาจแตกต่างกันได้ถึงราว 100 เท่า[ 28]
อ้างอิง
↑ GINA 2011 , p. 18
↑ 2.0 2.1 British Guideline 2009 , p. 4
↑ 3.0 3.1 "Asthma Fact sheet №307" . WHO . พฤศจิกายน 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 29 มิถุนายน 2011. สืบค้นเมื่อ 3 มีนาคม 2016 .
↑ Martinez FD (มกราคม 2007). "Genes, environments, development and asthma: a reappraisal" . The European Respiratory Journal . 29 (1): 179–84. doi :10.1183/09031936.00087906 . PMID 17197483 .
↑ Lemanske, Robert F.; Busse, William W. (2010). "Asthma: Clinical expression and molecular mechanisms" . Journal of Allergy and Clinical Immunology . 125 (2): S95–S102. doi :10.1016/j.jaci.2009.10.047 . ISSN 0091-6749 . PMC 2853245 . PMID 20176271 .
↑ 6.0 6.1 NHLBI Guideline 2007 , pp. 169–172
↑ 7.0 7.1 NHLBI Guideline 2007 , p. 214
↑ GBD 2015 Disease and Injury Incidence and Prevalence Collaborators (8 ตุลาคม 2016). "Global, regional, and national incidence, prevalence, and years lived with disability for 310 diseases and injuries, 1990–2015: a systematic analysis for the Global Burden of Disease Study 2015" . Lancet . 388 (10053): 1545–1602. doi :10.1016/S0140-6736(16)31678-6 . PMC 5055577 . PMID 27733282 .
↑ GBD 2015 Mortality and Causes of Death Collaborators (8 ตุลาคม 2016). "Global, regional, and national life expectancy, all-cause mortality, and cause-specific mortality for 249 causes of death, 1980–2015: a systematic analysis for the Global Burden of Disease Study 2015". Lancet . 388 (10053): 1459–1544. doi :10.1016/S0140-6736(16)31012-1 . PMID 27733281 .
↑ แก้วอมตวงศ์, ธีระศักดิ์ (4 มิถุนายน 2018). "โรคหอบหืด โรคทางเดินหายใจร้ายแรงจนอาจทำให้เสียชีวิต" . rama.mahidol.ac.th . RAMA CHANNEL. สืบค้นเมื่อ 11 พฤศจิกายน 2022 .
↑ NHLBI Guideline 2007 , pp. 11–12
↑ Martinez FD (2007). "Genes, environments, development and asthma: a reappraisal". European Respiratory Journal . 29 (1): 179–84. doi :10.1183/09031936.00087906 . PMID 17197483 .
↑ Lemanske, R.F.; Busse, W.W. (กุมภาพันธ์ 2010). "Asthma: clinical expression and molecular mechanisms" . J. Allergy Clin. Immunol . 125 (2 Suppl 2): S95–102. doi :10.1016/j.jaci.2009.10.047 . PMC 2853245 . PMID 20176271 .
↑ Yawn BP (กันยายน 2008). "Factors accounting for asthma variability: achieving optimal symptom control for individual patients" (PDF) . Primary Care Respiratory Journal . 17 (3): 138–47. doi :10.3132/pcrj.2008.00004 . PMC 6619889 . PMID 18264646 . เก็บ (PDF) จากแหล่งเดิมเมื่อ 26 มีนาคม 2009.
↑ Kumar, Vinay; Abbas, Abul K.; Fausto, Nelson; Aster, Jon, บ.ก. (2010). Robbins and Cotran pathologic basis of disease (8th ed.). Saunders. p. 688. ISBN 978-1-4160-3121-5 . OCLC 643462931 .
↑ Stedman's Medical Dictionary (28 ed.). Lippincott Williams and Wilkins. 2005. ISBN 0-7817-3390-1 .
↑ NHLBI Guideline 2007 , pp. 373–375
↑ GINA 2011 , p. 71
↑ GINA 2011 , p. 33
↑ Scott JP, Peters-Golden M (กันยายน 2013). "Antileukotriene agents for the treatment of lung disease". Am. J. Respir. Crit. Care Med . 188 (5): 538–544. doi :10.1164/rccm.201301-0023PP . PMID 23822826 .
↑ "World Health Organization Fact Sheet Fact sheet No 307: Asthma" . 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม เมื่อ 29 มิถุนายน 2011. สืบค้นเมื่อ 17 มกราคม 2013 .
↑ 22.0 22.1 GINA 2011 , p. 3
↑ NHLBI Guideline 2007 , p. 213
↑ "QRG 153 • British guideline on the management of asthma" (PDF) . SIGN . กันยายน 2016. เก็บ (PDF) จากแหล่งเดิมเมื่อ 9 ตุลาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 6 ตุลาคม 2016 .
↑ Normansell R, Sayer B, Waterson S, Dennett EJ, Del Forno M, Dunleavy A (มิถุนายน 2018). "Antibiotics for exacerbations of asthma" . The Cochrane Database of Systematic Reviews . 2018 (6): CD002741. doi :10.1002/14651858.CD002741.pub2 . PMC 6513273 . PMID 29938789 .
↑ Sergel, Michelle J.; Cydulka, Rita K. (กันยายน 2009). "Ch. 75: Asthma" . ใน Wolfson, Allan B.; Harwood-Nuss, Ann (บ.ก.). Harwood-Nuss' Clinical Practice of Emergency Medicine (5th ed.). Lippincott Williams & Wilkins. pp. 432–. ISBN 978-0-7817-8943-1 .
↑ NHLBI Guideline 2007 , p. 1
↑ 28.0 28.1 "The Global Asthma Report 2014" . เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 27 เมษายน 2016. สืบค้นเมื่อ 10 พฤษภาคม 2016 .
บรรณานุกรม
แหล่งข้อมูลอื่น
วิกิพจนานุกรม มีความหมายของคำว่า
หืด
การจำแนกโรค ทรัพยากรภายนอก
ทางเดินหายใจส่วนบน (รวมการติดเชื้อ ทางเดินหายใจส่วนบน ,โรคหวัด )
ทางเดินหายใจส่วนล่าง /โรคปอด (รวมการติดเชื้อ ทางเดินหายใจส่วนล่าง )
หลอดลม /โรคปอดอุดกั้น โรคของเนื้อปอด /โรคปอดถูกจำกัด (พังผืดของปอด )
สารภายนอก/โรคปอดเหตุอาชีพ โรคฝุ่นจับปอด (
โรคใยหินจับปอด ,
โรคฝุ่นแร่แบเรียมจับปอด ,
พังผืดจากแร่บ๊อกไซต์ ,
โรคฝุ่นแร่เบอริลเลียมจับปอด ,
กลุ่มอาการแคปแลน ,
โรคฝุ่นจับปอดของคนงานเหมืองถ่านหิน ,
โรคฝุ่นแร่เหล็กจับปอด ,
โรคฝุ่นหินจับปอด ,
โรคฝุ่นแป้งจับปอด ,
บิสซิโนซิส )
ปอดอักเสบจากการแพ้ (
โรคละอองชานอ้อย ,
โรคปอดของคนเลี้ยงนก ,
โรคปอดของชาวนา )
อื่น ๆ
โรคปอดอุดกั้น หรือถูกจำกัด
โพรงเยื่อหุ้มปอด /เมดิแอสตินัม
อื่น ๆ/ทั่วไป