อิบน์ กะษีร

อิสมาอีล อิบน์ กะษีร
ส่วนบุคคล
เกิดค.ศ.ที่ 1300 ฮ.ศ.ที่ 701
บุศรอ, รัฐสุลต่านมัมลูก
มรณภาพ18 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1373 ฮ.ศ. 774
ดามัสกัส, รัฐสุลต่านมัมลูก (ซีเรียในปัจจุบัน)
ศาสนาอิสลาม
ยุคราชวงศ์บะห์รีย์
ภูมิภาคอัชชาม
นิกายซุนนี
สำนักคิดชาฟิอี[1][2][3]
ลัทธิอะษะรีย์ [4][5][6][7]
ผลงานโดดเด่น
  • ตัฟซีรอัลกุรอาน อัลอะซีม (ตัฟซีร อิบน์ กะษีร), หนังสือตัฟซีรอัลกุรอาน
  • อัลบิดายะฮ์ วันนิฮายะฮ์ ("ปฐมบทและปัจฉิมบท"), หนังประวัติศาสตร์อิสลาม 14 เล่ม
  • กิตาบุลญามิอ์ หนังสือรวบรวมฮะดีษ[8]
ตำแหน่งชั้นสูง
ได้รับอิทธิจาก

อิมาดุดดีน อะบูลฟิดาอ์ อิสมาอีล อิบน์ อุมัร อิบน์ กะษีร อัลกุเราะชี อัดดิมัชกี (อาหรับ: إسماعيل بن عمر بن كثير القرشي الدمشقي أبو الفداء عماد; ประมาณ ค.ศ. 1300 – ค.ศ. 1373) หรือที่รู้จักกันในชื่อ อิบน์ กะษีร เป็นนักประวัติศาสตร์อาหรับ นักตัฟซีร และนักวิชาการที่มีอิทธิพลสูงในยุคมัมลุกในซีเรีย เป็นผู้เชี่ยวชาญด้าน ตัฟซีร (อรรถกถาคัมภีร์อัลกุรอาน) และ ฟิกฮ์ (หลักนิติศาสตร์) ท่านเขียนหนังสือหลายเล่ม รวมถึงประวัติศาสตร์สากลเล่มสิบสี่เล่มที่มีชื่อว่า อัลบิดายะฮ์ วันนิฮายะฮ์[11][12]

การ ตัฟซีร ของท่านได้รับการยอมรับจากแนวทางเชิงวิพากษ์ต่อ อิสรออีลิยาต โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ชาวมุสลิมตะวันตกและนักวิชาการวะฮาบีย์ วิธีการของท่านส่วนใหญ่มาจากอิบน์ ตัยมียะฮ์ ครูของท่าน และแตกต่างจากวิธีการของนักตัฟซีรที่มีชื่อเสียงคนอื่น ๆ ก่อนหน้านี้ เช่น อัฏเฏาะบะรี ด้วยเหตุผลดังกล่าว เขาจึงถือว่าเป็นชาวอะษะรี เป็นส่วนใหญ่ แม้จะสังกัตมัซฮับอัชชาฟิอี

ชีวประวัติ

ชื่อเต็มของเขาคือ อะบูลฟิดาอ์ อิสมาอีล อิบน์ อุมัร อิบน์ กะษีร (أبو الفداء إسماعيل بن عمر بن كثير) และมีละก็อบ (ฉายา) คือ อิมาดุดดีน (عماد الدين "เสาแห่งศรัทธา")ครอบครัวของเขาสืบเชื้อสายกลับไปยังเผ่ากุร็อยช์ เขาเกิดในมิจญ์ดัล หมู่บ้านที่ชานเมืองบุศรอ ทางตะวันออกของกรุงดามัสกัส ประเทศซีเรียประมาณ ฮิจเราะฮ์ที่ 701 (ค.ศ. 1300/1) [13] เขาได้รับการสอนโดยอิบน์ ตัยมียะฮ์ และอัซซะฮะบีย์

เมื่อสำเร็จการศึกษา เขาได้รับการแต่งตั้งอย่างเป็นทางการครั้งแรกในปี ค.ศ. 1341 เมื่อเขาเข้าร่วมคณะกรรมาธิการไต่สวนที่จัดตั้งขึ้นเพื่อตัดสินคำถามบางข้อเกี่ยวกับลัทธินอกรีต[8]

เขาแต่งงานกับลูกสาวของอัลมิซซี ซึ่งเป็นหนึ่งในนักวิชาการชาวซีเรียชั้นแนวหน้าในยุคนั้น ซึ่งทำให้เขาสามารถเข้าถึงนักวิชาการระดับหัวกะทิได้ ในปี 1345 เขาได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้กล่าวสุนทรพจน์ในวันศุกร์ (คอเฏบ) ที่มัสยิดที่สร้างขึ้นใหม่ในมิซซา ซึ่งเป็นบ้านเกิดของพ่อตาของเขา ในปี 1366 เขาได้รับตำแหน่งศาสตราจารย์ที่มัสยิดใหญ่แห่งดามัสกัส[8][14]

ในชีวิตต่อมาเขากลายเป็นคนตาบอด [12] เขาระบุว่าการตาบอดของเขามาจากการทำงานในช่วงดึกในความพยายามเรียงหนังสือหะดีษ มุสนัด ของอะหมัด บิน ฮัมบัล ที่จะจัดเรียงใหม่ตามหัวข้อแทนที่จะเป็นผู้รายงานเขาเสียชีวิตในเดือนกุมภาพันธ์ 1373 (ฮิจญ์เราะฮ์ที่ 774) ในเมืองดามัสกัส เขาถูกฝังไว้ข้างๆ อิบน์ ตัยมียะฮ์ อาจารย์ของเขา [15]

ความเชื่อ

ข้อมูลเพิ่มเติม: อะฮ์ลุลหะดีษ และ ซุบัยร์ อิบน์ อัลเอาวาม

บันทึกจากนักวิจัยสมัยใหม่ เช่น ฏอฮา ญาบิร อัลอะเลาวานีย์, ยาซิด อับดุลกอฎิร อัลญะวาส และบาบาร่า สโตเวสเซอร์ ได้แสดงให้เห็นถึงความคล้ายคลึงกันที่สำคัญระหว่าง อิบน์ กะษีร และ ตะกียุดดีน อิบน์ ตัยมียะฮ์ ปรมาจารย์ผู้มีอิทธิพลของเขา เช่น การปฏิเสธอรรถกถาของอัลกุรอาน สนับสนุนการทำสงคราม ญิฮาด และยึดมั่นในการต่ออายุ ประชาชาติอิสลาม หนึ่งเดียว [16] [17] [18] [19] นอกจากนี้ นักวิชาการเหล่านี้ยืนยันว่าเช่นเดียวกับอิบน์ ตัยมียะฮ์ อิบน์ กะษีร์จะต้องถูกจัดประเภทเป็นนักวิชาการที่ต่อต้านการใช้เหตุผล อนุรักษนิยม และหะดีษ [20] ตามที่ Jane McAuliffe กล่าวถึงอรรถกถาของอัลกุรอาน อิบน์ กะษีรใช้วิธีการที่ตรงกันข้ามกับอดีตนักวิชาการสุนนะฮ์ [21] บาร์บารา เฟรเยอร์เชื่อว่าแนวทางที่ต่อต้านการใช้เหตุผลนิยม จารีตนิยม และหะดีษซึ่งถือโดยอิบน์ กะษีร์นี้ ไม่เพียงแต่ถูกแบ่งปันโดยอิบน์ ตัยมียะฮ์ [16] [22] เท่านั้น แต่ยังรวมถึง อิบน์ ฮัซม์ มุฮัมมัด อัลบุคอรี [23]

ผลงาน

ตัฟซีร

บทความหลัก: ตัฟซีร อิบน์ กะษีร

อิบน์ กะษีร เขียนหนังสืออรรถธิบายที่มีชื่อเสียงเกี่ยวกับอัลกุรอาน ชื่อ ตัฟซีร อีลกุรอาน อัล-อะซีม หรือที่รู้จักกันดีในชื่อ ตัฟซีร อิบน์ กะษีร ซึ่งเชื่อมโยงหะดีษ บางคำ หรือคำพูดของนบีมุฮัมมัด (ศ็อลฯ) และคำพูดของเศาะฮาบะฮ์ กับโองการของอัลกุรอาน และหลีกเลี่ยงการใช้อิสรออีลิยาต ชาวมุสลิมสายสุนนะฮ์หลายคนถือว่าตัฟซีรของเขาดีที่สุดรองจากตัฟซีร อัฏเฏาะบะรี และตัฟซีร อัลกุรฏุบี และตัฟซีรนี้ได้รับการยกย่องอย่างสูงโดยเฉพาะในหมู่ชาวสะละฟีย์ [24] แม้ว่า อิบน์ กะษีรจะอ้างว่าพึ่งพา อัฏเฏาะบะรี แต่เขาก็แนะนำวิธีการใหม่และเนื้อหาที่แตกต่าง เพื่อพยายามทำให้อิสลามพ้นจากสิ่งที่เขาประเมินว่าเป็นอิสรออีลลิยาต ความสงสัยของเขาเกี่ยวกับอิสรออีลิยาต อาจมาจากอิทธิพลของอิบน์ ตัยมียะฮ์ ซึ่งลดความเชื่อการเหยียดศาสนาลงมากตั้งแต่นั้นมา [21] [25]

ตัฟซีรของเขาได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายในยุคปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ชาวมุสลิมตะวันตก อาจเป็นเพราะวิธีการที่ตรงไปตรงมาของเขา แต่ก็เนื่องมาจากขาดการแปลทางเลือกของนักตัฟซีรแบบดั้งเดิม [26] งาน ตัฟซีร ของอิบน์ กะษีร มีผลกระทบอย่างมากต่อขบวนการเคลื่อนไหวร่วมสมัยของการปฏิรูปอิสลาม ตั้งแต่ทศวรรษที่ 1920 เป็นต้นมา นักวิชาการวะฮาบีย์ได้มีส่วนอย่างมากในการเผยแพร่คำอธิบายและอรรถาธิบายที่เน้นหะดีษให้เป็นที่นิยม เช่น ตัฟซีรเกี่ยวกับ คัมภีร์อัลกุรอาน ของอิบน์ กะษีร และอัลบะเฆาะวี และ อัลมุก็อดดิมะฮ์ ฟีอุศูลุตตัฟซีร ของอิบน์ ตัยมียะฮ์ ผ่านแท่นพิมพ์ การส่งเสริมงานจากวะฮาบีย์ ของอิบน์ ตัยมียะฮ์ และอิบน์ กะษีร ผ่านการพิมพ์สิ่งพิมพ์ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 มีส่วนสำคัญในการทำให้นักวิชาการสองคนนี้เป็นที่นิยมในยุคร่วมสมัย และส่งผลอย่างมากต่องานอรรถาธิบายสมัยใหม่ [27]

ในวาทกรรมทางวิชาการ

ตัฟซีร อัลกุรอาน อัลอะซีม เป็นที่ถกเถียงกันในแวดวงวิชาการตะวันตก เฮนรี่ ลาอูตซ์ ถือว่ามันเป็นงานหลักทางปรัชญา และ "พื้นฐานมาก" นอร์แมน คาลเดอร์ อธิบายว่าเป็นคนใจแคบ ดันทุรัง และไม่เชื่อในความสำเร็จทางปัญญาของอดีตผู้บริหาร ความกังวลของเขาจำกัดอยู่ที่การให้คะแนนอัลกุรอานตามคลังข้อมูลของหะดีษ และเป็นคนแรกที่ประเมินแหล่งข้อมูลของชาวยิวอย่างราบเรียบว่าไม่น่าเชื่อถือ ในขณะเดียวกันก็เลือกใช้แหล่งข้อมูลเหล่านี้เช่นเดียวกับหะดีษของท่าานบี เพื่อสนับสนุนความคิดเห็นสำเร็จรูปของเขา [28] มิฉะนั้น เจน แดมเมน แมคออลิฟฟ์ ถือว่า ตัฟซีรนี้เป็น "การเลือกอย่างจงใจและระมัดระวัง ซึ่งการตีความของเขามีลักษณะเฉพาะตามวิจารณญาณของเขาที่จะรักษาไว้ ซึ่งเขาถือว่าดีที่สุดในบรรดาความเชื่อของเขา" [29]

หะดีษ

  • อัลญามิอ์ (الجامع) เป็นชุดใหญ่ของตำราหะดีษที่มีไว้สำหรับใช้เป็นสารานุกรม เป็นรายการตามตัวอักษรของบรรดาเศาะฮาบะฮ์และคำพูดที่แต่ละคนถ่ายทอด ดังนั้นจึงสร้างสายรายงานใหม่สำหรับแต่ละหะดีษ [8]

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

  1. ↑ "The Re-Formers of Islam: The Mas'ud Questions". Ibn Kathir is a scholar of Ahl al-Sunna who was of the Shafi‘i school (according to the first volume of his main work, Tafsir al-Qur’an al-‘Azim, 1.2), while Ibn Taymiya was a scholar whose fiqh remained in the general framework of the Hanbali school.
  2. ↑ Younus Y. Mirza (2012). IBN KATHĪR (D. 774/1373): HIS INTELLECTUAL CIRCLE, MAJOR WORKS AND QUR'ĀNIC EXEGESIS. Georgetown University. Ibn Kathīr is often portrayed as the “spokesperson” for Ibn Taymiyya, one who promoted his work and implemented his theories. Ibn Kathīr is more accurately described as a Shāfi‘ī traditionalists or a group of Shāfiʻī ḥadīth scholars who maintained a traditionalist creed.
  3. ↑ Mirza, Younus Y. (2014-02-01). "Was Ibn Kathīr the 'Spokesperson' for Ibn Taymiyya? Jonah as a Prophet of Obedience". Journal of Qur'anic Studies. 16 (1): 3. doi:10.3366/jqs.2014.0130. ISSN 1465-3591.
  4. ↑ Shah, Muhammad, Mustafa, Muhammad; Pink, Johanna (2020). "55:Classical Qur'anic Hermeneutics". The Oxford Handbook of Qur'anic Studie. Great Clarendon Street, Oxford, OX2 6DP, United Kingdom: Oxford University Press. p. 829. ISBN 978-0-19-969864-6. the methodology proposed by Ibn Taymiyya (d.728/1328) and adopted by Ibn Kathīr (d. 774/1373), which ultimately resulted in the dismissal of philology in favour of hadith and of the doctrines of Sunnī traditionalism.{{cite book}}: CS1 maint: location (ลิงก์)
  5. ↑ Richard Netton, Ian (2008). Encyclopedia of Islamic Civilisation and Religion. Abingdon, Oxon: Routledge. pp. 256–257. ISBN 978-0-7007-1588-6. IBN KATHIR, ‘IMAD AL-DIN ISMA‘IL IBN ‘UMAR (AD 1300–73)... His reliance is totally upon hadith material; the era of Ibn Kathir, in fact, marks the triumph of traditionalism over the powers of rationalism.
  6. ↑ J. Silverstine, G. Stroumsa, Blidstein, Adam, Guy, Moshe; Bakhos, Carol (2015). "13: Interpreters of Scripture". The Oxford Handbook of the Abrahamic Religions. Great Clarendon Street, Oxford, OX2 6DP, United Kingdom: Oxford University Press. p. 247. ISBN 978-0-19-969776-2. Born in Bosra in 1300, Ibn Kathīr was a historian and traditionalist of Mamlūk, Syria.{{cite book}}: CS1 maint: location (ลิงก์) CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  7. ↑ Okawa, Reiko (March 2013). "Contemporary Muslim Intellectuals Who Publish Tafsīr Works in English: The Authority of Interpreters of the Qur'ān". Orient. The Society for Near Eastern Studies in Japan. 48: 71–72. doi:10.5356/orient.48.57 – โดยทาง JSTOR. Philips is a follower of traditional literalist interpretation of the Qur’ān.... This is a basic and conservative method of interpreting the Qur’ān, which is used by traditionalist Muslim scholars such as Ibn Kathīr (d.1373)...
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 8.3 "Ibn Kathir - Muslim scholar". Encyclopædia Britannica. สืบค้นเมื่อ 26 March 2016. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่สมเหตุสมผล มีนิยามชื่อ "brit" หลายครั้งด้วยเนื้อหาต่างกัน
  9. ↑ 9.0 9.1 "Scholar of renown: Ibn Katheer". April 2002.
  10. ↑ Mirza, Younus Y. (2014-02-01). "Was Ibn Kathīr the 'Spokesperson' for Ibn Taymiyya? Jonah as a Prophet of Obedience". Journal of Qur'anic Studies. 16 (1): 3. doi:10.3366/jqs.2014.0130. ISSN 1465-3591. Jane McAullife remarks that ‘certainly the most famous of Ibn Kathīr's teachers, and perhaps the one who influenced him the most, was the Ḥanbalī theologian and jurisconsult Ibn Taymiyyah’.
  11. ↑ Mirza, Younus Y. (2014-02-01). "Was Ibn Kathīr the 'spokesperson' for Ibn Taymiyya? Jonah as a Prophet of Obedience". Journal of Qur'anic Studies. 16 (1): 1. doi:10.3366/jqs.2014.0130. ISSN 1465-3591.
  12. ↑ 12.0 12.1 Ludwig W. Adamec (2009), Historical Dictionary of Islam, p.138.
  13. ↑ Mirza, Younus Y. (2016-09-01). "Ibn Kathīr, ʿImād al-Dīn". Encyclopaedia of Islam, THREE (ภาษาอังกฤษ).
  14. ↑ Ibn Kathir I; Fareed M (reviewer) (2000). The Life of the Prophet Muhammad : English translation of Ibn Kathir's Al Sira Al Nabawiyya. แปลโดย Le Gassick T. ISBN 9781859641422.
  15. ↑ Mirza, Younus Y. (2014-02-01). "Was Ibn Kathīr the 'Spokesperson' for Ibn Taymiyya? Jonah as a Prophet of Obedience". Journal of Qur'anic Studies. 16 (1): 2. doi:10.3366/jqs.2014.0130. ISSN 1465-3591. Ibn Qāḍī al-Shuhba concludes mentioning that Ibn Kathīr was buried ‘next to his teacher (shaykhihi) Ibn Taymiyya’.
  16. ↑ 16.0 16.1 Stowasser, Barbara Freyer (1996). Women in the Qur'an, Traditions, and Interpretation (ภาษาอังกฤษ). Oxford University Press. p. 9. ISBN 978-0-19-976183-8.
  17. ↑ bin Abdul Qadir al-Jawaz, Yazid (2006). Syarah 'Aqidah Ahlussunnah wal Jama'ah (ภาษาอินโดนีเซีย). Pustaka Imam Syafi'i. pp. 310, 533. ISBN 9789793536644. สืบค้นเมื่อ 13 December 2021.
  18. ↑ Alwani, Taha Jabir Fayyad; DeLorenzo, Yusuf Talal; Al-Shikh-Ali, A. S. (2003). Source Methodology in Islamic Jurisprudence Uṣūl Al Figh Al Islāmī. International Institute of Islamic Thought. ISBN 978-1-56564-404-5. สืบค้นเมื่อ 20 November 2021.
  19. ↑ R. Hrair Dekmejian Islam in Revolution: Fundamentalism in the Arab World Syracuse University Press 1995 ISBN 978-0-815-62635-0 page 40
  20. ↑ Barbara Freyer Stowasser Women in the Qur'an, Traditions, and Interpretation Oxford University Press 1994 ISBN 978-0-199-87969-4
  21. ↑ 21.0 21.1 Karen Bauer Gender Hierarchy in the Qur'an: Medieval Interpretations, Modern Responses Cambridge University Press 2015 ISBN 978-1-316-24005-2 page 115
  22. ↑ Spevack, Aaron (2014). The Archetypal Sunni Scholar: Law, Theology, and Mysticism in the Synthesis of al-Bajuri (ภาษาอังกฤษ). SUNY Press. pp. 129–130. ISBN 978-1-4384-5371-2.
  23. ↑ Lucas, Scott C. (2006). "The legal principles of Muḥammad b. Ismāʿīl al-Bukhārī and their relationship to classical Salafi Islam". ILS. 13: 289–324. doi:10.1163/156851906778946341.
  24. ↑ Oliver Leaman The Qur'an: An Encyclopedia Taylor & Francis 2006 ISBN 978-0-415-32639-1 page 632
  25. ↑ Aysha A. Hidayatullah Feminist Edges of the Qur'an Oxford University Press 2014 ISBN 978-0-199-35957-8 page 25
  26. ↑ Andreas Görke and Johanna Pink Tafsir and Islamic Intellectual History Exploring the Boundaries of a Genre Oxford University Press in association with The Institute of Ismaili Studies London ISBN 978-0-19-870206-1 p. 478
  27. ↑ Schmidtke, Sabine; Pink, Johanna (2014). "Striving for a New Exegesis of the Qurʾān". The Oxford Handbook of Islamic Theology. New York, United States of America: Oxford University Press. p. 778. ISBN 978-0-19-969670-3. .. from the 1920s onwards invested in printing activities and contributed massively to the popularization of what the Saudi scholars considered to be legitimate, i.e. ḥadīth-based hermeneutics and exegesis, for example Ibn Kathīr’s and al-Baghawī’s Qurʾān commentaries and Ibn Taymiyya’s al-Muqaddima fī uṣūl al-tafsīr. The Wahhābī promotion of Ibn Taymiyya’s and Ibn Kathīr’s works—especially by publishing them in print in the early twentieth century—was instrumental in making these two authors popular in the contemporary period and had a strong impact on modern exegetical activities.
  28. ↑ Johanna Pink Sunnitischer Tafsir in der modernen islamischen Welt: Akademische Traditionen, Popularisierung und nationalstaatliche Interessen BRILL, 11.11.2010 ISBN 9789004185920 p. 40 (German)
  29. ↑ Johanna Pink Sunnitischer Tafsir in der modernen islamischen Welt: Akademische Traditionen, Popularisierung und nationalstaatliche Interessen BRILL, 11.11.2010 ISBN 9789004185920 p. 40 (German)

หมายเหตุ

  • Norman Calder, 'Tafsir from Tabari to Ibn Kathir, Problems in the description of a genre, illustrated with reference to the story of Abraham', in: G. R. Hawting / Abdul-Kader A. Shareef (eds.): Approaches to the Qur'an, London 1993, pp. 101–140.
  • Jane Dammen-McAuliffe, 'Quranic Hermeneutics, The views of al-Tabari and Ibn Kathir', in: Andrew Rippin (ed.): Approaches to the history of the interpretation of the Qur'an, Oxford 1988, pp.& nbs al hafid ibn kathir is not ash,ai

แหล่งข้อมูลอื่นๆ

  • อะกีดะฮ์ของอิบน์ กะษีร
  • เมาลิดนบี อิบน์ กะษีรพูดเกี่ยวกับเมาลิด
วิกิคำคมมีคำคมเกี่ยวกับ อิบน์ กะษีร
Wikisource
Wikisource
วิกิซอร์ซภาษาอาหรับ (العربية) มีข้อมูลต้นฉบับเกี่ยวกับ: Tafsir ibn Kathir
Wikisource
Wikisource
วิกิซอร์ซภาษาอาหรับ (العربية) มีข้อมูลต้นฉบับเกี่ยวกับ: Al-Bidaya wa'l-Nihaya

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!