ห้าเชื้อชาติใต้หนึ่งสหภาพ

ห้าเชื้อชาติใต้หนึ่งสหภาพ
ภาพธงของสาธารณรัฐจีน 3 ผืน ประกอบด้วยธงห้าสี (กลาง) ธงกองทัพ (ซ้าย) และ ธงของซุนยัดเซ็น (ขวา) อันเป็นธงชาติของสาธารณรัฐจีนในปัจจุบัน ด้านล่างของภาพ มีข้อความว่า "สหภาพจงเจริญ" (共和萬歲)
ภาษาจีน	五族共和
ความหมายตามตัวอักษร	ห้ากลุ่มชาติพันธุ์อยู่ร่วมกันอย่างปรองดอง (กิจสาธารณะ)
การถอดเสียง ภาษาจีนกลางมาตรฐาน ฮั่นยฺหวี่พินอิน wǔzú gōnghé เวด-ไจลส์ wǔ-tsú kūng-hé อักษรโรมันแบบเยล wǔdzú gūnghé IPA [ùtsǔ kʊ́ŋxɤ̌] ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน อักษรโรมันแบบเยล ngh juhk guhng wòh IPA [ŋ̬̍ tsʊ̀k kʊ̀ŋ wɔ̏ː] ยฺหวิดเพ็ง ng5 zuk6 gung6 wo4 ภาษาหมิ่นใต้ เป่อ่วยยีภาษาฮกเกี้ยน gō͘ cho̍k kiōng-hô

ห้าเชื้อชาติใต้หนึ่งสหภาพ (อังกฤษ: Five Races Under One Union) เป็นหนึ่งในหลักใหญ่ของการสถาปนาสาธารณรัฐจีน ใน ค.ศ. 1911 ระหว่างการปฏิวัติซินไฮ่^[1][2][3][4] เสาหลักของสิ่งนี้คือการดำรงชีวิตอย่างสันติสุขภายใต้ชาติเดียวที่ประกอบด้วย 5 กลุ่มชาติพันธุ์หลักในจีน: ฮั่น, แมนจู, มองโกล, หุย (รวมชาวอุยกูร์) และทิเบต^[5]

ธงชาติสาธารณรัฐจีน

ธงห้าสี (จีน: 五色旗; พินอิน: Wǔsèqí)
การใช้	ธงพลเรือน และ ธงราชการ
สัดส่วนธง	5:8
ประกาศใช้	10 มกราคม ค.ศ. 1912
ลักษณะ	แถบแนวนอน 5 สี เรียงเป็นสีแดง เหลือง น้ำเงิน ขาว และดำ

รายละเอียด

หลักคิดความเสมอภาคของชนชาติต่างๆ 5 ชนชาติใหญ่ที่มีบทบาทสำคัญในประวัติศาสตร์จีน กล่าวคือ แถบธงห้าเชื้อชาติใต้หนึ่งสหภาพ โดย สีแดง หมายถึง ชาวฮั่น สีเหลือง หมายถึง ชาวแมนจู สีน้ำเงิน หมายถึง ชาวมองโกล สีขาว หมายถึง ชาวฮุยหุย (จีนมุสลิม) และสีดำหมายถึงชาวทิเบต^[6]

นิยาม "หุย" (回, huí) ในบริบทนี้ส่วนใหญ่อ้างถึงชาวมุสลิมโดยรวม^[7] และศัพท์นี้ยังสื่อถึงชาวอุยกูร์ในจีนตะวันตกในช่วงระยะเวลาหนึ่ง (ก่อนการปฏิวัติซินไฮ่) เนื่องจากคำว่า "ดินแดนมุสลิม" (回疆; Huíjiāng, หุยเจียง) เป็นชื่อเดิมของซินเจียงในยุคราชวงศ์ชิง^[8] ภายหลังความหมายของ "ชาวหุย" เริ่มเปลี่ยนไปเป็นความหมายในปัจจุบันคือ กลุ่มที่แยกจากชาวจีนฮั่นด้วยการเป็นมุสลิมและมีบรรพบุรุษจากต่างชาติ (ประมาณ ค.ศ. 1911–49 ในสาธารณรัฐจีน)

ลำดับสี	แดง	เหลือง	น้ำเงิน	ขาว	ดำ
แพนโทน	2347 C	7548 C	307 C	White Color	Black Color
CMYK	0-88-92-13	0-22-100-0	99-37-0-38	0-0-0-0	0-0-0-100
HEX	#DF1B12	#FFC600	#02639D	#FFFFFF	#000000
RGB	223-27-18	255-198-0	2-99-157	255-255-255	0-0-0

ประวัติ

ภายหลังจากเหตุการณ์การลุกฮือหวูชาง ราชวงศ์ชิงได้ล่มสลาย และถ่ายโอนอำนาจสู่รัฐบาลเป่ย์หยาง ระหว่างนั้นได้มีการประกวดออกแบบธงซึ่งจัดโดยสมาพันธ์ความร่วมมือเพื่อการปฏิวัติประชาธิปไตย กองทหารในหวูชางจึงเลือกธงดาว 9 แฉกกับ Taijitu^[6] ซุน ยัตเซ็น จึงได้เลือกธง ตะวันฉาย ฟ้าใส ออกแบบโดย ลู่เฮาตุง.^[6]

เป้าหมายหลักของการลุกฮือเพื่อต่อต้านการปกครองของชนกลุ่มน้อยแมนจู, ซุน ยัตเซ็น Song Jiaoren และ Huang Xing ซึ่งมีความคิดในเชิงต่อต้านการแบ่งเชื้อชาติ จึงเลือกธงที่ใช้สีซึ่งมีความแตกต่างกัน^[9] ในความคิดดังกล่าวไม่รวมถึงชาวจีนฮั่นสืบเนื่องจากชาวจีนฮั่นซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่ต่อชนกลุ่มน้อยแมนจูที่เป็นชนชั้นปกครอง.^[10]

ธง"ห้าเชื้อชาติใต้หนึ่งสหภาพ" ใช้แค่ช่วงเวลาสั้นๆภายหลังจากการกรีฑาทัพขึ้นเหนือ

ธงดังกล่าวได้มีการใช้ในรูปแบบต่างๆ เช่น จักรวรรดิจีน (หยวน ซื่อไข่) และ แมนจูกัว ซึ่งเป็นรัฐหุ่นเชิดของญี่ปุ่น (ธงชาติแมนจูกัว). ในแมนจูกัว, ตามนัยความหมาย (五族協和) ได้สื่อออกมา, แต่นิยามในเรื่องชนชาติได้เปลี่ยนแปลง กล่าวคือ ชาวญี่ปุ่น (สีแดง), ชาวจีนฮั่น (สีน้ำเงิน), ชาวมองโกล (สีขาว), ชาวเกาหลี (สีดำ) และชาวแมนจู (สีเหลือง)

ภาพธง

รัฐบาลเป่ย์หยาง：

• 
  ธงชาติ

ธงราชการ：

• 
  ธงเจ้าพนักงานศุลกากร
• 
  ธงเจ้าพนักงานไปรษณีย์

ธงทหาร：

• 
  ธงผู้บัญชาการทหารสูงสุด
• 
  ธงตำรวจเป่ย์หยาง
• 
  ตราราชการกองทัพเป่ย์หยาง
• 
  เป้าหน้าวัวกองทัพอากาศ

รัฐบาลปฏิรูปสาธารณรัฐจีน (ค.ศ. 1938–1940)：

• 
  ธงชาติ

จักรวรรดิจีนของหยวน ซื่อไข่：

• 
  ธงชาติ (แบบร่าง)
• 
  ธงชาติ

ดูเพิ่ม

• ธงศาสนาพุทธ
• ห้าเชื้อชาติใต้หนึ่งสหภาพ (แมนจูกัว)
• Zhonghua minzu

อ้างอิง

1. Murray A. Rubinstein (1994). Murray A. Rubinstein (บ.ก.). The Other Taiwan: 1945 to the present (illustrated ed.). M.E. Sharpe. p. 416. ISBN 1-56324-193-5. สืบค้นเมื่อ 2010-06-28.
2. James A. Millward (2007). Eurasian crossroads: a history of Xinjiang (illustrated ed.). Columbia University Press. p. 208. ISBN 978-0-231-13924-3. สืบค้นเมื่อ 2010-06-28.
3. Paul Hibbert Clyde, Burton F. Beers (1971). The Far East: a history of the Western impact and the Eastern response (1830–1970) (5, illustrated ed.). Prentice-Hall. p. 409. ISBN 9780133029765. สืบค้นเมื่อ 2010-06-28.
4. Making of America Project (1949). Harper's magazine, Volume 198. Harper's Magazine Co. p. 104. สืบค้นเมื่อ 2011-06-13.
5. Young, Louise (July 2017). "When fascism met empire in Japanese-occupied Manchuria". Journal of Global History. Cambridge University Press. 12 (2): 274–296. doi:10.1017/S1740022817000080. S2CID 164753522 – โดยทาง CambridgeCore.
6. Fitzgerald, John. [1998] (1998). Awakening China: Politics, Culture, and Class in the Nationalist Revolution. Stanford University Press publishing. ISBN 0-8047-3337-6, ISBN 978-0-8047-3337-3. pg 180.
7. "China's Islamic Heritage". 5 March 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-03-14. The Nationalist government had recognised all Muslims as one of "the five peoples"—alongside the Manchus, Mongols, Tibetans and Han Chinese—that constituted the Republic of China
8. Suisheng Zhao (2004). A nation-state by construction: dynamics of modern Chinese nationalism (illustrated ed.). Stanford University Press. p. 171. ISBN 0-8047-5001-7. สืบค้นเมื่อ 2011-06-12.
9. Hsiao-ting Lin. [2010] (2010). Modern China's ethnic frontiers: a journey to the west. Taylor & Francis publishing. ISBN 0-415-58264-4, ISBN 978-0-415-58264-3. pg 7.
10. Chow, Peter C. Y. [2008] (2008). The "one China" dilemma. Macmillan publishing. ISBN 1-4039-8394-1, ISBN 978-1-4039-8394-7. pg 31.