Kraljevina Srbija se ovde odnosi na pokrajinu Habsburškog carstva koja je postojala u centralnim delovima današnje Republike Srbije između 1718. i 1739. godine, u vreme druge austrijske okupacije.
Naziv
Austrijski službeni dokumenti toga vremena ovu teritoriju nazivaju Kraljevina Srbija, a austrijski car za sebe uzima titulu kralja. Upravnik oblasti imao je titulu guvernera, a uprava oblasti je nazvana Vojna Komandatura Kraljevine Srbije (nem.Militärkommandatur des Königreichs Serbien).
Turci se nisu mirili s gubitkom. Nakon uspešnog rata sa Rusijom (Prutski rat) i dok je Austrija bila zauzeta Ratom za špansko nasleđe, Turci su 1714. napali Mletačku republiku (Tursko-mletački rat 1714-1718, poznat i kao Drugi Morejski rat, u Hrvatskoj i kao Sinjski rat). Osmanlije su bile pretežno uspešne, oteli su Mlecima Moreju (tj. Peloponez - to je postigao Damad Ali paša, čije se turbe nalazi na beogradskoj tvrđavi), kao i preostala uporišta na Kritu, ali nisu uspeli da zauzmu Krf. U leto 1715, bosanski paša je s velikom vojskom krenuo na Sinj ali je tu poražen. Pritisak na Mletke je popustio 1716. ulaskom Austrije u rat. Iste godine Eugen Savojski odnosi pobedu kod Petrovaradina i osvaja Banat. U leto 1717 opseda Beograd, kojeg osvaja, nakon čega razbijena turska vojska Numan-paše Ćuprilića beži pred srpskim dobrovoljcima[1].
Osmansko carstvo je Požarevačkim mirom1718 izgubilo Banat i ostatak Srema, kao i bosansku Posavinu, Srbiju do Zapadne Morave i Kamenice (bez crnorečkog i knjaževačkog okruga na istoku i Krupnja u Podrinju[1]). Austrijanci su dobili i Malu Vlašku, a Mlečani pojas današnje Dalmacije sa Imotskim (čime je konačno ustanovljena granica sa Bosnom).
Uprava
Ugarska dvorska kancelarija je polagala pravo na osvojene teritorije, kao nasleđe krune Svetog Stefana, ali je to bečka vlada odbila, jer su osvojene carskim oružjem[1].
Zvanični naziv za austrijsku upravu u današnjoj centralnoj Srbiji bio je Vojna Komandatura Kraljevine Srbije, nem. Militärkommandatur des Königreichs Serbien (odnosno Servien po ondašnjem izgovoru). Od ove administracije bili su izuzeti krajinski i istočni deo požarevačkog okruga i dodeljeni su na upravu banatskoj administraciji u Temišvaru[1] (Tamiški Banat).
U „Kraljevini“ Srbiji je 1717-20. privremena vojna uprava na čelu sa grofom Odvijerom, a od 1720. godine građanska uprava – Administracija Srbije (ili Beogradska administracija), koja je bila lično carevo vlasništvo. Na čelu administracije (zvanična titula je „predsednik administracije“ a nezvanična „guverner“) je princ od Virtemberga sa po 2 savetnika (građanin + vojnik) za administrativnu i za sudsku vlast. Od 1733-36. guverner Srbije je general Maruli a od 1736. feldmaršal de Valis (obojica grofovi). Administrativna i sudska vlast bile su u vojnim, a finansijska u komorskim rukama. Vojna vlast je bila potčinjena Dvorskom ratnom veću a komorska – Dvorskom komorskom veću. Administracija Srbije dosta je zavisila od odobrenja koja su slata iz ovih veća, ali im je ponekad neke odluke i samo stavljala do znanja.
Administrativna podela
Zemlja je podeljena na 11 distrikata (okruga, provizorata), koji se dele na knežine, a ove na sela. Distriktom upravlja provizor uz pomoć išpana - župana (kao prvog pomoćnika i zamenika) i 2-3 ibrajtera, knežinama oborknezovi a selima knezovi. Provizor vrši administrativnu, sudsku, policijsku i finansijsku vlast. Oborknezovi i knezovi su zadržani iz turskih vremena dok su ostali novodovedeni činovnici koji dobijaju plate iz državne blagajne. 1/3 sela u Srbiji je pusto. Dažbine se plaćaju komori (glavna – porez na zemljište), pošto je u Srbiji jedini feudalac država. Osim „komorskih“ postoje i „hajdučka“ sela.
Beograd je zaseban: ima nemačku i srpsku opštinu. Srbi imaju svoj zbor uglednih ljudi i opštinski odbor sa knezom/birovom koji je i sudija.
Oružane snage
Sedište vojske je u Beogradu gde su smešteni grenadiri i pešadija. Još 3 konjičke divizije raspoređene su po Šapcu, Valjevu, Rudniku i Jagodini. Pored toga postoji i srpska milicija koja je organizovana u kapetanate (15) po selima (nisu spojena u teritorijalnu celinu) i kojoj je na čelu oberkapetan Vuk Isaković. „Hajdučka“ sela nalaze se uglavnom uz granicu i ima ih različiti broj po distriktima (od 2 do 15). Uživaju određne povlastice a treba da čuvaju granicu, putnike i skoroteče (glasnike).
Opšte prilike i crkvena politika
Srbija je austrijsku okupaciju dočekala skoro opustošena, a situacija se neće ni kasnije popraviti. Prema izveštaju grofa Najperta Dvorskom ratnom veću, u Srbiji je 1717-18. bilo više opustelih nego nastanjenih mesta, u kragujevačkoj nahiji svega 38 naseljenih mesta prema 164 pusta (među kojima čak i Kragujevac). Beograd je imao 494 "podanika" (tj. poreskih obaveznika odn. njihovih domaćinstava), zatim Bogatić u Mačvi 144 podanika, ali mesta obično nisu imala više od 10 poreskih obveznika. Ukupan broj stanovnika Srbije okupirane od Austrijanaca se procenjuje na 40.000[2].
Administracija Srbije je funkcionisala sporo i teško zbog složenosti kompetencija u bečkoj centrali i između centrale i nje. Bila je obeležena grabežljivošću guvernera i njegovih organa. Narod je trpeo i od hajdučije, koja je navodno bila u vezi sa nekim ljudima iz sistema, a takođe i od bespravnog i bezobzirnog iskorišćavanja svoje radne snage i stoke. Stanje je bilo tako teško da je narod počeo da se seli u turske krajeve, a čak su i austrijske vlasti smatrale da je situacija za plakanje[1].
Mitropolit Vićentije Jovanović (1731-37) se u pismu ruskoj carici Ani žali na austrijske vojnike i tvrdi da ovi pljačkaju kuće, imanja, crkve, pa čak i mrtvace u grobovima. Prema austrijskom popisu iz 1721. u Srbiji su bile 6023 "sesije" a već pet godina kasnije samo 4103. Guverner Aleksandar Virtemberški je priznavao da bi "čitavi krajevi morali dezertirati ako ostane ovako". To je bio jedan od razloga zbog koga su u Srbiju dovođeni nemački naseljenici, naročito u Beograd koji je izgrađivan u veliku tvrđavu[3].
Položaj crkve
Austrijska vlada je nameravala da u Srbiji radi u ime katoličanstva. S jedne strane, Karlo VI je još pre Požarevačkog mira odlučio da u Srbiju pošalje misionare a nova uprava je dobila uputstvo da se ima delovati oprezno, da se pomogne delo unije. S druge strane, dozvoljeno je samo doseljavanje katolika u Srbiju, naročito je bilo poželjno da u Beogradu uvek ima više katolika nego pravoslavnih. U Smederevu je 1726. ustanovljena biskupija, sa kanonicima u više mesta. U Beogradu je iste godine osnovana vrsta niže gimnazije, a nastavnici uopšte su morali polagati ispite pred isusovačkim komisijama[1].
Pravoslavnoj crkvi su pravljene teškoće iz verskih i unutrašnje političkih razloga. U Banatu je i za pravoslavne propisano slavljenje katoličkih praznika, izbor mitropolita i episkopa je bio pod carskom kontrolom, oni nisu mogli ići u narod bez pratnje činovnika. Kada je 1725. umro karlovački mitropolit Vićentije Popović, Srbi su želeli da njegovo mesto preuzme beogradski mitropolit Mojsej Petrović, čime bi se ujedinila srpska crkva u austrijskom carstvu. Ovo nije odgovaralo katoličkom kleru, jer bi umanjilo mogućnost unije, a austrijske vlasti su se plašile da bi moglo pojačati zahteve Ugarske dvorske kancelarije. Spor je trajao dugo, da bi 1. aprila 1727. Beč potvrdio Mojseja za mitropolita karlovačkog i samo administratora beogradskog, što Srbi nisu želeli primiti. Narodni sabor je uputio predstavku i sam Mojsej je išao u Beč da objasni stav naroda. Beč je na to odgovorio 1729., u suštini negativno, tako da je upućena nova deputacija 1730. tokom koje je Mitropolit Mojsije umro u Beču 27. jula. Slična priča se ponovila 1731., kada su Srbi kandidovali aradskog vladiku Vićentija Jovanovića[3].
Srpska crkva se pritiscima odupirala hvatanjem veza sa Rusijom odakle se širila slava Petra Velikog. On je, nakon molbi mitropolita Mojseja, naredio 1722 da se srpskim crkvama pošalje "odejanja" i knjiga, kao i dvojica kijevskih vaspitanika za nastavnike među Srbima. U Karlovce je tek 1726. došao Maksim Suvorov, koji je jedno vreme proveo i u Beogradu. Ruski uticaj će postati veliki i u crkvi i u narodu, tako da je čak i stari književni srpskoslovenski jezik napušten u korist ruskoslovenskog[3].
Rusi i Turci su ponovo zaratili 1735, u centru sukoba se nalazio Krimski kanat. Austrija se pridružila svom ruskom savezniku u julu 1737. mada ne u najpovoljnijim okolnostima (sukob sa Francuskom oko izbora novog poljskog kralja od 1733 i mađarski ustanak 1734-35).
Iako nezadovoljni odnosom Austrije, veći deo Srba se odlučio za rusko-austrijsku stranu. Na tajnom zboru marta 1737., srpski patrijarh Arsenije IV Jovanović Šakabenta sa nekoliko episkopa i svetovnih glavara sa turskog područja su se odlučili da pomažu austrijskoj vojsci[4].
Austrija je odmah po ulasku doživela jedan veliki poraz u Bici kod Banje Luke 4. avgusta, čemu je navodno doprineo neki Srbin, koji je davao uputstva Turcima[4]. Situacija se, u početku, bolje odvijala na samom srpskom ratištu, gde je carska vojska imala srpske pomoćne odrede, pod zapovedništvom kragujevačkog oberkapetana Staniše Markovića Mlatišume. Istog dana, 28. jula (8. avgusta), zauzeti su Niš i Novi Pazar. Starovlaški knez Atanasije Rašković je sa svojim ljudima uzeo Novu Varoš i Prijepolje. Ipak, odziv Srba i Albanaca za dizanje ustanka je bio slab, izbila je kuga, turski vojni odgovor je bio energičan, a Austrijanci dezorganizovani. Nakon poraza kod Vidina, Austrijanci 24. avgusta napuštaju Novi Pazar. Patrijarh i izbeglice kreću u povlačenje sa Austrijancima, koji uglavnom trpe poraze[4].
U navedenim kartama su sva osvajanja između Drine, Save i Dunava označena kao Srbija (moguće u geografskom smislu), mada je istočni deo pripojen Tamiškom Banatu:
Članci iz GodišnjakaArhivirano 2012-10-06 na Wayback Machine-u Muzeja grada Beograda (ćirilica): (donji linkovi zasad mrtvi, tražiti preko "Godišnjaka")
