Konrad II (12. februar 1074 – 27. jul 1101) bio je srednjovjekovni kralj Njemačke iz Salijske dinastije, koji je vladao od 1087. do 1098. te Italije od 1093. do 1098. Rodio se u opatiji Hersfeld kao drugi sin rimsko-njemačkog cara Heinricha IV i carice Berte od Savoje. Njegov stariji brat Heinrich je umro kao beba u augustu 1071. te je Konrad tako postao prijestonasljednik. Svog oca je slijedio na putu za Canossu, a poslije je ostao u Italiji gdje ga je obrazovao nadbiskup Tedald od Milana. Za očeve vladavine je 1087. izabran za kralja Njemačke i službeno okrunjen 30. maja iste godine. Šest godina kasnije je u Italiji od strane milanskog nadbiskupa Anselma III okrunjen za kralja Italije.
Za vrijeme boravka u Italiji je došao pod uticaj grofice Matilde od Toskane kao i pomajke Evpraksije Kijevske, zahvaljujući čemu je u sporu o investituri stao na stranu papa i okrenuo se protiv vlastitog oca. Godine 1095. je došao na crkveni Koncil u Piacenzi gdje je pred papom Urbanom II i drugim velikodostojnicima potvrdio Evpraksijine optužbe kako mu je otac bio pripadnik heretičke sekte nikolaita, priređivao orgije na dvoru uključujući crnu misu na Evpraksijinom golom tijelu, te mu čak nudio da opći sa vlastitom pomajkom. Urban ga je nakon toga proglasio papskim stratorom, uredio brak sa normanskom princezom Constance od Sicilije, kćeri grofa Rogera I. Heinrich IV je na to reagirao tako što je u aprilu 1098. sazvao carsku skupštinu (Reichstag) u Mainzu. Ona je formalno oduzela Konradu sve titule i za nasljednika proglasila mlađeg brata Heinricha V. Konrad, koji izvan Italije nije mogao uticati na politička zbivanja, umro je u Firenci tri godine kasnije.
