Praindoiranci su hipotetički govornici proto-indoiranskog jezika odnosno narod čiji su pripadnici predstavljali zajedničke pretke današnjih indoarijskih i iranskih naroda. U akademskim krugovima generalno je prihvaćena hipoteza da su Proto-Indoiranci na područje današnjeg Irana i južne Azije stigli iz Centralne Azije kroz 3. i 2. milenijum pne. Krajem 20. vijeka u Indiji su se razvile oprečne teorije (tzv. hipoteza o egzodusu iz Indije) da su Proto-Indoiranci kao i Proto-Indoevropljani oko 3000. pne. zapravo migrirali iz pravca Indijskog potkontinenta prema zapadnoj Evroaziji, no ovakvi revizionistički scenariji ne poklapaju se s historijskim i arheološkim dokazima pa nisu prihvaćeni odnosno smatraju se plodom indijskog etnocentrizma.
Indoiranska porodica u modernoj se terminologiji naziva i arijskom, a korištenje etnonimaarija ovjereno je kod obje podgrupe (iranske i indoarijske). Termin se na indoarijskoj strani pojavljuje u sanskritu, a na iranskoj u avestičkom i staroperzijskom. Kroz 19. i 20. vijek u Evropi je arijski etnonim povezivan s irskim čime se razvila hipoteza o svim Indoevropljanima kao potomcima drevnih Arijaca. Teorija je ubrzo dobila i rasističku dimenziju o tzv. arijskoj rasi, a potpuno je napuštena sredinom 20. vijeka. S obzirom da i dan danas mnoge bijelačke rasističke i okultističke skupine rabe pridjevarijski kao oznaku za svoju ideologiju, stručnjaci u novije vrijeme zbog pejorativne konotacije češće rabe termin indoiranski. Dok je kod istočne tj. indoarijske grane etnomim Arijci kroz historiju iščezao, na zapadnoj tj. iranskoj strani kontinuirano je očuvan do današnjeg dana u nazivu Irana te kod Oseta u nazivu ironskog dijalekta.
J. P. Mallory i D. Q. Adams: Encyclopedia of Indo-European Culture, London i Chicago, Fitzroy-Dearborn, 1997., str. 303.-311.
Roger Blench i Matthew Spriggs: Archaeology and Language, III: Artefacts, languages and texts, London i New York, Routledge, 1999.; poglavlje - Asko Parpola: The formation of the Aryan branch of Indo-European
