Herihor je bio egipatski vojni oficir i Visoki svećenik Amuna u Tebi (1080. pne. do 1074. pne.) za vrijeme vladavine faraona Ramzesa XI. Dok mu je porijeklo nepoznato, pretpostavlja se da su mu roditelji bili Libijci.[1] Posljednje studije Karl Jansen-Winkelna u ZAS 119 (1992) sugeriraju da je Piankh--za koga se smatralo da je Herihorov nasljednik--u stvari bio Herihorov tast i prethodnik.[2]
Herihor je napredovao kroz vojsku za vrijeme vladavine Ramzesa XI i bio ključna ličnost u uspostavljanju reda nakon što je Pinehesy, potkralj Nubije, izbačen iz Tebe. Njegova supruga Nodjmet je mogla biti kći Ramzesa XI. Nakon toga je preuzeo sve više i više titula, od visokog svećenika do vezira, da bi na kraju otvoreno preuzeo kraljevsko prijestolje u Tebi iako je još uvijek nominalno kao suverena priznavao Ramzesa XI, tadašnjeg egipatskog kralja. Herihor zapravo nije imao previše vlasti izvan okolice Tebe, a Ramzes XI ga je nadživio za dvije godine. Dok su Herihor i Nodjmet dobili kraljevske kartuše na natpisima svoje grobne opreme, ime Ramzesa XI se nastavljalo spominjati u službenim dokumentima u ostatku zemlje.[3] Dva vladara su se prešutno sporazumjela o novom političkom ustrojstvu u kome će Visoki svećenik biti jednako važan kao i faraon. Iz njegovog perioda potječe i znameniti Wenamunov izvještaj, koji je napravljen u 5. godini Herihorove vladavine.
De facto podjela vlasti između Ramzesa XI i njegovih nasljednika iz 21. dinastije s jedne, te Visokih svećenika Amuna u Tebi (koja se u drevnim egipatskim izvorima spominje pod nazivom Wehem Mesut) dovela do je političke podjele Egipta na Gornji i Donji Egipat, pri čemu su tzv. taniski kraljevi vladali iz Tanisa. U stvarnosti je ta podjela bila pomalo umjetna, s obzirom da su vladari i jednog i drugog dijela Egipta bili rodbinski povezani - tako je Herihorov praunuk okrunjen kao Psusennes I u Tanisu.
Izvori
- ↑ Ian Shaw & Paul Nicholson, The Dictionary of Ancient Egypt, British Museum Press, 1995. p.124
- ↑ Karl Jansen-Winkeln, Das Ende des Neuen Reiches, ZAS 119 (1992), pp.22-37
- ↑ Shaw & Nicholson, op. cit., p.125
