غزل شاعری دی اک ونڈ اے جیڑی پنجابی چ اردو تے فارسی توں آئی پر ایدی پہل عربی چوں ہوئی۔ عربی چ ایدا مطلب سوانیاں نال گلاں کرناں اے۔
غزل دے پہلے شعر دے دونیں مصرعے اک قافیہ تے اک ردیف ہوندے نیں۔ پہلے شعر نوں مطلع کیا جاندا اے۔ دوجے سارے شعراں چ شعر دا دوجا مصرع مطلع دے ردیف قافیے نال رلدا اے۔ انت دے شعر چ شاعر اپنا تخلص ورتدا اے۔
غزل چ اجکل ہر طراں دی گل کیتی جاندی اے۔
غزل
مینوں تیرا شباب لے بیٹھا
رنگ گورا گلاب لے بیٹھا
دل دا ڈر سی کتے نہ لے بیٹھے
لے ہی بیٹھا جناب لے بیٹھا
ویلھ جد وی ملی ہے فرضاںتوں
تیرے مکھ دی کتاب لے بیٹھا
کنی بیتی تے کنی باقی ہے
مینوں ایہو حساب لے بیٹھا
مینوں جد وی تسیں ہو یاد آئے
دن دیہاڑے شراب لے بیٹھا
شو نوں اک غم تے ہی بھروسا سی
غم توں کورا جواب لے بیٹھا
غزل
کون میرے شہر آکے مڑگیا
چن دا سارا ہی چانن رڑھ گیا
پیڑ پاکے جھانجراں کدھر ٹری
کہڑے پتنیں غم دا میلا جڑ گیا
چھڈ کے عقلاں دا جھکا آلھنا
اڑ گیا ہجراں دا پنچھی اڑ گیا
ہے کوئی سوئی کھندوئی دستو!
وقت دے پیراں چ کنڈا پڑگیا
شہرتاں دی دھڑ، تے صورت وہ ہے
فر وی خورے ہے کیہ میرا تھڑ گیا
ہور دیکھو
