Środki napadu powietrznego

Środki napadu powietrznego (ŚNP) – środki zdolne do przeniesienia powietrzem ładunków bojowych i dokonania uderzenia z powietrza na obiekty położone na obszarze kraju oraz wojska^[1].

Podział ŚNP

Rosyjski samolot bombowy Tu-160

Śmigłowiec szturmowy AH-64 Apache

W zależności od konstrukcji, czynników lotu i charakteru działań ŚNP dzielą się na^[2]:

• aerodynamiczne aparaty latające
  • pilotowane
    • samoloty
      • samoloty bombowe
      • samoloty myśliwskie
      • samoloty myśliwsko-bombowe
      • samoloty szturmowe
      • samoloty rozpoznawcze
      • samoloty pokładowe
      • samoloty transportowe
      • samoloty walki radioelektronicznej
      • samoloty tankowce
    • śmigłowce
      • śmigłowce przeciwpancerne
      • śmigłowce szturmowe
      • śmigłowce obserwacyjno-łącznikowe i rozpoznania
      • śmigłowce wielozadaniowe
      • śmigłowce transportowo-desantowe
  • bezpilotowe
    • bezzałogowe systemy powietrzne
      • rozpoznawcze
      • uderzeniowe
      • specjalne
      • inne
    • rakiety balistyczne
    • rakiety skrzydlate
• aerostatyczne aparaty latające^[a]
  • pilotowane aerostatyczne aparaty latające (sterowce)
  • bezpilotowe aerostatyczne aparaty latające (balony dryfujące)
• wojskowe aparaty kosmiczne^[b]
  • bojowe aparaty kosmiczne
  • kosmiczne aparaty zabezpieczenia

W zależności od rodzaju wykonywanego zadania oraz przeznaczenia ŚNP dzielą się na^[3]:

Międzykontynentalny pocisk balistyczny Minuteman

• strategiczne środki napadu powietrznego
  • urządzenia wojskowo-kosmiczne
  • międzykontynentalne rakiety balistyczne
  • bombowce strategiczne
  • samoloty rozpoznawcze
  • samoloty tankowania powietrznego
• taktyczne środki napadu powietrznego
  • rakiety taktyczne
  • rakiety operacyjno-taktyczne
  • samoloty bombowe
  • samoloty myśliwsko-bombowe
  • samoloty myśliwskie
  • samoloty rozpoznawcze
  • samoloty walki radioelektronicznej
  • samoloty lotnictwa pokładowego
• bezzałogowe systemy powietrzne
  • rozpoznawcze
  • bojowe

Lotnicze środki rażenia

Brytyjska bomba burząca Grand Slam

Działko M61 Vulcan stanowiące uzbrojenie strzeleckie samolotów

Wyrzutnie niekierowanych pocisków Hydra na śmigłowcu Bell AH-1 Cobra

Broń lotnicza to środki bojowe wraz z ich napędami, urządzeniami do sterowania lub stabilizacji toru lotu i zapalnikami^[4].

Podział broni lotniczej

Ze względu na sposoby oddzielania się środka bojowego od statku powietrznego^[4]:

• broń bombardierska (bomby)
  • bomby zasadniczego przeznaczenia
    • bomby burzące
    • bomby odłamkowe
    • bomby odłamkowo-burzące
    • bomby przeciwczołgowe
    • bomby zapalające
    • bomby przeciw okrętom podwodnym
  • bomby pomocniczego przeznaczenia
    • bomby oświetlające
    • bomby błyskowe
    • bomby ćwiczebne
  • bomby specjalnego przeznaczenia
    • bomby orientacyjno-sygnalizacyjne
    • morskie bomby orientacyjne
    • bomby dymne
    • bomby imitacyjne^[c]
    • bomby agitacyjne
• broń strzelecka^[d]
• broń rakietowa
  • niekierowane pociski rakietowe
  • kierowane pociski rakietowe^[e]
    • pociski małego zasięgu
    • pociski średniego zasięgu
    • pociski dużego zasięgu

Uwagi

1. Aerostatyczne aparaty latające to urządzenia wykorzystujące prądy powietrzne na dużych wysokościach. Niektóre z nich mogą być wyposażone w silniki^[3].
2. Pilotowane lub bezpilotowe wojskowe aparaty kosmiczne mogą wykonywać zadania bojowe lub zadania zabezpieczające. Bojowe aparaty kosmiczne są przeznaczone do prowadzenia walki w kosmosie, w tym do zwalczania naziemnych obiektów z przestrzeni kosmicznej; kosmiczne aparaty zabezpieczenia są przeznaczone do rozpoznania przeciwnika, zapewnienia nawigacji i łączności wojskom własnym, prowadzą walkę radioelektroniczną, realizują zabezpieczenie geodezyjne, meteorologiczne itp^[3].
3. Bomby imitacyjne zazwyczaj imitują wybuch bomby jądrowej. Są uzbrajane zapalnikami odległościowymi lub uderzeniowymi w zależności od tego, czy ma być imitowany wybuch powietrzny czy naziemny^[5].
4. Lotnicza broń strzelecka to działka, karabiny i granatniki montowane na stałych lub podwieszanych stanowiskach strzeleckich. Najczęściej stosowaną bronią lufową w lotnictwie są działka lotnicze o kalibrze 23 mm i 30 mm oraz karabiny maszynowe 7,62 mm i 12,7 mm^[5].
5. Lotnicze kierowane pociski rakietowe to pociski małego, średniego i dużego zasięgu. Pociski małego zasięgu wykorzystywane są w bezpośrednich walkach powietrznych, są z reguły wyposażone w bierne układy samonaprowadzania na źródło promieniowania podczerwonego; pociski średniego zasięgu służą do zwalczania obiektów powietrznych metodą przechwycenia i zazwyczaj posiadają półaktywny radiolokacyjny układ samonaprowadzania, a pilot musi utrzymywać obiekt ataku w polu widzenia celownika radiolokacyjnego od momentu odpalenia pocisku do chwili jego rażenia; pocisków dużego zasięgu używa się do zwalczania lotnictwa przeciwnika na dalekich podejściach, a do rejonu obiektu ataku pocisk doprowadzany jest przez automatyczny układ bezwładnościowy^[6].

Przypisy

1. Laprus (red.) 1979 ↓, s. 442.
2. Andruszkiewicz, Motyl i Pająk 2021 ↓, s. 15.
3. Andruszkiewicz, Motyl i Pająk 2021 ↓, s. 20.
4. Andruszkiewicz, Motyl i Pająk 2021 ↓, s. 23.
5. Andruszkiewicz, Motyl i Pająk 2021 ↓, s. 25.
6. Andruszkiewicz, Motyl i Pająk 2021 ↓, s. 26.

Bibliografia

• Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
• Marek Andruszkiewicz, Marta Motyl, Jacek Pająk: Rozpoznanie przeciwnika powietrznego w pododdziałach przeciwlotniczych. Wrocław: Akademia Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki, 2021. ISBN 978-83-66299-44-3.