Wychowanek Wisły Kraków, pięciokrotny reprezentant Polski. Rekordzista w liczbie występów w Ekstraklasie, co czyni go liderem tzw. klubu 300. Jest pierwszym zawodnikiem w historii polskiej Ekstraklasy, który rozegrał przynajmniej po sto meczów ligowych w trzech różnych klubach[1].
W Legii Warszawa rozegrał 123 mecze ligowe, strzelając w nich 8 bramek. W warszawskim zespole występował na pozycji defensywnego pomocnika. W ciągu pięciu lat pełnił funkcję kapitana tej drużyny. W sezonie 2005/2006 wywalczył mistrzostwo Polski. 6 lipca 2007 podpisał dwuletni kontrakt z izraelskim klubem Maccabi Hajfa, gdzie po rozegraniu jednego meczu i zdobyciu Toto Cup przeniósł się do Bene Sachnin. W nowym zespole był podstawowym zawodnikiem; jego drużyna zajęła 3. miejsce w lidze, dające prawo gry w Pucharze UEFA.
Po sezonie 2007/2008 przeniósł się do austriackiej Admiry Wacker Mödling. W przerwie zimowej sezonu 2008/2009 wrócił do polskiej ekstraklasy przechodząc do Lechii Gdańsk. W tym klubie pełnił funkcję kapitana drużyny. Odszedł z drużyny po zakończeniu sezonu 2012/2013 po rozegraniu 125 meczów w lidze i zdobyciu 6 goli. Od sezonu 2013/2014 ponownie był zawodnikiem Ruchu Chorzów. W pierwszym sezonie gry znów zdobył brązowy medal Mistrzostw Polski. W barwach Niebieskich zagrał ponad 200 meczów[5].
W styczniu 2018 został grającym trenerem Watry Białka Tatrzańska[6]. W czasie półrocznego pobytu w tym klubie rozegrał 13 spotkań[7]. W lipcu tego samego roku objął posadę szkoleniowca juniorów starszych Wisły Kraków[8]. Pracował tylko kilka dni, odszedł po tym jak brak poparcia dla jego zatrudnienia wyraziło Stowarzyszenie Kibiców Wisły Kraków[9].
Garbarnia Kraków
Od 16 czerwca 2019 do 19 czerwca 2021 był trenerem drugoligowej Garbarni Kraków[10].
Stal Stalowa Wola
23 marca 2022 został trenerem trzecioligowej Stali Stalowa Wola, podpisując kontakt do 30 czerwca 2023 roku[11]. W swoim debiucie 27 marca 2022 roku, prowadzona przez niego „Stalówka” przegrała 0:1 z Podlasiem Biała Podlaska[12]. Sezon 2021/2022 drużyna ze Stalowej Woli zakończyła na 7. miejscu[13]. 21 czerwca 2022 roku prowadzona przez Surmę Stal wygrała w finale Pucharu Polski na szczeblu podkarpackim 3:0 z Karpatami Krosno, zapewniając sobie grę w I rundzie edycji 2022/2023 na szczeblu centralnym[14].
Pomimo pogłosek medialnych o odejściu po sezonie[15], Surma kontynuował pracę w sezonie 2022/2023. Na inaugurację nowego sezonu, Stal przegrała 2:4 w ligowym spotkaniu przeciwko rezerwom Cracovii[16]. Został zwolniony 21 marca 2023; „Stalówkę” prowadził przez dwa sezony w 33. meczach III ligi, 16 wygrał, 6 zremisował, 11 przegrał[2]. W momencie jego odejścia, Stal zajmowała trzecie miejsce w lidze sezonu 2022/2023, z punktem straty do lidera Wieczystej Kraków[17]. Ostatecznie, sezon Stal zakończyła na pierwszym miejscu i awansowała do II ligi[18].
Sandecja Nowy Sącz
15 sierpnia 2023 został trenerem zajmującej ostatnie miejsce po 4 kolejkach II ligiSandecji Nowy Sącz[19]. Pierwsze zwycięstwo osiągnął 16 września 2023, w 9 kolejce II ligi, pokonując u siebie 2:0 klub, który prowadził w minionym sezonie, czyli Stal[20]. 5 stycznia 2024 roku przestał pełnić funkcję trenera Sandecji Nowy Sącz[3].
Syn Fryderyka Surmy, piłkarza i technika dentystycznego[22]. Żonaty z Iwoną[23], z którą ma dzieci: Mateusza i Tobiasza Surmę[22][24]. Brat dziennikarza sportowego Filipa Surmy[25]. Łukasz Surma jest kibicem hiszpańskiego klubu FC Barcelona[22].
.jpg)
