Henckel von Donnersmarck
29 października 1551 Lewocza
13 lipca 1624 Wiedeń
Jan III Henckel
Anna Wildner
Anna Ettinger (1), Barbara Freifrau von Steinberg und Werffenstein (2)
Łazarz II Henckel von Donnersmarck, Jerzy Henckel von Donnersmarck, Martha Henckel von Donnersmarck
Łazarz I Starszy Henckel von Donnersmarck (ur. 29 października 1551 w Lewoczy, zm. 13 lipca 1624 w Wiedniu) – kupiec, bankier, od 1620 roku pan Bytomia, Tarnowskich Gór i Bogumina.
Łazarz Henckel był najstarszym synem spiskiego kupca Jana III Henckla i jego pierwszej żony Anny Wildner. Jego przodkowie od kilku pokoleń zajmowali się kupiectwem, sprawowali godności rajców i rychtarzy (burmistrzów) lewockich. Wstępowali w służbę królów węgierskich (Spisz był wówczas podzielony między Królestwo Węgier i Polski).
Łazarz także był związany z dworem Habsburgów, gdzie jako bankier udzielał pożyczek na prowadzenie wojen z Turkami. W zamian jako zastaw otrzymywał różne ziemie m.in. w 1623 roku w zastaw ziemię bytomską i bogumińską na Górnym Śląsku. Formalnie był panem tych ziem już od 1603 r., ale znajdowały się one wówczas w zastawie pod władzą Hohenzollernów. W zamian za udzielane pożyczki Łazarz I otrzymywał także przywileje dla siebie i swej rodziny. Był m.in. radcą cesarskim i otrzymał inkolat (uprawnienia do sprawowania czeskich urzędów krajowych). W 1607 r. potwierdzono jego dyplom szlachecki. W 1615 został baronem. W 1623 roku Łazarz I faktycznie przejął władzę nad Bytomiem, Tarnowskimi Górami i Boguminem.
Był dwukrotnie żonaty. Potomstwo miał tylko z pierwszą żoną Anną Ettinger. Zmarł 13 lipca 1624 r. w Wiedniu i tam został pochowany. Syn Łazarz II odziedziczył górnośląskie dobra.