Zwyrodnienie szkliste (łac.degeneratio hyalinea; ang.hyaline degeneration, hyalinizing changes, glassy degeneration), szkliwienie, hialinizacja (łac. hyalinosis, hyalinisatio; ang. hyalinosis, hyalinization) – termin używany w patomorfologii, rodzaj zwyrodnienia, zaburzenie przemiany białek pozakomórkowych. Jest to określenie morfologiczne zmian będących skutkiem różnych patologii. Występuje miejscowo, choć często wieloogniskowo. Należy do najczęstszych zwyrodnień białkowych i jest zaliczane do zmian wstecznych.
Patomorfologia
Uważa się, że istota szkliwienia to starzenie się wielkocząsteczkowych białek związane z bardzo znaczną utratą wody. Białka wysięków, macierzy międzykomórkowej tkanki łącznej, białka umiejscowione pod nabłonkami lub śródbłonkiem tworzą w konsekwencji jednorodne, amorficzne, kwasochłonne (barwiące się na różowo eozyną) masy o szklistym wyglądzie.
Przykłady
fizjologiczne włóknienie i szkliwienie ciałka żółtego jajnika - powstaje ciałko białawe (corpus albicans ovarii)
wewnątrzgruczołowe gromadzenie hialiny - np. w gruczole krokowym, pęcherzykach płucnych
zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych (ARDS) oraz noworodków (NRDS lub IRDS) - w wyniku szkliwienia wysięku oraz obumarłych pneumocytów typu I powstają charakterystyczne błony, stąd dawna nazwa tych jednostek chorobowych - "zespół błon szklistych"
Niektórzy zaliczają do zwyrodnienia szklistego również zaburzenia przemiany białek wewnątrzkomórkowych, np. zwyrodnienie kropelkowo-szkliste (łac.degeneratio hyalineo-guttata).
↑Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom II. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 1252. ISBN 83-7430-069-8.
Janusz Groniowski: Patomorfologia. Wyd. II poprawione i uzupełnione. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1974, s. 98-99.
Janusz Groniowski, Stefan Kruś (red.): Podstawy patomorfologii. Podręcznik dla studentów medycyny. Wyd. II. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1991, s. 108-109. ISBN 83-200-1566-9.