Zasada wodzostwa (niem Führerprinzip) – zasada sprawowania władzy w III Rzeszy.
Zasadę wodzostwa cechowała ściśle hierarchiczna struktura władzy, zasada pełnego posłuszeństwa wodzowi, który utożsamiany był z państwem, bezwzględnego podporządkowania wobec poleceń przełożonych i przekonania o ich nieomylności, zależności i odpowiedzialności wobec mocodawców, oraz parareligijny kult przywódcy.
W nazistowskich Niemczech stosowanie zasady wodzostwa powodowało, że ustne zarządzenia[1] i decyzje Hitlera czy Himmlera posiadały moc równą prawu pisanemu. Decyzje tego typu nie wymagały potwierdzenia w dokumentach i stanowiły dalszą podstawę do wydania dalszych zarządzeń o charakterze wykonawczym. "Moc prawną" uzyskiwały również projekty rozporządzeń, opracowane przez odpowiednie organa wykonawcze, po ustnej aprobacie przywódców nazistowskich III Rzeszy[1]. Po 1945 wielu zbrodniarzy nazistowskich tłumaczyło swoje przestępstwa posłuszeństwem wobec zasady wodzostwa.
Przypisy
- ↑ a b Roman Hrabar: Hitlerowski rabunek dzieci polskich. Uprowadzanie i germanizowanie dzieci polskich w latach 1939-1945. Katowice: Śląski Instytut Naukowy w Katowicach, Wydawnictwo Śląsk, 1960, s. 42. OCLC 566412185.
