Zajazd „Poczekaj” – zabytkowy budynek znajdujący się w Jordanowie, w powiecie suskim, w województwie małopolskim. Obiekt został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego[1].
Historia
Zajazd powstał w połowie XIX wieku[1] (inne źródła podają początek XVIII wieku[3][2]) przy dawnym szlaku solnym z Wieliczki na Węgry.
Znajdował się w nim hotel dla kupców, karczma z wyszynkiem oraz w piwnicach wozownia i stajnie dla koni.
Pełnił funkcję zajazdu do I wojny światowej[4].
Po 1918 roku w budynku miała swoją siedzibę Policja Państwowa, a w czasie okupacji Niemcy zainstalowali tam „granatową policję” i żandarmerię niemiecką[4].
Wybuch pocisku w 1942 roku poważnie uszkodził budynek. Po II wojnie światowej został częściowo przebudowany i zaadaptowany na cele biurowe Nadleśnictwa Myślenice. Później pełnił funkcję domu mieszkalnego, a także mieściła się tu filia ośrodka remontowo-budowlanego z Krakowa[5].
W 2012 budynek w złym stanie został sprzedany przez Nadleśnictwo Myślenice prywatnej firmie, która zamierzała przeprowadzić remont i rozpocząć tam działalność restauracyjną i hotelarską[2][6]. Cel ten nie został zrealizowany do dziś (2023).
Opis architektoniczny
Jest to budynek trójkondygnacyjny, wybudowany na planie prostokąta, murowany z kamienia i cegły, częściowo otynkowany, nakryty dachem dwuspadowym.
Najniższą kondygnację wybudowaną z kamienia, nieotynkowaną, stanowi wysokie podpiwniczenie pod całym obiektem, zachowane w pierwotnym kształcie, z typowymi dla domów zajezdnych z tamtego okresu przelotowymi bramami. Otwory bramne znajdujące się w elewacji szczytowej są zwieńczone łukami pełnymi. Wjazdy do piwnic zamknięte są masywnymi wrotami. Okna piwniczne usytuowane na ścianie wschodniej także są półkoliście zamknięte górą[5].
Wschodnia, trójosiowa elewacja obiektu podzielona jest pilastrami. Między nimi umieszczone są prostokątne otwory okienne. Elewacja szczytowa jest dwuosiowa. Wejście główne do obiektu znajduje się w elewacji zachodniej.
Początkowo przy północnej ścianie szczytowej wybudowana była parterowa przybudówka (wyburzona w latach 80. XX wieku)[5].
Przypisy
