Fonds Eurimages du Conseil de l’Europe Les Films du Fleuve Mandragora Movies Mobra Films Romanian National Center for Cinematography Why Not Productions Wild Bunch
Alina i Voichiţa dorastały razem w sierocińcu. Dziewczyny połączyła przyjaźń, z czasem również miłość, jednak drogi ich się rozeszły. Alina wyjechała za chlebem do Niemiec, gdzie pracuje jako kelnerka, Voichiţa natomiast odnalazła spokój jako mniszka w klasztorze, na skraju niewielkiego miasteczka za wzgórzami. To tutaj właśnie przyjeżdża Alina, aby nakłonić Voichiţę do wyjazdu wraz z nią do Niemiec. Voichiţa waha się, wie, że jeżeli opuści klasztor, nie będzie mogła już tam wrócić; natomiast Alina, która nie wyobraża sobie ponownego rozstania z Voichiţą, kłamie, że chce wstąpić do zakonu, w rzeczywistości chce być blisko Voichiţy. Alina nie chce się jednak podporządkować regule klasztornej, ponadto dostaje ataków epilepsji, co przez władze klasztoru uznane zostaje za opętanie przez diabła. Pop postanawia przeprowadzić egzorcyzmy.
Odbiór i krytyka filmu
W Polsce Barbara Hollender pisała w „Rzeczpospolitej”, że „W tej historii młodych kobiet jest wszystko, co je otacza, co ukształtowało ich mentalność i sposób myślenia. Ale liczy się tu również delikatna opowieść o miłości i potrzebie bliskości”[5]. Tadeusz Sobolewski z „Gazety Wyborczej” zwrócił uwagę, że Alina sprawuje władzę nad Voichitą, a łączy je „coś więcej niż przyjaźń - fizyczna zależność, przed którą Voichita się broni uciekając do klasztoru”, jednak jego zdaniem film nie osiąga mocy innego filmu Mungiu „4 miesięcy, 3 tygodni, 2 dni”, gdyż „to film pęknięty: przenikliwy w odsłanianiu patologii rzeczywistości”, ale też „pojawia się w nim tendencyjność w ukazaniu prawosławia”[7].
