Włodzimierz Juliusz Prosnak (ur. 21 kwietnia 1925 w Łasku, zm. 24 sierpnia 2014 w Gdańsku) – polski aerodynamik, specjalista w zakresie mechaniki płynów, profesor, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk[1].
Życiorys
W 1950 ukończył Politechnikę Warszawską. W 1957 uzyskał stopień doktora nauk technicznych. W 1964 został mianowany profesorem tytularnym, a w 1972 - zwyczajnym. Od 1948 roku pracował w Instytucie Techniki Lotniczej i Mechaniki Stosowanej Politechniki Warszawskiej. W latach 1962–1970 był na tej uczelni kierownikiem Zakładu Dynamiki Gazów, 1970–1974 - Zakładu Aerodynamiki, a 1974–1980 - Zakładu Mechaniki Płynów. W latach 1955–1968 był pracownikiem naukowym Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. W latach 1968–1970 był dyrektorem Centrum Obliczeniowego PAN, 1980–1997 - kierownikiem Samodzielnej Pracowni Numerycznej Mechaniki Płynów Instytutu Maszyn Przepływowych PAN w Gdańsku. Od 1984 do 1998 kierował Katedrą Mechaniki Płynów Politechniki Gdańskiej. Od 1994 do 1996 i od 1998 do 2007 pracował w Instytucie Oceanologii PAN[2].
W 1969 został członkiem korespondentem PAN, a w 1986 - jej członkiem zwyczajnym. W 1982 został członkiem zwyczajnym TNW[3]. W latach 1985–1995 był prezesem Gdańskiego Towarzystwa Naukowego[4].
W 1991 otrzymał Nagrodę Naukową Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza. W 2003 został wyróżniony tytułem doktora honoris causa Politechniki Częstochowskiej.
Pochowany na Cmentarzu Łostowickim w Gdańsku[5].
Badania naukowe
Jest uważany za prekursora numerycznej mechaniki płynów w Polsce. Pierwszą pracę na temat elektronicznych maszyn liczących opublikował w 1961[6]. Zajmował się także teoretyczną i eksperymentalną mechaniką płynów. Był autorem ponad 110 publikacji naukowych oraz 18 podręczników i skryptów. W latach 1961–1962 na Uniwersytecie Princeton w USA badał zagadnienia związane ze „sterowaną” warstwą przyścienną. Pozostawił prace poświęcone teorii układu dowolnych profili lotniczych i teorii profilu z klapą strumieniową. Opracował algorytmy efektywnego odwzorowania konforemnego dowolnych obszarów wielospójnych na obszary kołowe i zastosował je do rozwiązania różnych zagadnień ruchu płynu[7].
Ważniejsze publikacje
- Mechanika płynów (Warszawa, PWN, tom 1: Statyka płynów i dynamika płynów, 1970; tom 2: Dynamika gazów, 1971)
- Teoria układu profilów lotniczych (Wrocław-Warszawa-Kraków, Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1981)
- Wprowadzenie do numerycznej mechaniki płynów: Metody przybliżone rozwiązywania zagadnień różniczkowych zwyczajnych (Wrocław-Warszawa-Kraków, Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1993)
- Równania klasycznej mechaniki płynów (Warszawa, PWN, 2006)
Przypisy
Identyfikatory zewnętrzne:
