Ten artykuł dotyczy majora artylerii. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko Władysław Markowski.Władysław Markowski[a], ps. Mendel Markus[2] (ur. 3 lipca 1882 na Wołyniu[2], zm. 13 sierpnia 1944 w Warszawie) – major artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
Życiorys
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach rosyjskiej 79 Brygady Artylerii, która wchodziła w skład 79 Dywizji Piechoty[3]. Awansował z chorążego na podporucznika[3]. 30 czerwca 1915 pozostawiony na polu bitwy i uznany za zaginionego[3].
1 czerwca 1921, w stopniu podporucznika, pełnił służbę w 18 dywizjonie artylerii ciężkiej[4]. Później został przeniesiony do 9 pułku artylerii polowej[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 53. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5][6]. W 1923 pełnił służbę w 1 pułku artylerii ciężkiej w Modlinie na stanowisku pełniącego obowiązki komendanta kadry baterii zapasowej[7]. W następnym roku został przesunięty na stanowisko dowódcy I dywizjonu[8]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 15 sierpnia 1924 i 15. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9][10]. W maju 1926 został przeniesiony do kadry oficerów korpusu artylerii z jednoczesnym przydziałem do Zakładu Przeciwgazowego w Zegrzu na stanowisko kierownika zakładu[11]. 10 czerwca tego roku objął obowiązki kierownika zakładu[12]. W styczniu 1928 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I, a z dniem 31 lipca tego roku przeniesiony w stan spoczynku[13]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[14]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Koszykowej 46 m. 7[2].
13 sierpnia 1944 został zamordowany w egzekucji w ruinach getta na Nowolipkach, w pobliżu kościoła św. Augustyna[15][16].
Ordery i odznaczenia
Zobacz też
Uwagi
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Władysław I Markowski”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko[1].
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 779, 816.
- ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-01-05].
- ↑ a b c d e f Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Марковский Владислав Николаевич. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2025-01-05]. (ros.).
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 321, 761.
- ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 193.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 816.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 779.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 698.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 736.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 740.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 6 maja 1926, s. 137.
- ↑ Sprawozdanie z działalności Zakładu Przeciwgazowego między 10 a 20 maja 1926. [w:] Komisja Likwidacyjna Generała Lucjana Żeligowskiego, sygn. 701/4/9, s. 621–623 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, 1926-06-22. [dostęp 2025-01-05].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928, s. 22, 28.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 342, 849.
- ↑ Władysław Markowski. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2025-01-05].
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2025-01-05].
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 140, poz. 245.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-01-05].
Bibliografia
