Wstęga przyśrodkowa, wstęga Reila (łac. lemniscus medialis, lemniscus Reil)[1] – pasma włókien nerwowych ośrodkowego układu nerwowego[2], należące do sznurów tylnych, które prowadzą informacje o ułożeniu przestrzennym kończyn[3]. Wstęga przyśrodkowa zawiera włókna czuciowe jądra smukłego i klinowatego, prowadzące z rdzenia przedłużonego do jądra brzusznego tylno-bocznego wzgórza[3][4].
Należy do drogi sznurów grzbietowych, która prowadzi czucie dotyku, wibracji jak również propriocepcję. Uszkodzenie prowadzi do ubytku czucia głębokiego dotyku i wibracji[3].
Nazwa eponimiczna upamiętnia niemieckiego anatoma Johanna Christiana Reila[1].
Przypisy
- ↑ a b BogusławB. Gołąb BogusławB., Słownik eponimów morfologicznych, Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1974, s. 80 .
- ↑ Polska Akademia Nauk Wydział NaukP.A.N.W.N. Medycznych Polska Akademia Nauk Wydział NaukP.A.N.W.N., Wielki słownik medyczny, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1996, s. 1493, ISBN 83-200-1923-0 .
- ↑ a b c GregoryG. Gruener GregoryG., Estomih.E. Mtui Estomih.E., M.J.T.M.J.T. Fitzgerald M.J.T.M.J.T., Clinical neuroanatomy and neuroscience., wyd. 5th ed., Philadelphia, PA: Elsevier Saunders, 2007, ISBN 1-4160-3445-5, OCLC 77528517 [dostęp 2020-03-05] . Brak numerów stron w książce
- ↑ AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia człowieka. Tom IV. Układ nerwowy ośrodkowy, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 264, ISBN 978-83-200-4203-0 .
