World Heavyweight Wrestling Championship – światowe mistrzostwo wolnoamerykanki istniejące od 1905 do 1957. Uważane jest za pierwsze i jedyne w momencie powstania światowe mistrzostwo związane z wrestlingiem, podobnie jak wolnoamerykanka uprawiana w czasie festynów jest uważana za prekursora wrestlingu. Jego historyczne dziedzictwo przypisuje się mistrzostwom WWE Championship, WCW World Heavyweight Championship i NWA World Heavyweight Championship. Uznanie mistrzostwo wielokrotnie było przedmiotem sporów. Różne komisje, organizacje i terytoria w różnych okresach uznawały innych mistrzów[1].
4 września 1902 George Hackenschmidt pokonał Toma Cannona w walce o European Greco-Roman Heavyweight Championship, a w 1904 został uznany za światowego mistrza wagi ciężkiej w Anglii, po tym jak pokonał Ahmeda Madrali. 4 maja 1905 zmierzył się z Tomem Jenkinsem[2], który posiadał wówczas amerykańskie mistrzostwo American Heavyweight Championship i było to jego trzecie panowanie[3]. Walka toczyła się o uznanie statusu światowego mistrza w Ameryce Północnej i zwyciężył ją Hackenschmidt. Tego samego roku wygrał turniej w niemieckich Hamburgu, Berlinie i Elberfeldzie, a także w Paryżu i w St. Petersburgu, o uznane mistrzostwa światowego.
Uznanie mistrzostwa World Heavyweight Wrestling Championship często było sporne. Pierwszy spór miał miejsce po tym jak w 1913 Frank Gotch przeszedł na emeryturę jako mistrz, nie było pełnej zgody co do tego czy kolejni posiadacze mistrzostwa byli prawowici. Dopiero w 1915 Joe Stecher został pierwszym powszechnie uznanym mistrzem, dzięki obecności Gotcha w czasie walki o pas. W 1916 Stecher wyszedł z areny w czasie swojej walki przeciwko Johnowi Olinowi, bo nie podobało mu się, że jego przeciwnik grał na czas. Sędzia ogłosił zwycięstwo Olina, ale jego panowanie nie było powszechnie uznawane. Tak powstał tak zwana linia Olina, czyli kolejne rzekome panowania mistrzowskie po Olinie. Stecher przegrał swoje mistrzostwo w walce przeciwko Earlowi Caddockowi w 1917. W 1919 udało mu się przejąć mistrzostwo z linii Olina, a następnie pokonał Caddocka w 1920, stając się tym samym mistrzem obu linii i kończąc spór[2].
W 1957 miała miejsce ostatnia zmiana mistrzostwa - panujący Edouard Carpentier został pokonany przez Lou Thesza. Później jednak, Carpentier i jego promotor odłączyli się od wpływowej ligi National Wrestling Alliance, w związku z czym NWA nie uznało panowanie Carpentiera za nieważne, a sam Carpentier był nadal uznawany za mistrza w Omaha i Bostonie[2]. Od tej pory uznaje się, że tytuł przeistoczył się w NWA World Heavyweight Championship[4].