Wolszlegier

Herb Wolszlegier

Wolszlegier (Wollenszleger, Wollschlaeger, Wollschläger, Bełty odmienny) – kaszubski herb szlachecki, herb własny rodziny Wolszlegierów. Według Przemysława Pragerta odmiana herbu Bełty.

Opis herbu

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego^[1]:

W czerwonym dwie strzały srebrne na opak w krzyż skośny, na nich takaż strzała. Klejnot: nad hełmem w koronie skrzydło orle czerwone, przeszyte strzałą. Labry czerwone, podbite srebrem.

Najwcześniejsze wzmianki

Wymieniany wyłącznie przez herbarze niemieckojęzyczne: Der Adel des Königreichs Preußen z 1906 roku, Adelslexikon der preussichen Monarchie Ledebura z 1828 roku i Der polnische Adel Emiliana Szeligi-Żernickiego z 1900 roku.

Herbowni

Wolszlegier (Wollenszleger, Wollenschlaeger, Wollschlager, Wollschläger, Wollszleger, Wolszleger).

Heraldyka polska zna tę rodzinę, ale przypisuje jej herb Bełty bez żadnych odmian^[2]. Herb Bełty bez odmian potwierdza też herb na witrażu w kaplicy Ukrzyżowania w Wielu z 1916 roku, który należał do braci Władysława i ks. dr. Antoniego Wolszlegierów z Szenfeld, zaangażowanych w budowę kaplicy^[3].

Rodzina Wolszlegier

Rodzina pochodząca z Niemiec, osiadła w XVI wieku na wtedy polskim Pomorzu w powiecie człuchowskim. W roku 1570 wymienionych jest czterech Wolszlegierów, współwłaścicieli wsi Płonica (Platendynk). W wieku kolejnym rodzina posiadała jeszcze Ciecholewy, Cołdanki, Czosnowo, Szenfeld, Jaromierz i Zawada. W wieku XVII występują jako właściciele dodatkowo Zamartego, Słupów, Silna, Racławków, Tuchółki i działów we wsiach Gockowo i Przechlewo. W wieku XIX występują jeszcze jako właściciele wsi Belno, Gołuszyce, Laskowice, Łowin i Chraplewo, Ciężkowo i Iwno w pow. nakielskim. Rodzina mimo niemieckich korzeni czuła się Polakami, pełniła funkcje publiczne w pomorskiem. Rodzina wylegitymowała się w Królestwie Polskim: w 1845 Karol Marcin Wolszlegier i w 1855 Piotr Wolszlegier, syn Marcina, kapitana Wojska Polskiego (jednak bez podania herbu).

Przypisy

1. Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104–108. ISBN 978-83-247-0100-1.
2. Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 528. ISBN 978-83-60597-10-1.
3. Przemysław Pragert: Herbarz szlachty kaszubskiej. T. 5. Gdańsk: Wydawnictwo BiT Beata Żmuda-Trzebiatowska, 2018, s. 259-260, 310. ISBN 978-83-950310-3-8.

Bibliografia

• Przemysław Pragert: Herbarz rodzin kaszubskich. T. 1. BiT, 2001, s. 105-106, 183. ISBN 83-919852-6-1, ISBN 978-83-919852-6-7.