23 maja 1592–16 grudnia 1598[potrzebny przypis]
Półwysep Koreański
Korea
Zwycięstwo Korei i Chin[1]
ChinyPrzywódcy polityczni:WanliZhao ZhigaoWang XijueInspektorzy, generałowie i dowódcy polowi:Li RusongChen LinSong YingchangMa Gui (pr.)Yang HaoLi ShizhenWu WeizhongDeng Zilong †Qian Shizhen i in.
Wojna japońsko-koreańska – wojna toczona pod koniec XVI wieku pomiędzy koreańskim królestwem Joseon, wspieranym przez chińską dynastię Ming, a Japonią de facto rządzoną przez Hideyoshiego Toyotomiego[a]; znana też jako wojna Imjin (kor. 임진왜란, Imjin waeran) i wojna Chŏngyu (kor. 정유재란, Jeong yujaelan)[3]. Inwazja na Koreę miała być pierwszym krokiem w podboju Chin i wschodniej Azji przez Japonię[4].
Hideyoshi Toyotomi – dowódca wojskowy i faktyczny władca Japonii (chociaż nie był ani członkiem Rodziny Cesarskiej, ani siogunem[5]), po spacyfikowaniu kraju i pokonaniu wszystkich wrogów wewnętrznych, dążył do utworzenia japońskiego imperium w Azji. Podbój Korei miał być pierwszym krokiem do wojny z Chinami[4][6] .
Wojna zaczęła się od ataku 200-tysięcznych japońskich wojsk na portowe miasto Pusan, co nastąpiło 13 kwietnia[7] lub 25 maja[6] 1592 roku. Początkowo najeźdźcy odnosili znaczne sukcesy na lądzie, zdobywając kolejno Pusan, Seul (16 czerwca[6] ) i Pjongjang. Król Sŏnjo uciekł ze stolicy i zwrócił się o pomoc do Chin[4].
Inwazja została zatrzymana dzięki działaniom admirała Yi Sun-sina, któremu udało się kilkukrotnie zniszczyć japońską flotę. Ponadto na obszarach okupowanych Koreańczycy zorganizowali ludowe oddziały partyzanckie Ŭibyŏng[6] . Wobec znacznych strat we flocie Japończyków zawodziła łączność z krajem macierzystym. Ponadto, w roku 1593 z odsieczą Korei przybyły wojska chińskiej dynastii Ming (cesarz chiński uważał Koreę za swoją strefę wpływów). W bitwie pod Pjongjangiem, 6–8 lutego 1593, wojska chińsko-koreańskie pokonały Japończyków i zaczęły ich stopniowo wypierać z Półwyspu[4].
Już późną wiosną 1593 roku podjęto negocjacje, ale zuchwałe żądania Toyotomiego (między innymi oddanie cesarskiej córki za żonę) uniemożliwiły trwałe porozumienie. Mimo to trwał rozejm: Chińczycy wycofali większość swych armii z Korei, a Japończycy utrzymywali się wówczas tylko w niewielkiej części południowej Korei. Po nieudanych pertraktacjach wojna została wznowiona w 1597 roku. Dopiero całkowita klęska Japonii na morzu w bitwach pod Myŏngyang i Noryang sprawiła, że wojska japońskie zostały zmuszone do opuszczenia Korei w 1598 roku. Admirał Yi Sun-sin zginął w ostatniej zwycięskiej bitwie.
Śmierć Hideyoshiego w tymże 1598 roku i wybuch kolejnej wojny domowej w Japonii zakończyły dążenia Japończyków do panowania nad Koreą. Następnej inwazji na Koreę Japonia (tym razem z powodzeniem) dokonała dopiero w XIX wieku, w czasie I wojny chińsko-japońskiej w latach 1894–1895.
W czasie inwazji wojska japońskie popełniały liczne mordy, gwałty i grabieże[4]. Japończycy odcinali zabitym Koreańczykom uszy, jako trofea, za które byli nagradzani. Część z tych trofeów (38 tysięcy zapeklowanych uszu) wysłano do Kioto, gdzie złożono je i usypano nad nimi kopiec zwany Mimizuka (Wzgórze Uszu)[8].
Do sukcesu Koreańczyków przyczyniło się wykorzystanie okrętów kŏbuksŏn, znanych także jako „żółwie łodzie”. Były to silnie uzbrojone okręty z pancerzem w kształcie przypominającym skorupę żółwia. W konflikcie tym zastosowano także broń palną – muszkiety zakupione od holenderskich i portugalskich kupców[7].
Wojna wpłynęła na ukształtowanie się świadomości narodowej Koreańczyków, a także potwierdziła polityczne i kulturowe związki Korei z Chinami[6] .