Wincenty Krzywiec (ur. 10 grudnia?/22 grudnia 1894 w Noworosyjsku, zm. 28 czerwca 1978 w Londynie) – pułkownik saperów Wojska Polskiego.
Życiorys
Wincenty Krzywiec urodził się 22 grudnia 1894 w Noworosyjsku. Ukończył 7-klasową szkołę realną w Gieorgiewsku, następnie w latach 1915–1916 uczył się w Mikołajewskiej Szkole Inżynierskiej. Od maja 1915 do stycznia 1918 służył w armii rosyjskiej, walcząc na froncie w I wojnie światowej. Od stycznia 1918 służył w II Korpusie Polskim w I Oddziale Lotniczym, uczestniczył w bitwie podKaniowem.
Od września 1920 pełnił służbę w Wojsku Polskim w VI batalionie saperów, a od października 1920 dowodził 3 kompanią saperów w tymże VI batalionie. Po zakończeniu działań wojennych służył w 5 pułku saperów, następnie od czerwca 1923 jako referent w Obozie Warownym Wilno[1]. Od czerwca do listopada 1927 pełnił służbę jako referent w 5 Okręgowym Szefostwie Saperów, a w okresie od listopada 1927 do października 1928 służył ponownie w 5 pułku saperów. Następnie w okresie od października 1928 do marca 1931 pełnił kolejno funkcje dowódcy kompanii szkolnej i wykładowcy w Szkole Podchorążych Inżynierii. Następnie od marca do października 1933, pełnił funkcję pierwszego oficera sztabu 3 Brygady Saperów. Po likwidacji 3 Brygady Saperów w okresie od marca 1934 pełnił funkcję zastępcy dowódcy 7 batalionu saperów. W okresie od kwietnia do listopada 1935 pełnił obowiązki p.o. dowódcy 7 batalionu saperów. W grudniu 1938 został pomocnikiem komendanta Wojskowej Szkoły Inżynierii w Warszawie[2]. 25 sierpnia 1939 został wyznaczony na stanowisko dowódcy saperów Korpusu Interwencyjnego, a po jego rozwiązaniu od 3 września 1939 pełnił funkcję dowódcy saperów południowego zgrupowania Armii „Prusy”.
Po klęsce wrześniowej przedostał się przez Węgry do Francji i przebywał w Ośrodku Wyszkolenia Oficerów Saperów w Thouars. 18 czerwca 1940 został ranny w m. Parthenay w wyniku zbombardowania stacji kolejowej przez niemieckie lotnictwo podczas ewakuacji Ośrodka do Wielkiej Brytanii. Ciężko ranny (traci oko) został przewieziony na południe Francji, skąd ewakuowano go drogą morską do Anglii. W latach 1940–1943 służył jako oficer sztabu dowódcy saperów I Korpusu Polskiego w Szkocji, a następnie od 1943 pełni obowiązki zastępcy szefa Saperów w Sztabie Naczelnego Wodza w Londynie. W 1946 wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. 26 września 1946 prosowiecki Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej pozbawił go obywatelstwa polskiego jako jednego z 76 oficerów. Uchwałę tę uchyliła Rada Ministrów PRL 23 listopada 1971. Pozostał na emigracji w Anglii i zamieszkał w Londynie. Zmarł 28 czerwca 1978 w Londynie. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie[3].
Awanse
Ordery i odznaczenia
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
