Willy Burkhard (ur. 17 kwietnia 1900 w Leubringen, zm. 18 czerwca 1955 w Zurychu[1][2][3]) – szwajcarski kompozytor.
Życiorys
Studiował w konserwatorium w Lipsku w klasie Sigfrida Karga-Elerta (kompozycja) i Roberta Teichmüllera (fortepian) oraz w Monachium u Waltera Courvoisiera (kompozycja), później kontynuował prywatnie studia w Paryżu u Maxa d’Ollone’a[1]. Po powrocie do Szwajcarii działał w Bernie jako dyrygent (1924–1933)[3]. Od 1928 roku wykładał teorię muzyki w konserwatorium w Bernie[1]. Organizował ruch śpiewaczy[1].
W latach 1937–1942 z powodu choroby czasowo wycofał się z życia publicznego[1]. Spędził kilka lat w Stanach Zjednoczonych[3]. W 1942 roku wrócił do Szwajcarii, gdzie objął klasę kompozycji w konserwatorium w Zurychu, którą prowadził do śmierci[1][3]. Do jego wychowanków należeli Klaus Huber, Rudolf Kelterborn i Armin Schibler[1].
Twórczość
Twórczość Burkharda ukształtowała się pod silnym wpływem dawnej polifonii wokalnej[1]. Czerpał z dokonań kompozytorskich Bartóka, Hindemitha i Strawinskiego, zachowując jednak własny, odrębny styl[1]. W zakresie stosowanych środków wyrazu pozostał na uboczu prądów awangardowych, nie wychodząc poza ramy rozszerzonej tonalności[1].
Jego twórczość obejmuje 99 opusów[1]. Zasadniczy jej trzon stanowią utwory wokalne: opery, oratoria, kantaty, pieśni chóralne i solowe[1][3]. Ponadto skomponował m.in. dwie symfonie (1927, 1944), koncert na smyczki (1937), Sonata da camera na smyczki i perkusję (1952), koncerty na skrzypce (1925, 1943), wiolonczelę (1940), organy (1945), altówkę (1953), 2 flety i klawesyn (1954), dwa kwartety smyczkowe (1929, 1943), trio fortepianowe (1936), Serenade na 8 instrumentów (1945), sonatę skrzypcową (1946), sonatę wiolonczelową (1951)[2].
Od 1954 roku[3] działa towarzystwo imienia Burkharda, zajmujące się propagowaniem jego twórczości[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 460. ISBN 83-224-0113-2.
- ↑ a b Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 130. ISBN 978-83-01-13410-5.
- ↑ a b c d e f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 119. ISBN 0-674-37299-9.
Linki zewnętrzne
