Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1893 r. Clements nadając mu nazwę Mycena cutoconica. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1951 r. Singer, przenosząc go do rodzaju Hygrocybe[1].
Hygrocybe acutoconica var. aurantiolutescens (P.D. Orton) Migl. & Camboni 2001
Hygrocybe aurantiolutescens P.D. Orton 1969
Hygrocybe constans J.E. Lange 1923
Hygrocybe konradii R. Haller Aar. 1955
Hygrocybe langei Kühner 1927
Hygrocybe acutoconica var. acutoconica (Clem.) Singer
Hygrocybe persistens (Britzelm.) Singer 1940
Hygrocybe persistens (Britzelm.) Singer 1940 var. persistens
Hygrocybe persistens var. langei (Kühner) Bon 1987
Hygrocybe subglobispora (P.D. Orton) M.M. Moser
Hygrophorus acutoconicus (Clem.) A.H. Sm. 1947
Hygrophorus aurantiolutescens (P.D. Orton) Dennis 1986
Hygrophorus conicus var. persistens Britzelm. 1890
Hygrophorus langei (Kühner) A. Pearson 1952
Hygrophorus persistens Britzelm. 1890
Hygrophorus rickenii Maire 1930
Mycena acutoconica Clem. 1893
Prunulus acutoconicus (Clem.) Murrill 1916
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. (dla synonimu Hygrocybe persistens (Britzelm.) Singer), wcześniej Barbara Gumińska używała nazwy wilgotnica trwała[3]. Dawniej wyróżniane jako odrębne gatunki wilgotnica pomarańczowożółta zwana też wilgotnicą Konrada (Hygrocybe konradii) i wilgotnica kulistozarodnikowa (Hygrocybe subglobispora) to według Index Fungorum synonimy wilgotnicy ostrostożkowatej.
Średnicy od 1,5 do 5 cm, młody – ostro stożkowaty, później szeroko stożkowaty, przy brzegu może być płatkowato pofałdowany, u starszych owocników płasko rozpostarty i promieniście popękany, zawsze z wyraźnym garbkiem, w wilgotnych warunkach lepki, w czasie suszy promieniście włóknisty, żółtopomarańczowy, pomarańczowy, czerwonopomarańczowy, brzeg nieprążkowany[4].
Przy trzonie wolne do bardzo słabo przyrośniętych, o szerokości do 8 mm, w młodych owocnikach jasnożółte, potem łososiowopomarańczowe z żółtym ostrzem, u starych okazów bledną do koloru cytrynowożółtego[4].
Wysokości od 2 do 7 cm, średnicy od 3 do 8 mm, cylindryczny z zaokrągloną podstawą, pusty, niekiedy wzdłuż włókienkowaty, czerwonawy, zabarwiony tak samo jak kapelusz, w podstawie biały[4].
Wilgotnica ostrostożkowata w Europie jest szeroko rozprzestrzeniona. Występuje także w niektórych rejonach Ameryki Północnej oraz w Japonii i na Półwyspie Koreańskim[6]. W Polsce jest rzadka. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech, Norwegii, Holandii[3].
↑ abcWładysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1. Brak numerów stron w książce
↑ abcdefPavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1. Brak numerów stron w książce
↑Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006. ISBN 83-89648-38-5. Brak numerów stron w książce