Niewiele wiadomo o jej życiu. Kult jej jest wczesny i on świadczy o historycznym istnieniu świętej, chociaż dokumenty o niej zaginęły. Najstarszy jej wizerunek widnieje na jednej z mozaik z VI wieku w Rawennie, w bazylice Św. Apolinarego. Świadczy to, jak jej kult musiał być żywy, skoro znalazł swoje potwierdzenie w odległej od Rzymu Rawennie, wśród najsłynniejszych męczenników Kościoła Zachodniego[2]. Wspomina o niej także Adelhelm w swoim dziele O dziewictwie z początku VIII wieku[3].
Część relikwii świętej Wiktorii zostało przeniesione w 827 roku przez opata Petera z Abbazia di Farfa na górę Matenano w regionie Picene, na południe od Marche, ponieważ opactwo zostało oblężone przez Saracenów[4].
Legenda
Męczeństwo świętej Wiktorii na obrazie Giovanniego Antonio Burriniego
Podanie głosi, że Wiktoria miała siostrę lub przyjaciółkę św. Anatolię. Obie były zaręczone: Wiktoria z Eugeniuszem, Anatolia z Tytusem Aureliuszem[5]. Eugeniusz pochodził ze znamienitego rodu, nie był on jednak chrześcijaninem, co napotkało opór Wiktorii. Obie kobiety, głęboko wierząc w Chrystusa, zapragnęły pozostać dziewicami do końca życia. Umocnił je w tych postanowieniach Anioł, który powiedział: Jest miejsce na dziewictwo, czystość i małżeństwo, z tym, że dziewictwo to złoto, czystość (niewinność) to srebro, małżeństwo – brąz. Dziewczęta wybrały złoto[3][6].
Urażeni rzymscy młodzieńcy porwali kobiety, które uznali już za swoje narzeczone i uwięzili w domach, by prośbą lub groźbą zmusić je do małżeństwa. Kobiety pozostały jednak nieugięte, co spowodowało, że Eugeniusz oskarżył Wiktorię przed cesarzem jako chrześcijankę. Taki zarzut w tamtych czasach równał się wyrokowi śmierci. Mimo to Wiktoria postanowiła być wierna Chrystusowi, nie ustąpiła ani w kwestii zamążpójścia, ani w kwestii wiary chrześcijańskiej[2]. Św. Wiktoria poniosła śmierć męczeńską w połowie III wieku lub ok. 305 roku. Nie jest pewne, w jaki sposób pozbawiono ją życia. Mówi się bowiem, że została albo ścięta, albo rozszarpana przez byka albo przebita mieczem. Niektóre źródła podają, iż zginęła śmiercią męczeńską 18 grudnia, a jej ciało złożono w sarkofagu 23 grudnia. W tym dniu obchodzone było jej liturgiczne wspomnienie[3].
Anatolia zawieziona została do dóbr Aureliusza koło Ankony, gdzie wsławiła się wieloma cudami, pod których wpływem nawróciła się duża liczba pogan. Pozostała jednak nieugięta namowom narzeczonego i oskarżono ją przed cesarzem jako chrześcijankę. Cesarz rozkazał wielkorządcy Faustynowi, aby ją zmusił do oddania czci bożkom, a gdyby tego nie uczyniła, skazał ją na śmierć. Św. Anatolia umarła przebita mieczem 9 czerwca[5].
Relikwie
Jej relikwie znajdują się w Subiaco i w Łowiczu, w kolegiacie Matki Bożej Wniebowziętej. Otrzymał je od papieża Urbana VIII i uroczyście wprowadził arcybiskup gnieźnieński, Henryk Firlej, w 1625 roku[3].
W ikonografii przedstawia się św. Wiktorię w stroju z epoki, gdy rozdaje pieniądze i klejnoty ubogim. Przedstawia się także jej śmierć męczeńską[3][6].
Atrybuty
Jej atrybutami są: anioł, który ukazując się Wiktorii dał jej możliwość wyboru spośród trzech szlachetnych kruszców tłumacząc jednocześnie ich znaczenie, złoto to dziewictwo, srebro niewinność i brąz jako znak małżeństwa, stąd pośród atrybutów wzięły się kruszce i klejnoty, które jednocześnie mogą symbolizować posag, który rozdała ubogim. Pozostałe atrybuty to miecz lub sztylet w sercu wskazujący poniesiony rodzaj śmierci, palma męczeństwa, chorągiew, sztandar symbolizujący zwycięstwo w walce o zachowanie dziewictwa i smok jako personifikacja zła i namiętności życiowych[6].
.jpg)
_outlook_from_monte_Acuziano.JPG)
