Wielki wąż Chingachgook
Chingachgook, die große Schlange
| Gatunek
|
przygodowy
|
| Rok produkcji
|
1967
|
| Data premiery
|
30 czerwca 1967
lipiec 1969[1] (Polska)
|
| Kraj produkcji
|
NRD
|
| Język
|
niemiecki
|
| Czas trwania
|
92 min
|
| Reżyseria
|
Richard Groschopp
|
| Scenariusz
|
Wolfgang Ebeling
Richard Groschopp
|
| Główne role
|
Gojko Mitić
Rolf Römer
|
| Muzyka
|
Wilhelm Neef
|
| Zdjęcia
|
Otto Hanisch
|
| Scenografia
|
Paul Lehmann
|
| Kostiumy
|
Günter Schmidt
|
| Montaż
|
Helga Krause
|
| Produkcja
|
Dorothea Hildebrandt
|
| Wytwórnia
|
DEFA
|
| Dystrybucja
|
VEB Progress Film-Vertrieb
|
Wielki wąż Chingachgook (niem. Chingachgook, die große Schlange) – enerdowski film historyczno-przygodowy z 1967 roku w reżyserii Richarda Groschoppa, na podst. powieści Pogromca zwierząt Jamesa Fenimore’a Coopera. Film był kręcony w Babelsbergu oraz w Bułgarii i Czechosłowacji.
Fabuła
Rok 1740. W Ameryce Północnej toczy się walka o kolonie między Wielką Brytanią a Francją, która przeradza się w wojnę i obejmuje zamieszkujące tam plemiona indiańskie. Anglicy podpisali traktat z Delawarami, podczas gdy Francuzi polegają na sile bojowej Huronów.
Chingachgook, Mohikanin wychowany przez Delawarów, ma wziąć za żonę córkę wodza, Wahtawę. Ale ta zostaje porwana przez wrogich Huronów. W poszukiwaniu jej, Chingachgook i jego biały przyjaciel Pogromca zwierząt spotykają nad jeziorem pustelnika Toma Huttera. Zbudował pływający dom na jeziorze, dzięki czemu zyskał przydomek "Pływającego Toma". Jego córka Judith i poszukiwany myśliwy Harry Hurry, również są w domu. Harry i Tom chcą najechać obóz Huronów, aby sprzedać zdobyte skalpy Brytyjczykom. Jednak zostają schwytani przez Huronów. Chingachgook i Pogromca zwierząt wymieniają dwóch więźniów na dwie figurki słoni, za które Huronowie uważają wielką magię. Kiedy Harry strzela do wycofujących się Indian, wypowiadają wojnę wszystkim białym mężczyznom. Harry ucieka, z jednej strony, by być bezpiecznym w pobliskim forcie, a z drugiej, by podżegać Brytyjczyków przeciwko Huronom. Między Pogromcą zwierząt a Judith zaczyna się rozwijać romantyczna więź.
Tom zostaje napadnięty i oskalpowany przez Huronów w swoim pływającym domu pod nieobecność córki, ale wciąż żyje, gdy jego córka przybywa do domu z Chingachgookiem i Pogromcą zwierząt. Wyznaje jej, że nie jest jej ojcem i że kiedyś zabił jej prawdziwych rodziców jako pirat. Jej rodzice byli nieznani, ale dowiaduje się, że jej ojciec był francuskim admirałem.
W międzyczasie Chingachgook zostaje schwytany podczas próby uwolnienia swojej narzeczonej Wahtawy, a ponieważ odmawia dołączenia do plemienia Huron jako syn wodza, zostaje skazany na śmierć na stosie. Podczas tortur Brytyjczycy najeżdżają obóz i zabijają wszystkich Huronów, których mogą złapać, aby sprzedać swoje skalpy. Ranny wódz jest w stanie uciec z pomocą Chingachgooka, a umierając wzywa resztę wojowników do życia w pokoju ze wszystkimi plemionami indiańskimi. Szanują jego wolę i ponownie dają Chingachgookowi wolność.
Chingachgook, Wahtawa i Pogromca zwierząt wracają do plemienia Delaware, podczas gdy Judith udaje się do fortu z Brytyjczykami, ponieważ nie mieszka z Pogromcą zwierząt na wolności, ale on też nie chce zmieniać swojego stylu życia. Judith będzie mieszkać na pozostawionej posiadłości, a po jej odejściu spali dom nad jeziorem.
Obsada
- Gojko Mitić – Chingachgook
- Karl Sturm – Chingachgook (głos)
- Rolf Römer – Pogromca zwierząt
- Helmut Schreiber – Tom Hutter
- Jürgen Frohriep – Harry Hurry
- Lilo Grahn – Judith Hutter
- Andrea Drahota – Wahtawa
- Gisela Büttner – Wahtawa (głos)
- Johannes Knittel – Rozdarty Dąb
- Adolf Peter Hoffmann – wódz Delawarów
- Heinz Klevenow Jr. – Ostrze Strzały
- Milan Jablonský – Rączy Łoś
- Lothar Schellhorn – Rączy Łoś (głos)
- Horst Preusker – oficer Warley
- Rudolf Ulrich – angielski kapral
- Karl Zugowski – chorąży Thornton
Wersja polska
Wersja polska: Studio Opracowań Filmów w Warszawie
Reżyseria: Zofia Dybowska-Aleksandrowicz[1]
Wystąpili:
Premiera
Premiera odbyła się 30 czerwca 1967 roku w teatrze na wolnym powietrzu w Rostocku.
Polska premiera odbyła się w lipcu 1969 roku wraz z krótkometrażowym dokumentem Na stacji WFD roku[1].
Przypisy
- ↑ a b c Idziemy do kina. „Film”. 30, s. 15, 1969-07-27. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe.
Linki zewnętrzne
