melodramat
1977
23 stycznia 1978
ZSRR
rosyjski
97 minut
German ŁawrowStanisław Lubszyn
Wasilij Szukszyn
Lidija Fiedosiejewa-SzukszynaMichaił UljanowStanisław Lubszyn
Jurij Bucko
Jurij AwdiejewWładimir Fridkin
Władimir Aronin
ZF nr 1
Mosfilm
Wezwij mnie w świetlistą dal (ros. Позови меня в даль светлую) – radziecki melodramat z 1977 roku w reżyserii Germana Ławrowa i Stanisława Lubszyna.
Grusza to rozwiedziona kobieta po trzydziestce wychowująca nastoletniego syna Witkę. Jej brat Nikołaj, energiczny i stanowczy buchalter, stara się znaleźć jej kolejnego męża. Pewnego dnia poznaje ją z Władimirem – ustabilizowanym rozwodnikiem. Jest to mężczyzna z zawodem, własnym mieszkaniem, elokwentny, z manierami i wieloma talentami (doskonale gra w szachy). Kiedy jednak Grusza orientuje się, że w gruncie rzeczy ma do czynienia z zakompleksionym, mizantropem z zawartej znajomości nic nie wychodzi.
i in.
Wezwij mnie w świetlistą dal był kolejną w kinie radzieckim adaptacją prozy Wasilija Szukszyna – jednego z najwybitniejszych aktorów i twórców filmowych okresu ZSRR[1]. Szukszyn był autorem scenariusza do filmu, a rola którą ostatecznie zagrał Stanisław Lubszyn, była pisana "pod niego"[2][3]. Chociaż nakręcony w trzy lata po jego śmierci był utrzymany w klimacie jego dzieł filmowych, zwłaszcza Kaliny czerwonej z 1973. Zrealizowany przez jego przyjaciół, wyrażał istotę jego pisarstwa[2][3][4]. Jak pisał polski krytyk filmowy Janusz Termer na łamach tygodnika Film w 1978 roku, oznaczało to przede wszystkim prostotę i akcję osadzoną gdzieś na prowincji pomiędzy ludźmi prostymi. Dla samych aktorów, były to interesujące przeżycia, reakcje i zachowania. Osnowa filmu miała opierać się na typowym "chwycie szukszynowskiej poetyki", polegającym na "ostrym kontraście pomiędzy górnymi i banalnymi marzeniami czy pragnieniami bohaterów a skrzeczącą rzeczywistością"[5].
W ZSRR film obejrzało 13 mln widzów, co uznano za sukces kasowy[4].
W Polsce film zyskał przychylne recenzje, chwalono aktorstwo, zwłaszcza Lidii Fiedosiejewnej-Szukszynej[2][5][3]. Swoją premierę obraz miał podczas przeglądu filmowego "Konfrontacje '77" w lutym 1977, po którym krytycy uznali go za dzieło wybitne[5].
Realizacja kameralnej, smutnej tragikomedii [...] skoncentrowana była na aktorstwie i oczywiście pod tym względem wypadła wspaniale. [...] Ławrow i Lubszyn dodali jednak więcej: wmontowali do tej opowieści uderzający nastrój, kreowany dobrze wyważonymi momentami zadumy, starannie wybranymi obrazami przyrody z okolicy górnowołżańskiej – i dopiero tym zabiegiem wynieśli film na naprawdę wysoki poziom. "Wezwij mnie w świetlistą dal", jedno z lepszych rodzimych osiągnięć dekady, stało się prawdziwie godnym pożegnaniem z autorem "Kaliny czerwonej".
To nadzwyczaj smutny i gorzki film o ludziach społecznie wykluczonych, których perspektywy życiowe i marzenia nie wykraczają poza najbardziej oczywiste pragnienia. [...] Racząc się trunkami, wszyscy oni toczą dojrzałe filozoficzne dysputy na temat sensu życia i istnienia świata – prowadzą je prostym językiem, ale wnioski, do jakich dochodzą, wcale nie skłaniają do śmiechu, lecz do prawdziwej, pogłębionej refleksji. I to jest również siła prozy Wasilija Szukszyna, który jak mało kto w Kraju Rad potrafił wniknąć do serca i umysłu „szarego człowieka”
Gotowy już obraz w październiku 1977 roku zaprezentowano na MFF w Mannheim i Heidelbergu, gdzie otrzymał Grand Prix i nagrodę FIPRESCI[4].
Ekipa filmowa pracowała w dwóch miastach nad Wołgą: Jarosławiu oraz położonym nieopodal Tutajewie[4].