PROFILBARU.COM

Wenera 2
Zaangażowani	ZSRR
Indeks COSPAR	1965-091A
Rakieta nośna	Mołnia 8K78M
Miejsce startu	Bajkonur, Kazachska SRR
Cel misji	Wenus
	Orbita (docelowa, początkowa)
Okrążane ciało niebieskie	Słońce
Perycentrum	0,7 au
Apocentrum	0,99 au
Okres obiegu	290 d
Nachylenie	4,3°
	Czas trwania
Początek misji	12 listopada 1965 (05:02 UTC)
Koniec misji	27 lutego 1966
	Wymiary
Wymiary	wysokość ok. 3,3 m; średnica 1,1 m
Masa całkowita	963 kg

Wenera 2 (ros. Венера - „Wenus”) – radziecka bezzałogowa sonda kosmiczna przeznaczona do badania planety Wenus, kolejna nieudana misja w ramach programu Wenera.

Cele naukowe

Badania promieniowania korpuskularnego i pola magnetycznego między Ziemią a Wenus oraz w otoczeniu Wenus.
Dostarczenie obrazów Wenus za pośrednictwem aparatury TV.

Przebieg misji

Start Wenery 2 nastąpił 12 listopada 1965 o 05:02 GMT z kosmodromu Bajkonur rakietą Mołnia 8K78M. Po osiągnięciu okołoziemskiej orbity parkingowej ostatni człon rakiety – Tyazheliy Sputnik (numer COSPAR 1965-091B) skierował ją w stronę Wenus. 27 lutego 1966 roku sonda minęła Wenus w odległości około 24 000 km i weszła na orbitę heliocentryczną. Jednak przed dotarciem do planety nastąpiła awaria łączności i do Ziemi nie dotarły żadne dane.

Instrumenty

Wenera 2 należała do typu 3MV-4 i została zbudowana przez biuro konstrukcyjne OKB-1. Sonda miała na pokładzie aparaturę TV i instrumenty naukowe.

Eksperyment cząstek energetycznych MSU–TASPD – był jednym z kilku eksperymentów przygotowanych przez Wydział Teoretycznej i Stosowanej Fizyki Kosmicznej przy Instytucie Fizyki Jądrowej im. Skobielcyna Uniwersytetu Moskiewskiego. Instrument ten był również na pokładzie sond Łuna, Zond, Mars, Wega, Fobos, i mierzył cząstki energetyczne (MeV) w ośrodku międzyplanetarnym (wczesne misje np. Zond 1 i 3, prowadziły pomiary powyżej 30 MeV, późniejsze, mierzyły protony o niższej energii i większej ilości miejsc (w okolicach i z dala od Słońca)).