Po zakończeniu nauki podjął pracę urzędniczą w Trybunale Apelacyjnym Galicji Zachodniej, gdzie pozostawał do 1808, a później został kancelistą w magistracieWieliczki. 2 września 1808 mianowano go wiceprezydentem, czyli prokonsulem tego miasta. Od 1812 był prezydentem Wieliczki i pozostał nim aż do emerytury w 1838. W latach jego zarządu powstał budynek władz miejskich i zakład zdrojowy z łaźniami, założono obecny Park Mickiewicza, wyrównano Rynek Główny, wybrukowano niektóre, szczególnie ważne ulice i odnowiono część budynków. Jako prawnik był też justycjariuszem niektórych okolicznych wsi[1].
Zmarł we dworze w Sygneczowie (obecna szkoła podstawowa). Został pochowany na którymś z cmentarzy w Wieliczce lub w podziemiach tamtejszego kościoła św. Klemensa. Wkrótce później mieszkańcy ufundowali[2] tablicę pamiątkową ku jego czci w kościele św. Klemensa (za drzwiami głównymi, pod chórem, po lewej stronie)[1]. Tablica wykonana jest z czarnego marmuru dębnickiego i cechuje się motywami zaczerpniętymi ze sztuki rzymskiej (wieniec laurowy i akroteriony). Zawiera herb Sulima[2].
Rodzina
Miał jedną siostrę i siedmiu braci. Był czwartym dzieckiem swych rodziców[1].
8 września 1808 w kościele św. Klemensa w Wieliczce poślubił Elżbietę z Witowskich Tomkiewiczową (zmarłą przy porodzie w 1810), wdowę po poprzednim prezydencie miasta, Andrzeju Tomkiewiczu. Mieli oni dwójkę dzieci (syna Antoniego Ignacego, zmarłego bezpotomnie oraz córkę). Po raz drugi ożenił się w 1814 z wdową, Anastazją z Chościak-Popielów Chmielińską, także herbu Sulima (1789-1847), z którą miał pięcioro dzieci (Walerię, Teofilę, Stanisława, Romana i Arnolda)[1].
