Poezję pisywał już w dzieciństwie, w 1894 roku pod pseudonimami Wacław R., Wł. R., W.R. opublikował na łamach warszawskiej Gazety PolskiejListy z Niemiec. Publikował wiersze oraz prozaiczne obrazki na łamach „Wędrowca”, „Tygodnika Polskiego” oraz „Bluszcza”. Za swój debiut Rogowicz uważał opowiadanie De mortuis nil nisi bene. Szkic z teki podróżnej, opublikowane na łamach czasopisma „Wędrowiec” w 1900 roku. Pierwszą jego książką była wydana własnym nakładem powieść współczesna Zocha (1902), która w swej treści nawiązywała do „Karykatur” Jana Augusta Kisielewskiego. Owocem jego wyprawy na Kaukaz oraz pobytu w Tyflisie, w latach 1900–1901, była napisana prozą i wierszem książka, pt. Mozaika kaukaska (1905).
Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do Wilna, gdzie pisał do „Kuriera Wileńskiego”. W 1940 powrócił do Warszawy, gdzie przeżył okupację niemiecką i powstanie warszawskie (nie został wysiedlony ponieważ mieszkał na krańcach miasta). W tym czasie pisywał do polskiej prasy podziemnej. W lutym 1945 nawiązał współpracę z „Życiem Warszawy”, na którego łamach apelował m.in. o utworzenie muzeum Warszawy. W tym samym roku był jednym z delegatów z Warszawy na I Zjazd Związku Zawodowego Literatów Polskich w Krakowie, na którym został wybrany w skład sądu koleżeńskiego oraz do komisji kwalifikacyjnej w zakresie przekładów. W 1946 jako wieloletni członek polskiego PEN Clubu został delegatem Polski na pierwszy powojenny kongres PEN Clubów w Sztokholmie. Jego trzymiesięczny pobyt w Szwecji zaowocował reportażami i szkicami opublikowanymi na łamach „Robotnika”. W tym samym roku został wiceprezesem zarządu głównego Towarzystwa Polsko-Szwedzkiego oraz członkiem Rady Naczelnej Ogólnopolskiej Ligi do Walki z Rasizmem. Był również działaczem Stronnictwa Demokratycznego i redagował cześć literacką „Kuriera Codziennego”.
W 1903 roku, jak zapisała sama zainteresowana zdawał się mieć poważne zamiary wobec Zofii Nałkowskiej, która wkrótce została żoną Leona Rygiera.
Był trzykrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Wanda Fukierówna (1881–1959). Mieli dwoje dzieci: córkę Krystynę Milewską i zmarłego w młodości syna Henryka (zm. 5 sierpnia 1935). Następnie ożenił się ze Stefanią primo voto Gajdzińską (zm. ok. 1946). Ostatnią żoną pisarza, aż do jego śmierci była Wanda Drozdowska, która w czasie okupacji niemieckiej działała w konspiracji, a także walczyła w powstaniu warszawskim[6].
