Podczas II wojny światowej (w maju 1940) przez krótki czas przebywał w więzieniu radogoskim, jako jeden z kilkuset młodych mężczyzn zatrzymanych w ramach akcji łódzkiego Gestapo skierowanej przeciwko łódzkiej młodzieży (która była „uzupełnieniem” listopadowej akcji przeciwko inteligencji Łodzi pod nazwą „Intelligenzaktion Litzmannstadt”)[2][3][4]. Stąd, 17 maja 1940, wywieziony do obozu koncentracyjnego Dachau, gdzie pozostał do końca istnienia tego obozu, czyli do 29 kwietnia 1945[5]. W obozie tym zetknął się ze środowiskiem zwolenników ruchu „Zadruga”, kierowanym w Dachau przez Bogusława Stępińskiego. W nieformalnych spotkaniach tego środowiska w Łodzi uczestniczył też w pierwszych latach powojennych[6].
Do Polski wrócił w 1946. W 1951 ukończył studia na Wydziale Aktorskim PWST w Warszawie. W latach 1946–1947 grał w Teatrze Kukiełek RTPD w Łodzi, a w sezonie 1950/1951 w Teatrach Dramatycznych w Szczecinie. Od 1951 do 1952 był aktorem Teatru Ateneum w Warszawie, a następnie przez rok występował w łódzkim Teatrze Muzycznym. W latach 1953–1958, w sezonie 1959/1960, ponownie od 1972 do 1978 oraz w sezonie 1979/1980 występował w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi. W międzyczasie, od 1960 do 1972 był aktorem Teatru Powszechnego. Ponadto był wykładowcą na Wydziale Aktorskim PWSFTviT w Łodzi (1965–1978), a w latach 1972–1973 jego dziekanem. Grał w wielu polskich filmach, m.in. wystąpił jako Sanderus w KrzyżakachAleksandra Forda[1].
Użyczył głosu Muchomorkowi, jednej z dwóch głównych postaci popularnego w Polsce począwszy od 1970 animowanego serialu dla dzieci Bajki z mchu i paproci.
Oddział łódzki Instytutu Pamięci Narodowej, akta w sprawie więzienia radogoskiego, sygn. Ds. 67/67, tom I, karty, 188-189 (zeznanie W.S. w sprawie aresztowania oraz pobytu w więzieniu radogoskim i w KL Dachau).
