Vukovar powstał na miejscu osady iliryjskiej Pierwsze wzmianki historyczne pochodzą z początku XIII w[2].
W 1736 r. miasto i 30 pobliskich osad kupił Filip Karol Eltz, arcybiskup Moguncji. W XIX w. nastąpił szybki rozwój miasta. Powstała tu stacja kolejowa oraz port na Dunaju, będący ważnym punktem przeładunkowym pomiędzy Wiedniem i Budapesztem, a ujściem rzeki do Morza Czarnego. Po rozpadzie Austro-Węgier miasto znalazło się w granicach Jugosławii[3].
W 1991 roku, przed bitwą o Vukovar, 43,7% mieszkańców miasta stanowili Chorwaci, 37,4% Serbowie, a 7,3% Jugosłowianie. Zdaniem źródeł serbskich, przed oblężeniem miasta dochodziło do dyskryminacji i zabijania Serbów przez ludność chorwacką[4].
Podczas wojny w Chorwacji dnia 27 sierpnia 1991 roku 36 tys. żołnierzy Jugosłowiańskiej Armii Ludowej (JNA) i serbskie siły paramilitarne zaatakowały Vukovar[5]. Miasta broniło 1800 członków Gwardii Narodowej. Obroną dowodził Mile Dedaković, ps. „Jastreb”. Symbolem oblężonego miasta stała się wieża ciśnień, wzniesiona na pobliskim wzgórzu, broniona przez młodych Chorwatów i podziurawiona 600. pociskami. Obrońców na duchu podtrzymywały audycje lokalnego radia[6]. Wojska JNA zdobyły miasto 18 listopada. Według szacunków podczas oblężenia zginęło ok. 3,5 tys. obrońców miasta (członków Gwardii Narodowej i uzbrojonych cywili) oraz 4 tys. żołnierzy JNA i serbskich sił paramilitarnych[7].
Następnie około dwustu pacjentów szpitala zamordowano w pobliskiej wsi Ovčara, a pięćdziesiąt zaginęło po przewiezieniu ich w nieznane miejsce. Kilka tysięcy mieszkańców Vukovaru przewieziono do obozów, gdzie Serbowie poddali ich torturom podczas przesłuchań[8]. Ludność chorwacką wysiedlono[9]. Mordami w Ovčarze kierował burmistrz Vukovaru Slavko Dokmanović[10] oraz Željko Ražnatović, dowódca ochotniczej jednostki paramilitarnej „Tygrysy Arkana”.
W październiku 1996 roku Międzynarodowy Trybunał Karny dla byłej Jugosławii (ICTY) potwierdził, że pacjenci vukovarskiego szpitala zostali pochowani w Ovčarze[11]. ICTY ekshumowała ponad 250 ciał. Dzięki badaniom antropologicznym oraz analizie znalezionych przedmiotów i ubrań udało się zidentyfikować prawie wszystkie ciała[12]. Do 2007 roku ekshumowano 1982 ciała ofiar oblężenia miasta (z czego 200 w Ovčarze). Los 486 zaginionych podczas ofensywy JNA i serbskich bojówek jest nieznany[10].
W listopadzie 2010 prezydent Serbii Boris Tadić przybył do miasta i przeprosił w imieniu swego państwa za dokonane w 1991 zbrodnie. Tadić złożył także kwiaty w miejscu masakry pacjentów szpitala[13].
Na początku XXI miasto została odbudowane ze zniszczeń wojennych, choć gdzieniegdzie pozostały jeszcze ruiny, w tym górująca nad miastem wieża ciśnień[3].
Ryszard Bilski: Kocioł bałkański. Warszawa: Świat Książki, 2000. ISBN 83-7227-502-5.
Clea Coff: Pamięć kości. Pośród umarłych w Ruandzie, Bośni, Chorwacji i Kosowie. Warszawa: 2007. ISBN 978-83-60192-41-2.
Łukasz Nowak: Łamanie praw człowieka podczas rozpadu Jugosławii, w latach 1991–1995. W: Oblicza współczesnych konfliktów zbrojnych. Tomasz Okraska (red.). Katowice: Uniwersytet Śląski, 2014. ISBN 978-83-940948-0-5.
Marek Waldenberg: Rozbicie Jugosławii: jugosłowiańskie lustro międzynarodowej polityki. T. 1–2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar, 2005. ISBN 83-7383-154-1.
Przemysław Zawada: Łamanie praw człowieka podczas rozpadu Jugosławii, w latach 1991–1995. W: Oblicza współczesnych konfliktów zbrojnych. Tomasz Okraska (red.). Katowice: Uniwersytet Śląski, 2014. ISBN 978-83-940948-0-5.