Vladimir Harkonnen

Vladimir Harkonnen

Postać z Diuna
Pierwsze wystąpienie	Ród Atrydów
Ostatnie wystąpienie	Diuna
Twórca	Frank Herbert
Grany przez	Kenneth McMillan Ian McNeice Stellan Skarsgård
Dane biograficzne
Rodzina	Abulurd Rabban (brat) Glossu Rabban (bratanek) Feyd-Rautha Harkonnen (bratanek) dzieci: Lady Jessika

Vladimir Harkonnen (10110–10193) – jedna z głównych postaci w powieści Franka Herberta Diuna.

Nosi tytuł barona i jest w prostej linii potomkiem Abulurda Harkonnena, skazanego na wygnanie za tchórzostwo na polu bitwy pod Corrinem. Gubernator (siridar) Arrakis. Jako przywódca rodu Harkonnenów jest śmiertelnym wrogiem Leto i Paula Atrydów.

W powieści, jak również w filmie Diuna, przedstawiany jest jako osoba upajająca się okrucieństwem. Jest ojcem lady Jessiki. Ze względu na niepohamowaną konsumpcję jego organizm nie pozwalał mu na poruszanie się bez specjalnych urządzeń podtrzymujących ciało. Zginął w wyniku ataku Atrydów i Fremenów pod wodzą Paula Atrydy. Śmierć zadała mu jego wnuczka Alia za pomocą zatrutej igły – gom dżabbaru^[1].

Kiedy wynurzył się z cieni, jego postać, wypasiona i tłusta, ukazała się w całej okazałości. Nieznaczne wypukłości pod fałdami ciemnej szaty zdradzały, że cały ten tłuszcz dźwigają głównie przenośne dryfy nałożone jak uprząż na jego ciało. W rzeczywistości ważył ze dwieście standardowych kilogramów, ale jego stopy uniosłyby z tego nie więcej niż pięćdziesiąt.^[2]

Ekranizacje filmowe

Baron Vladimir Harkonnen pojawia się we wszystkich trzech adaptacjach powieści Diuna. W filmie Davida Lyncha z 1984 roku postać tę zagrał Kenneth McMillan, w miniserialu w reżyserii Johna Harrisona z 2000 oraz w Dzieciach Diuny wcielił się w nią Ian McNeice. Natomiast w adaptacji Villeneuve’a barona Harkonnena gra Stellan Skarsgård^[3].

Przypisy

1. Frank Herbert: Diuna. Poznań: Rebis, 2007, s. 591. ISBN 978-83-7301-723-8.
2. Frank Herbert: Diuna. 1985. Brak numerów stron w książce
3. Anthony Breznican: Behold Dune: An Exclusive Look at Timothée Chalamet, Zendaya, Oscar Isaac, and More. Vanity Fair, 2020-04-14. [dostęp 2020-09-13]. (ang.).