Sylwetka „Marado”„Dokdo” od góryAmerykański śmigłowiec SH-60F podchodzi do lądowania
Uniwersalne okręty desantowe typu Dokdo – południowokoreańskieokręty desantowe-doki, z których pierwszy „Dokdo” wszedł do służby w 2007 roku. Zbudowano dwa okręty. Na etapie budowy znane były także pod oznaczeniem LPX (Landing Platform – Experimental)[1]. „Dokdo” stał się największym okrętem zbudowanym dla marynarki Korei Południowej[1].
Historia
W 2001 prezydent Korei Południowej Kim Dae-jung ogłosił projekt rozwoju marynarki wojennej zakładający powstanie do 2020 roku do trzech grup szybkiego reagowania składających się z nowych koreańskich niszczycieli typu KDX-2 i 3, fregat rakietowych FFX, a także nowych okrętów desantowych. Okrętem flagowym każdej z grup ma być okręt desantowy typu Dokdo[1].
Głównym zadaniem nowych okrętów będzie przeprowadzanie operacji desantowych i wsparcie walczących oddziałów. Pod względem wymiarów okręt dorównuje takim lotniskowcom jak „Principe de Asturias” i „Chakri Naruebet”, jednak zgodnie z oficjalnymi deklaracjami władz Korei Południowej nie będzie wykorzystywany jako lotniskowiec, pomimo że przystosowanie okrętu do tej roli wymaga tylko drobnych zmian konstrukcyjnych.
Istnieją plany zakładające wykorzystanie jednostek typu Dokdo w misjach pokojowych ONZ i w trakcie udzielania pomocy ofiarom klęsk żywiołowych. Mogą one pełnić także funkcje okrętów dowodzenia[2]. Budowa pierwszego okrętu serii, który otrzymał imię „Dokdo” (독도) od koreańskich wysp na Morzu Japońskim (będących przedmiotem sporu z Japonią) rozpoczęła się w 2003 roku w stoczni Han-jin Heavy Industries & Constructions (HHI) w Pusan[1]. Wodowanie okrętu miało miejsce 12 lipca 2005, wejście do służby nastąpiło 3 lipca 2007[3]. Nosi on numer taktyczny LPH-6111. Koszt budowy jednostki szacowany jest na 266,2 miliona USD[1]. Z powodów budżetowych budowa dalszych jednostek została odroczona i dopiero po kilkunastu latach zbudowano drugi okręt „Marado” (wodowany 14 maja 2018, przyjęty do służby 28 czerwca 2021 roku).
Planowano budowę czterech jednostek, lecz ostatecznie z budowy dwóch ostatnich zrezygnowano na rzecz projektowanego okrętu o większych możliwościach lotniczych[4].
Konstrukcja
Okręty mają konstrukcję typową dla uniwersalnych okrętów desantowych, z ciągłym pokładem lotniczym o prostokątnym obrysie na całej długości i szerokości. Długość całkowita wynosi 199 m, szerokość 31 m[1]. Wyporność standardowa wynosi 14 300 t, a pełna 18 800 t[1]. Na prawej burcie na pokładzie lotniczym, typowo dla okrętów lotniczych, umieszczona jest długa nadbudówka o gładkich pochyłych ścianach. W jej przedniej części na najwyższej kondygnacji jest przeszklone główne stanowisko dowodzenia, a za nim z lewej strony nadbudówki, nad pokładem lotniczym, jest wystające stanowisko kontroli lotów[2]. Na dachu znajdują się dwa maszty stanowiące podstawy dla anten oraz dwa kominy, ukształtowane w formie graniastosłupów. Pokład ma wyznaczone pięć stanowisk do startu śmigłowców, po lewej stronie[2]. Znajdują się na nim dwa podnośniki lotnicze, przed i za nadbudówką[2]. Przed nadbudówką, na skraju pokładu obok podnośnika jest żuraw ładunkowy. Pod pokładem lotniczym znajduje się pokład hangarowy. Na niższym pokładzie znajdują się przede wszystkim pomieszczenia bytowe, dla załogi i 720 żołnierzy[2]. Załadunek umożliwia furta w prawej burcie[2]. Znajduje się tam też Bojowe Centrum Informacyjne[2]. Poniżej znajduje się pokład ładunkowy do transportu ciężkiej techniki, jak czołgi, a w części rufowej zatapialny dok, zamykany od tyłu dwudzielną rampą[2].
Okręt zabiera do zatapialnego doku dwa koreańskie poduszkowce desantowe LSF-2 lub ich amerykański odpowiednik LCAC, albo cztery barki desantowe typu LCM-8 lub sześć LCU Mk 10[5]. Razem z poduszkowcami może transportować 10 czołgów K1A1 i 720 żołnierzy desantu (batalion piechoty morskiej), albo 70 czołgów lub 200 ciężarówek[2]. Można też zabierać pływające transportery opancerzone LVTP-7, wyładowywane bezpośrednio z doku[1]. Na okręcie może bazować 15 średnich śmigłowców Sikorsky UH-60 Black Hawklub podobnych, albo szturmowych Bell AH-1 Cobra[2]. Nie przewidywano bazowania na okręcie samolotów krótkiego lub pionowego startu i lądowania (STOVL, VTOL, V/STOL), jak AV-8B Harrier II i brak jest skoczni ułatwiającej start samolotom, lecz pokład wyłożony jest uretanem znoszącym wysokie temperatury gazów silników odrzutowych[2]. W 2018 roku jednakże przedstawiono plany modernizacji okrętów w celu przystosowania do bazowania na nich samolotów krótkiego startu i pionowego lądowania F-35B Lightning[4].
Uzbrojenie obronne okrętu składa się z wyrzutni Mk 43 pocisków przeciwlotniczych krótkiego zasięgu RIM-116 RAM umieszczonej na dachu z przodu nadbudówki, nad pomostem dowodzenia, oraz dwóch zestawów artyleryjskich obrony bezpośredniej kalibru 30 mm Goalkeeper (jeden na dachu na końcu nadbudówki, a drugi umieszczony na końcu pokładu na dziobie)[6]. Możliwe jest zamontowanie w przyszłości wyrzutni pocisków przeciwlotniczych krótkiego zasięgu ESSM przed nadbudówką[6].
Napęd stanowią cztery silniki wysokoprężne SEMT Pielstick (MAN Diesel) 16 PC2.5 STC zmontowane przez koreańską firmę DIHCO, o mocy po 7650 kW, napędzające dwie pięciołopatowe śruby[6]. Silniki umieszczone są parami w dwóch siłowniach. Za śrubami umieszczone są dwa klasyczne stery. W części dziobowej okręt ma ster strumieniowy[6].
Tomasz Grotnik. Uniwersalny okręt desantowy Dokdo. „Morze, Statki i Okręty”. 1/2011. XVI (109), s. 18–21, styczeń 2011. Warszawa: Magnum-X. ISSN1426-529X.
_-_Invincible_Spirit.jpg)
_in_Busan.jpg)
_underway_in_March_2014.JPG)
.jpg)