Chakri Naruebet
|
| Historia
|
| Stocznia
|
Bazan
|
| Położenie stępki
|
12 lipca 1994
|
| Wodowanie
|
20 stycznia 1996
|
 Tajlandia
|
| Wejście do służby
|
27 marca 1997
|
| Los okrętu
|
w służbie
|
| Dane taktyczno-techniczne
|
| Wyporność
|
standardowa:10 000 t
całkowita: 11 485 t
|
| Długość
|
całkowita: 182,6 m
pokładu startowego: 174,6 m
|
| Szerokość
|
pokładu: 30,5 m
kadłuba: 22,5 m
|
| Zanurzenie
|
6,2 m
|
| Napęd
|
| siłownia w układzie CODOG o mocy 55 000 KM napędzająca 2 śruby
|
| Prędkość
|
26,0 węzłów
16,0 węzłów na silnikach wysokoprężnych
|
| Zasięg
|
10 000 Mm przy prędkości 12 węzłów
|
| Uzbrojenie
|
| trzy wyrzutnie 6-prowadnicowe Matra Sadral dla pocisków przeciwlotniczych typu Mistral
|
| Wyposażenie lotnicze
|
| 6 samolotów AV-8S, 6 śmigłowców S-70B-7 Seahawk lub MH-60S Knighthawk, śmigłowce CH-47 Chinook
|
| Załoga
|
1 070
|
|
|
Chakri Naruebet – tajlandzki lekki lotniskowiec (nr burtowy 911) zbudowany w hiszpańskiej stoczni. Okręt w czasie pokoju jest przeznaczony głównie do udzielania pomocy ofiarom klęsk żywiołowych. Jednostkę nazwano imieniem najstarszej księżniczki, córki króla Tajlandii dla uhonorowania panującej w Tajlandii od 1782 dynastii Chakri.
Historia
Na początku lat 90. Królewska Marynarka Wojenna Tajlandii postanowiła wzmocnić swoją flotę o śmigłowcowiec desantowy. Początkowo zamówienie na opracowanie nowej jednostki zostało złożone w niemieckiej stoczni Bremer Vulcan. Projektowana jednostka miała wyporność 6000 t, jednak wraz z postępem prac projektowych wzrosła ona do 9800 t. Okręt miał zabierać 10 dużych śmigłowców i kutry desantowe na żurawikach[1]. W lipcu 1991 doszło jednak do zerwania wartego 220 milionów dolarów kontraktu. Oficjalnym powodem były opóźnienia w wydaniu licencji eksportowej przez stronę niemiecką[1].
Następnie jako wykonawcę wybrano hiszpańską stocznię Bazan, która zaoferowała projekt będący daleko zmodernizowaną wersją lekkiego lotniskowca "Principe de Asturias", wywodzącego się z projektu amerykańskiego. Zmianie uległ między innymi napęd, z jednośrubowego na dwuśrubowy[2]. 17 marca 1992 podpisano na szczeblu międzyrządowym kontrakt na budowę okrętu na równowartość ok. 257 milionów dolarów[1]. Budowa została rozpoczęta w październiku 1993 roku[1].
Oficjalnie stępkę pod budowę „Chakri Naruebet” położono 12 lipca 1994 roku[3]. Wodowanie okrętu odbyło się 20 stycznia 1996 roku, a od listopada do stycznia kolejnego roku prowadzono próby morskie[3]. Od kwietnia 1997 roku na okręcie trenowała w bazie Rota załoga i grupa lotnicza[3]. Wejście do służby miało miejsce 27 marca 1997 roku, a okręt przybył do Tajlandii 10 sierpnia 1997 roku[3].
Okręt został przekazany do eksploatacji bez uzbrojenia i większości wyposażenia elektronicznego, w które miał być stopniowo wyposażany w czasie swojej eksploatacji. Zgodnie z danymi stoczni koszt w pełni wyposażonej jednostki wyniósł by około 365 milionów dolarów.
Kryzys gospodarczy, który nawiedził Azję w 1998, spowodował czasowe wyłączenie okrętu z eksploatacji.
"Chakri Naruebet" wziął udział w akcji ratunkowej po katastrofalnym tsunami w 2004.
Na wyposażeniu okrętu znalazły się oprócz śmigłowców samoloty pionowego i krótkiego startu i lądowania (V/STOL) AV-8S Matador (hiszpańska odmiana Harriera), których 9 sztuk (w tym jeden w wersji dwumiejscowej szkolnej) Tajlandia zakupiła równocześnie od Hiszpanii[2]. Samoloty Harrier wycofano jednak z użycia w 2006 roku i lotniskowiec odtąd był używany z sześcioma posiadanymi przez Tajlandię wielozadaniowymi śmigłowcami S-70B7 Seahawk, mogącymi przenosić torpedy przeciw okrętom podwodnym[4].
Przypisy
Bibliografia
- Adam Śmigielski. Lotniskowiec Chakri Naruebet. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 3'97, lipiec-wrzesień 1997. Warszawa: Magnum X. ISSN 1426-529X.
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
Linki zewnętrzne
