Urodził się w rodzinie członka Sturmabteilung (SA), który po 1945 zarabiał na życie jako kierowca. W wieku 16 lat wstąpił do NPD, był jej przewodniczącym w okręgu Freising (1978–1992). Od 1972 do 1984 służył w siłach powietrznych Bundeswehry, stacjonując m.in. w USA i Grecji. Z powodu odmowy rezygnacji z członkostwa w NPD nie został dopuszczony do służby zawodowej. Po odejściu z armii podjął studia w Wyższej Szkole Nauk Politycznych w Monachium, które ukończył w 1987 z dyplomem magisterskim. Obronił pracę na temat Teorii Niemiec rządów federalnych według traktatów wschodnich ze szczególnym uwzględnieniem problematyki suwerenności (niem.Die Deutschlandtheorien der Bundesregierungen nach der Ostvertragspolitik unter besonderer Berücksichtigung der Souveränitätsproblematik). Po ukończeniu studiów pracował m.in. jako przedsiębiorca.
Od 1986 prowadził Narodowo-Demokratyczne Centrum Kształcenia w Lombardii. W tym samym roku wybrano go do zarządu federalnego NPD. Sześć lat później objął przewodnictwo nad regionem bawarskim partii. Na kongresie w Bad Dürkheim w marcu 1996 niewielką większością głosów został wybrany na nowego przewodniczącego NPD. Zastąpił w tej roli odbywającego karę pozbawienia wolności za podżeganie do waśni narodowych Güntera Deckerta[1]. W marcu 2002 i w październiku 2004 przedłużano mu kadencję zdecydowaną większością głosów w tym na kongresach w Königslutter i Leinefelde-Worbis. Partią kierował nieprzerwanie przez piętnaście lat do 2011.
Za jego rządów NPD prowadził ofensywę ideologiczną w tzw. nowych landach. Pod jego kierownictwem partia uzyskiwała mandaty w landtagach Saksonii i Meklemburgii. Udo Voigt wywalczył w 2006 jeden z trzech mandatów NPD w Radzie Okręgu Administracyjnego Treptow-Köpenick, obejmując obowiązki przewodniczącego klubu radnych partii.
W 2014 został liderem listy wyborczej NPD w wyborach europejskich przeprowadzanych po raz pierwszy bez obowiązującego progu wyborczego. Wynik na poziomie 1% pozwolił na uzyskanie jednego miejsca w Parlamencie Europejskim VIII kadencji, który obsadził Udo Voigt[2].
Życie prywatne
Mieszka w dzielnicy Köpenick. Jest żonaty i bezdzietny. Jako oficer rezerwy został członkiem Niemieckiego Związku Żołnierzy Bundeswehry (Deutscher Bundeswehrverband), który w 2008 podjął starania o wykluczenie go z tego grona[3].
Poglądy i konsekwencje prawne
Udo Voigt podczas partyjnego wiecu w 2006
Udo Voigt głosi poglądy wymierzone w porządek prawny RFN, nie stroniąc od wypowiedzi nacjonalistycznych, ksenofobicznych i relatywizujących zbrodnie III Rzeszy, w szczególności Zagładę Żydów. W 2003 sąd w Stralsundzie wszczął postępowanie przeciwko Voigtowi za nawoływanie podczas kampanii w 1998 do zbrojnego oporu przeciwko systemowi politycznemu RFN. W wywiadzie dla pisma „Junge Freiheit” z 2004 zatytułowanym Naszym celem jest likwidacja RFN (niem. Ziel ist, die BRD abzuwickeln) nazwał Adolfa Hitlera „wielkim niemieckim mężem stanu”, a RFN „bezprawnym systemem”. Podczas demonstracji w Jenie w 2007 zaproponował przyznanie Rudolfowi Hessowipokojowej nagrody Nobla[4].
W marcu 2007 wziął udział w obchodach na cześć zabitych żołnierzy SS w Budapeszcie, gdzie część działaczy NPD wznosiła nazistowskie pozdrowienia[5]. Sam Udo Voigt nazwał nazistowskie pozdrowienie „pozdrowieniem pokoju”, które po 60 latach od upadku III Rzeszy powinno jego zdaniem zostać zalegalizowane. W grudniu 2007 udzielił irańskiej stacji telewizyjnej wywiadu, w którym powątpiewał w liczbę ofiar Holocaustu, twierdząc, że mogło być najwyżej 340 tys. ofiar śmiertelnych KL Auschwitz[6]. W związku z tą wypowiedzią przewodniczący komisji spraw wewnętrznych BundestaguSebastian Edathy zapowiedział złożenie zawiadomienia o przestępstwie[7]. W 2005 porównał bombardowanie Drezna w czasie II wojny światowej do Holocaustu. W innym z wywiadów z 2007 zażądał od Polski zwrotu Pomorza, Prus Zachodnich, Prus Wschodnich i Śląska, a od Rosji Królewca[8].
W 2009 został w pierwszej instancji skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania za podżeganie do nienawiści rasowej w związku z obrazą czarnoskórego niemieckiego piłkarza Patricka Owomoyeli[9]. Po odwołaniu się od tego wyroku został w 2011 prawomocnie uniewinniony[10]. W 2012 orzeczono wobec niego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz karę grzywny za gloryfikowanie Waffen-SS podczas partyjnego zjazdu w 2010[11].
.jpg)
