Siły Narodów Zjednoczonych ds. Nadzoru Rozdzielenia Wojsk na Wzgórzach Golan[1] (ang.United Nations Disengagement Observer Force, UNDOF) – siły pokojoweNarodów Zjednoczonych, powołane rezolucją Rady Bezpieczeństwa nr 350 (1974). Rezolucja ta mówiła o zawieszeniu broni i zakończeniu walk po wojnie Jom Kipur w 1973 r. Wojska UNDOF jako jedyne siły militarne mogły przebywać w określonej w rezolucji strefie.
Historia
Ten artykuł od 2013-06 wymaga modyfikacji na podstawie najświeższych informacji.
Niektóre treści są na pewno lub najprawdopodobniej nieaktualne. Artykuł należy zweryfikować, wskazując w przypisach źródła informacji. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Na przestrzeni lat skład i liczebność sił UNDOF się nieznacznie zmieniały, dziś w tym regionie obecne są siły (alfabetycznie):Indii – INDCON, Japonii – JCON – tworzących LOGBATT, Kanady – CANCON (niegdyś wchodzącej w skład LOGBATT, której znaczne siły zostały wycofane w marcu 2006 r. i zastąpione wojskami indyjskimi, obecnie pozostało 2 oficerów, którzy zajmują stanowiska w sztabie) oraz Filipin – PHILBATT, którzy w dniu 22 października 2009 r. przejęli obowiązki od Polaków stacjonujących przez 35 lat na Wzgórzach Golan w Syrii.
Do czerwca 2008 roku w skład batalionu AUSBATT wchodzili żołnierze Słowacji – SLOVCON.
Na obecną chwilę w Camp Ziouani stacjonuje dowództwo i kompania zabezpieczenia PHILBATT, większość Indyjskiego i Japońskiego kontyngentu oraz jedna drużyna międzynarodowego plutonu Żandarmerii wojskowej.
Po stronie syryjskiej działania operacyjne wykonują także żołnierze austriaccy i chorwaccy. Dowództwo UNDOF znajduje się po stronie syryjskiej w obozie Camp Faouar, gdzie przebywa Dowódca Sił UNDOF.
Do marca 2009 r. z polskiego kontyngentu wydzielano 10-osobową grupę żołnierzy wchodzącą w skład Posterunku 22, to jest jedynego posterunku po stronie Izraelskiej (zlokalizowanego 3 km na północ od Camp Ziouani). 2 marca 2009 r. pozycja 22 została przekazana dla AUSBATT. Polskie wojska, w sile ok. 360 osób, pełniły tam rolę operacyjną, tzn. w głównej mierze zajmując się obserwacją i patrolowaniem strefy AOS (Area of Seperation). Polski Kontyngent Wojskowy w Syrii składał się z dowództwa i logistyki, trzech kompanii (Falcon, Scorpion i SVC – zabezpieczenia) oraz elementu wydzielanego do kwatery głównej (wybranych stanowisk w sztabie UNDOF oraz plutonu (FHQ Coy) wchodzącego w skład kompanii będącej do dyspozycji FC). Po stronie Izraelskiej w obozie Camp Ziouani stacjonowało dowództwo kontyngentu wraz z kompanią zabezpieczenia, natomiast pozostałe 2/3 sił PKW, to jest pierwsza i druga kompania piechoty oraz drugi pluton FHQ Coy na których spoczywały główne obowiązki mandatowe, oraz kadra kwatery rozlokowane były w Syrii. Powrót do kraju, pierwszej grupy żołnierzy ostatniego polskiego kontyngentu stacjonującego na Wzgórzach Golan miał miejsce 11 października 2009r, drugiej – 29 października, a 14. osobowej grupy likwidacyjnej – 18 listopada 2009 r. Dwaj ostatni Polscy żołnierze – oficerowie Marynarki Wojennej powrócili do kraju 9 kwietnia 2010 zamykając całkowicie kartę historii o służbie Polskich Wojsk w tym zakątku świata. Jeden z nich Cdr Tadeusz BICZ kilkukrotnie pełnił obowiązki Szefa Sztabu UNDOF[2].
W czerwcu 2013 z misji UNDOF wycofały się wojska austriackie ze względu na toczące się walki między syryjskim wojskiem a rebeliantami w pobliżu Wzgórz Golan, w ramach syryjskiej wojny domowej. Wcześniej wycofali się Chorwaci, a w marcu 2013 syryjscy rebelianci pojmali na kilka dni 21 filipińskich żołnierzy rozjemczych[3].
Położenie geograficzne
Posterunek 22
Strefa rozdzielenia (buforowa) mierzy długość 80 km i szerokość od pół do 10 km. Przygraniczna strefa leżąca po stronie izraelskiej jest znana jako linia Alfa, zaś po stronie syryjskiej linia Bravo.
Struktura organizacyjna
Zmiany w strukturze organizacyjnej UNDOF na przestrzeni lat[4][5]: